ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 293

หงเซียวถูกต่อว่าจนรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมยิ่งนัก

เดิมนางคือนางกำนัลที่คอยสอนเรื่องทางโลกให้กับท่านอ๋องสาม พออายุสิบห้าปีก็ติดตามท่านอ๋อง เรื่องนี้ทุกคนต่างรู้กันทั่ว

คนในจวนอ๋องแห่งนี้ไม่มีผู้ใดกล้ามองหรือปฏิบัติต่อนางเป็นคนใช้ ทว่านางรู้ฐานะของตนเองดี จึงไม่แย่งชิงความโปรดปราน ปรนนิบัติท่านอ๋องอย่างตั้งอกตั้งใจ

ครั้นถูกมอบหมายให้กับพระชายาแล้ว ก็ทุ่มเททั้งใจปรนนิบัติพระชายา

บัดนี้ถูกฉินเสวี่ยเย่ว์ตำหนิและดูหมิ่นไปหนึ่งยก นิสัยแข็งกร้าวก็พวยพุ่งขึ้นมา นางเชิดหน้าขึ้น “พระชายาหมายความว่าอย่างไรเพคะ? ท่านไม่โปรดหม่อมฉัน จะไล่หม่อมฉันออกไปก็ย่อมได้ ไยต้องดูหมิ่นกันถึงเพียงนี้?”

“หม่อมฉันเป็นสาวใช้ข้างห้องของท่านอ๋อง เรื่องนี้ทุกคนในจวนอ๋องแห่งนี้ต่างก็รู้กันทั่ว หม่อมฉันรู้ว่าตนเองฐานะต่ำต้อย ไม่เคยเรียกร้องสิ่งใด ขอเพียงแค่ปรนนิบัติพระชายาให้ดีเท่านั้น พูดให้น่าเกลียดก็คือ พวกเราล้วนเป็นสตรีของท่านอ๋องทั้งนั้น ท่านอ๋องย่อมเลือกผู้ใดเข้าไปปรนนิบัติก็เลือกผู้นั้นเข้าไปปรนนิบัติได้ ผู้ที่ถูกเลือกก็โชคดี หากพระชายามีอันใดไม่พอใจ ก็ไปร้องเรียนกับท่านอ๋องสิเพคะ จะลำบากระบายอารมณ์กับหม่อมฉันไปไย?”

ฉินเสวี่ยเย่ว์เห็นนางต่อปากต่อคำ ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟยิ่งกว่าเดิม

ระยะนี้ไม่มีอะไรราบรื่นสักเรื่อง คำพูดของหงเซียวเป็นการราดน้ำมันลงกองไฟอย่างไม่ต้องสงสัย

นางสาวเท้าเข้ามา มือข้างหนึ่งคว้าผมของหงเซียวเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างสะบัดไปที่ใบหน้าของนางสองสามครั้งจนเกิดเสียงดังเพี๊ยะ ๆ

“นางแพศยายังกล้าต่อปากต่อคำอยู่อีกรึ อาศัยเพียงเจ้าน่ะหรือ”

“เจ้าไม่ไปตายเอง วันนี้ข้าจักตีเจ้าจนตายเอง”

ฉินเสวี่ยเย่ว์แรงไม่น้อยทีเดียว หงเซียวถูกทำร้ายจนรู้สึกมึนงง นางเกือบจะกัดปากตนเองจนแตก “มิต้องให้พระชายาตีหม่อมฉันจนตายหรอกเพคะ เรื่องมาจนถึงบัดนี้แล้ว หม่อมฉันก็มิอาจมีชีวิตอยู่ต่อได้อีก หม่อมฉันโขกศีรษะตายคาที่ก็นับว่าบริสุทธิ์ หม่อมฉันคิดว่าตนเองไม่เคยทำผิดต่อพระชายา บัดนี้ถูกพระชายาดูหมิ่นถึงเพียงนี้ ต่อให้ตกนรกก็กลืนความโกรธนี้ไม่ลง”

“ถึงอย่างไรหม่อมฉันก็ต้องตาย แต่ก่อนตายก็ต้องล้างแค้นให้ตนเองสักหน่อย”

นางพูดจบ ดวงตาพลันแดงก่ำ คว้าผมของฉินเสวี่ยเย่ว์ได้ก็ออกแรงดึงอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมกำใหญ่ถูกดึงลงมา

ฉินเสวี่ยเย่ว์ถูกเลี้ยงดูเอาใจมาตั้งแต่เล็ก ไหนเลยจะเคยได้รับการล่วงเกินเช่นนี้ เส้นผมถูกดึงจนหลุดรุ่ย เจ็บเสียจนใบหน้านางบิดเบี้ยว

หงเซียวสบโอกาส ก็หวนฝ่ามือกลับคืนให้นางอย่างแรงหลายครั้ง