ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 295

บนต้นไม้ที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะที่อยู่ไกลออกไปกำลังขยับเบา ๆ เงาสีขาวร่างหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่ได้ดึงดูดความสนใจจากผู้ใด

เงาสีขาวนี้ คือเฟยอิ่งที่ตู้เหิงส่งไปติดตามฮูหยินรอง

ขณะที่เฟยอิ่งกำลังจะกลับไปรายงานที่จวนท่านอ๋องเจ็ดนั้น พลันเห็นราชองครักษ์ของจวนท่านอ๋องสามยัดสาวใช้ที่ตายไปแล้วใส่กระสอบ ขี่ม้าออกไปยังนอกเมือง

เขาครุ่นคิดอยู่สักพัก จากนั้นก็ไล่ตามไป

ราชองครักษ์วนอยู่ที่นอกเมืองหลายรอบ สุดท้ายก็เข้าไปยังภูเขาแห้งแล้งที่มีหมาป่าปรากฏขึ้น แล้วโยนหงเซียวทิ้งไว้บนพื้นที่ปกคลุมด้วยหิมะ มองไปรอบ ๆ เมื่อไม่เห็นว่ามีคน ก็จากไปอย่างรวดเร็ว

เฟยอิ่งมาถึงข้างตัวหงเซียวโดยไม่มีผู้ใดเห็น ใช้มืออังจมูกของนาง ยามที่สัมผัสเส้นเลือดของนางนั้น ก็ตกใจเล็กน้อย

นางไร้ลมหายใจแล้ว ทว่า ลำคอยังมีการสั่นเบา ๆ

หมายความว่า นางยังไม่ตายสนิท

เฟยอิ่งครุ่นคิดอยู่สักพัก ก็ตัดสินใจพาตัวหงเซียวไปด้วย

เขาสังหารหมาป่าหนึ่งตัว ใช้เลือดของหมาป่าสาดไปทั่วบริเวณ ก่อนจะถอดเสื้อคลุมตัวนอกของนางออกแล้วโยนไปไว้อีกฝั่ง ทำให้ดูเหมือนว่าศพถูกหมาป่าแยกชิ้นส่วนกินไปแล้ว

อาภรณ์สีขาวกลมกลืนเข้ากับเศษหิมะที่ยังคงหลงเหลืออยู่ ในภูเขาแห้งแล้งที่ปกคุลมด้วยสีขาวของหิมะนี้ เขาหายตัวไปราวกับสายลม ไม่นานก็กลับมาถึงตำหนักหมิงอวี้

ตู้เหิงที่กำลังนั่งสำนึกผิดที่ใต้ประตูแขวนดอกไม้ เห็นเขาพาสตรีที่ตัวอาบเลือดกลับมา ก็ตกใจสะดุ้งสุดตัว “เฟยอิ่ง ข้าให้เจ้าไปติดตามฮูหยินรอง ไยเจ้าไปปู้ยี่ปู้ยำสตรีได้เสียเล่า?”

เฟยอิ่งสีหน้าทะมึนเป็นแถบ “ใต้เท้าตู้เหิงอย่าล้อเล่นเลยขอรับ บางทีอาจจะช่วยชีวิตนางไว้ได้ ข้าน้อยจึงตัดสินใจพานางมาด้วย สถานการณ์เร่งด่วน เชิญให้ท่านใต้เท้าลูซิวมารักษาดีกว่าขอรับ”

เขาวางตัวหงเซียวลง ก่อนจะรายงานสิ่งที่เห็นจากจวนท่านอ๋องสามคร่าว ๆ

ตู้เหิงฟังแล้วก็ชะงักไป “ข้ารู้แล้ว เจ้าออกไปก่อนเถอะ”

ครั้นเฟยอิ่งรับคำสั่งและจากไป ขณะที่ตู้เหิงกำลังคิดจะไปหาลู่ซิว พลันนึกขึ้นได้ว่าลู่ซิวยังไม่กลับมา