ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 67

ทว่าหญิงผู้นี้กลับบอกเขาว่าสามารถฟื้นตัวกลับไปได้เหมือนเดิมอย่างนั้นหรือ?

เขาหลุบสายตาลง สีหน้าไม่แน่ใจ

“หมอหลวง เร็ว มาเร็วเข้า” ซูเตี่ยนฉิงไปตามหมอหลวงมาแล้ว ใบหน้าเล็กของนางเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา “หมอหลวง ขอร้องท่าน ขอร้องท่าน ขอร้องท่านช่วยเสด็จพี่หลีด้วย”

หมอหลวงเห็นเลือดบนพื้นก็ตกใจ กุลีกุจอตรวจชีพจรของตงฟางหลี

ทว่าตงฟางหลีกลับเบี่ยงตัวหลบไป แล้วท่าทีก็กลับคืนความสงบดังปกติ ราวกับว่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นนั้นไม่เคยเกิดขึ้น น้ำเสียงนิ่งสงบ “ข้าไม่เป็นไร เจ้าไปดูพระชายาเถิด”

“ท่านเสด็จพี่หลี ท่านพูดได้อย่างไรว่าไม่เป็นไร? เอ็นข้อมือของท่านขาดแล้ว” ซูเตี่ยนฉิงเอ่ยอย่างกังวล

“ไม่เป็นไร” ตงฟางหลีหลับตาและหายใจเข้าลึก ๆ

ยาแก้ปวดใช้ได้ผล เลือดลมไหลย้อนกลับก็สงบลง พละกำลังของเขาฟื้นขึ้นมาบ้างแล้ว

เขาลุกขึ้นยืน ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวอย่างโงนเงน

ซูเตี่ยนฉิงรีบเข้าไปประคองเขา

ตงฟางหลีขมวดคิ้วเล็กน้อย โน้มตัวไปด้านข้างแล้วเบือนหน้าหนีจากนาง

“เสด็จพี่หลี” ซูเตี่ยนฉิงขมวดคิ้ว มองผ้าพันแผลสีขาวบนข้อมือของเขาอย่างสงสัย “สถานการณ์อันตราย ท่านยอมให้หมอหลวงตรวจดูจะดีกว่านะเพคะ”

“อาการบาดเจ็บแค่นี้ไม่นับเป็นอันใด ฉิงเอ๋อร์ ไม่ต้องกังวล มันเย็นย่ำมากแล้ว เจ้าควรกลับบ้านก่อนเถิด” ตงฟางหลียึดหินภูเขาไว้ “ตู้เหิง”

“พ่ะย่ะค่ะ” ตู้เหิงปรากฏตัวข้างเขา สีหน้าเขียวอย่างน่าสะพรึงกลัว

“ประคองข้ากลับจวนอ๋อง และไปเรียกลู่ซิวมา” เมื่อตงฟางหลีพูดจบ วิสัยทัศน์ตรงหน้าดำมืดก่อนจะเอนตัวไปหาตู้เหิง

สีหน้าของตู้เหิงเปลี่ยนไปอย่างมาก เร่งอุ้มเขาขึ้นและสั่งให้คนเตรียมรถม้า

ซูเตี่ยนฉิงอยากจะตามไปทว่าจนปัญญา ความเร็วของนางช้ากว่าตู้เหิงมาก จึงทำได้เพียงสะบัดแขนเสื้ออย่างคับแค้นใจ

นางเงยหน้าขึ้นมองไปทางฉินเหยี่ยนเย่ว์ จากนั้นก้มหน้าลงในที่ที่ไม่มีผู้ใดเห็น ใบหน้าเปี่ยมเสน่ห์นั้นน่ากลัวดุร้าย

เมื่อครู่ตงฟางหลีหลีกเลี่ยงนางแล้ว!