ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 92

ตงฟางหลีสีหน้าดำทะมึนขึ้นมาทันควัน ขณะที่คิดจะขับไล่นางให้ออกไปนั้น พลันนึกถึงความฝันเมื่อสักครู่ขึ้นมาทันที

เหตุการณ์ในความฝันนั้นค่อย ๆ ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน ใบหน้าของเทพธิดาหญิงที่ป้อนยาเซียนตันให้แก่เขาทับซ้อนกับใบหน้าฉินเหยี่ยนเย่ว์

เช่นนั้นแล้ว มิน่าจะเป็นเพียงแค่ความฝัน

หรือบางที เขาอาจจะเดินมาจากนรกแล้วหนึ่งรอบจริง ๆ

ผู้ที่พาเขาออกมาจากนรก ก็มิใช่เทพธิดาหญิงแต่อย่างใด แต่เป็น...ฉินเหยี่ยนเย่ว์

ความรู้สึกที่ซับซ้อนพลุ่งพล่านขึ้นจากก้นบึ้งหัวใจเล็กน้อย และเมื่อความรู้สึกนั้นเข้าครอบงำ เขาจึงอดใจไม่ไหวที่จะรบกวนนาง ดังนั้นเขาจึงค่อย ๆ ชักมือกลับอย่างช้า ๆ

ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่ฉินเหยี่ยนเย่ว์กำลังอยู่ในสภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่น

ระหว่างที่นางกำลังสะลึมสะลือก็รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนที่ข้อมือ ราวกับมีอะไรบางอย่างดึงออกจากมือไป ฉินเหยี่ยนเย่ว์สะดุ้งจนสุดตัว สติสัมปชัญญะหวนกลับคืนมา

“ตู้เหิง?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ขมวดคิ้ว “เจ้ากลับมาแล้วหรือ?”

ภายในห้องไร้เงาของตู้เหิง ทว่า ข้อมือของตงฟางหลีกลับถูกดึงออกไปจากมือของนาง

ฉินเหยี่ยนเย่ว์อึ้งไปชั่วขณะ “ตงฟางหลี ท่านฟื้นแล้ว?”

ตงฟางหลีหลับตา ใบหน้ากลับมามีสีเลือดฝาดเล็กน้อย ทว่าริมฝีปากกลับขาวซีด

แพขนตายาวกระพริบเบา ๆ ใบหน้าหล่อเหลานั้นไม่ได้แปรเปลี่ยนไปดูอิดโรยเพียงเพราะใบหน้าขาวซีด ในทางกลับกันมีความงามอย่างผิดปกติเพิ่มขึ้นมาแทน

“ฝันไปหรอกหรือ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์หาว ก่อนจะวางมือลงบนหน้าผากตงฟางหลี

ตงฟางหลีที่แสร้งทำเป็นนอนหลับรู้สึกถึงสัมผัสอันอบอุ่นบนหน้าผาก ก่อนจะยกยิ้มขึ้นที่ริมฝีปากโดยที่ไม่มีผู้ใดรู้เห็น

“ยังมีไข้ต่ำ ๆ อยู่ ช่างทำให้ผู้อื่นเป็นห่วงเสียจริง” นางคว้าข้อมือของเขา ก่อนจะนอนลง เตรียมงีบอีกสักพัก

ตงฟางหลีหรี่ตาขึ้นมอง นัยน์ตาสองข้างมืดครึ้ม

เขามีเรี่ยวแรงไม่มากพอ โชคดีที่ครานี้ฉินเหยี่ยนเย่ว์เพียงแค่วางข้อมือลงบนข้อมือของเขาเท่านั้น จากนั้นไม่นานก็ดึงมือกลับไป

“ท่านฟื้นแล้วเพคะ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าว