ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 94

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ก็มิได้สนใจ “หลังจากที่อาการของท่านกำเริบ มีความเป็นไปได้สูงที่จะตกเข้าสู่สภาวะคลั่งเพคะ”

“เมื่อถึงตอนนั้น ร่างกายของท่านจะอยู่ในจุดวิกฤต ประจวบเหมาะกับที่บาดแผลอยู่ในช่วงอ่อนแอ ในระหว่างท่านกำลังปวดศีรษะ ความเจ็บปวดตรงขาของท่านจึงมิได้แสดงออกมาในทันที ท่านอาจจะยังไม่ทันสังเกตเห็นก็เพคะ”

“มีอาการปวดศีรษะเป็นจุดเชื่อมต่อ บาดแผลบนขาของท่านจึงขยายใหญ่ขึ้นมาก ภายในเจ็ดวัน ไม่สิ อาจแค่ห้าวัน อาการของท่านก็จะสาหัสในทุก ๆ ด้าน”

เมื่อถึงตอนนั้น ตงฟางหลีก็จะมีจุดจบเพียงอย่างเดียว นั่นก็คือตัดขาทิ้งกลายเป็นคนพิการเพื่อรักษาชีวิตไว้

แม้ทักษะการแพทย์จะสูงส่งอีกสักเพียงใดก็มิอาจช่วยเขาไว้ได้

แววตาตงฟางหลีเดือดดาล

นิ้วของเขาขยุ้มผ้าห่มแน่น เสียจนทำให้ผ้าลายเมฆไหลยับจนเปลี่ยนรูป

ฉินเหยี่ยนเย่ว์มิจำเป็นจะต้องโกหกเขา

บาดแผลที่ขาเลวร้ายลง เขาก็รับรู้ได้อย่างเงียบ ๆ ว่าไม่กี่วันมานี้ขาของเขาบวมขึ้น และยังมีหนองไหลออกมา

เพียงแต่ไม่คาดคิดว่าจะร้ายแรงถึงเพียงนี้

วันมงคลตรงกับวันที่ป่วยพอดี แผนการร้ายที่ซ่อนภายในนี้ ไม่ได้ง่ายดายอย่างที่เห็นจากภายนอก

หากไม่มีฉินเหยี่ยนเย่ว์บรรเทาอาการปวดศีรษะให้ เขาจะตกอยู่ในสภาวะคลั่ง และละเลยบาดแผลที่ขาไป

หรืออาจกล่าวได้ว่า แม้เขาจะ โชคดีรอดพ้นจากกับดักในวันมงคลนี้ไปได้ ก็อาจจะติดกับดักอันต่อไปได้เช่นกัน

เขาจักต้องระมัดระวังในแต่ละก้าว ทุกย่างก้าวล้วนเป็นจุดจบทั้งสิ้น

สายเส้นนี้ ช่างยาวนาน น่ากลัว และยากที่จะป้องกันกว่าที่คาดไว้

“ในยามนี้เล่า?” น้ำเสียงของเขายังทุ้มต่ำเช่นเคย ทว่าสุ้มเสียงอ่อนลงเป็นอย่างมาก

“หม่อมฉันตัดแผลที่เน่าและเป็นหนองทิ้งแล้ว และใส่ยาใหม่ให้แล้วเพคะ แต่ว่า สถานการณ์ยังไม่สู้ดีนัก ท่านยังไม่พ้นขีดอันตราย ยามนี้ลู่ซิวไม่อยู่ หม่อมฉันจึงให้ตู้เหิงไปเชิญท่านหมอหลวงหลินมาเพคะ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์จับจ้องที่หน้าต่าง

หมอกปกคลุมภายนอกหน้าต่าง น้ำค้างจับตัวเป็นน้ำแข็ง จนกลายเป็นผืนสีขาวปรากฏสู่สายตา