ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 95

“ไม่มี? เป็นไปไม่ได้” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าว

“พระชายาพระทัยเย็นก่อนพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมขอดูแผลของท่านอ๋องก่อนได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงหลินกล่าว

“ท่านอ๋อง สามารถให้หมอหลวงดูบาดแผลของท่านได้ไหมเพคพะ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์มองไปยังตงฟางหลี

สีหน้าของตงฟางหลีดำทะมึน

เขาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วทอดมองไกลออกไป

ฉินเหยี่ยนเย่ว์นึกรังเกียจท่าทีทำเป็นสูงส่งของเขาเป็นที่สุด จึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อจะดึงผ้าห่มของเขา

ในขณะที่นางกำลังจะลงมือดึงผ้าห่มนั้น ตงฟางหลีกลับดึงผ้าห่มของเขาออก

มือของนางชะงักค้างอยู่กลางอากาศ จะลงมือก็ไม่ได้ ไม่ลงมือก็ไม่ได้ รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเป็นอย่างยิ่ง

เส้นเอ็นตรงขมับของฉินเหยี่ยนเย่ว์เต้นตุบ ๆ เจ้าคนสารเลวตงฟางหลี จักต้องจงใจทำเช่นนี้อย่างแน่นอน

หมอหลวงหลินคารวะ

เขามองแผลที่ได้รับการดูแลรักษาเป็นอย่างดี คิ้วก็ขมวดเป็นปม

ผ่านไปอีกเนิ่นนานถึงได้เอ่ยออกมา “พระชายาเจ็ดทรงตรัสได้ถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ หากมองภายนอก เป็นเพียงแค่บาดแผลเล็ก ๆ หนึ่งแห่งเท่านั้น ภายในกลับเน่าเปื่อยอย่างรุนแรงพ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านอ๋อง ท่าน น่าจะถูกพิษพ่ะย่ะค่ะ”

ตงฟางหลีสีหน้าไร้อารมณ์ นัยน์ตาสองข้างหลุบมองต่ำ ปกปิดคลื่นที่โหมซัดกระหน่ำในแววตา

พิษที่ปกปิดลู่ซิวได้ ย่อมมิใช่พิษที่ราชวงศ์แห่งแคว้นตะวันออกมีอยู่อย่างแน่นอน

“พิษอันใด?” น้ำเสียงของเขาเยียบเย็น

หมอหลวงหลินส่ายหน้า “กระหม่อมมิทราบพ่ะย่ะค่ะ แต่ พิษชนิดนี้มิใช่พิษของแคว้นตะวันออกพ่ะย่ะค่ะ”

เขาครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยอย่างหยั่งเชินขึ้นว่า “กระหม่อมเดาว่า อาจจะเป็น ยาพิษทางฝั่งแคว้นทางเหนือพ่ะย่ะค่ะ”