ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 27

"เจ้าเร่งรีบเช่นนี้จะไปที่ใด"

อาชิงส่ายหน้า นางเพียงแต่เอ่ยอย่างร้อนรน

"ท่านองครักษ์ข้าขอตัวเจ้าค่ะ"

วิ่งหนีจากองครักษ์ฝานมาได้ตนเองพลันชนคนผู้หนึ่งอีกครั้ง อาชิงที่กำลังจะล้มอีกรอบกลับถูกแขนแข็งแรงของบุรุษประคองร่างเอาไว้ นางเงยหน้าขึ้นเป็นองครักษ์ผู้เดิมที่ช่วยนางเอาไว้ เขายิ้มงดงามให้นาง อาชิงตกตะลึงในความงามนั้นชั่วครู่ก่อนจะกะพริบตาหลายที นางมีสิ่งที่ต้องทำปากเอ่ยขอบคุณเขาแล้วดันกายตนเองจากอ้อมกอดนั้น

"เจ้าคือนางกำนัลขององค์หญิงสิบสามใช่หรือไม่" เป็นหยางเอ้อหลางที่ขวางนางไว้อีกรอบพร้อมเอ่ยถาม

"เจ้าค่ะ"

"องค์หญิงอยู่ที่ใด ข้ามีธุระที่ต้องสนทนากับนาง"

"ทะท่านแม่ทัพ องค์หญิงอยู่ทางนั้น ไม่ใช่ ทางนี้ เอ๊ยทางโน้น"

อาชิงชี้นิ้วสะเปะสะปะด้วยความตกใจกลัวจะเผยพิรุธออกมาให้คนรู้

"ตกลงทางใดกันแน่"

หยางเอ้อหลางขู่ตะคอกเสียงดังใบหน้าของอาชิงยิ่งซีดเผือดนางส่ายหน้าแล้วเอ่ยขึ้น

"ข้าไม่ทราบเจ้าค่ะ" หลังจากนั้นอาชิงก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

"ท่านเสียงดังขนาดนั้นนางไม่ปัสสาวะราดก็แปลกแล้ว"

องครักษ์ฝานตัดบทก่อนจะก้าวเท้าหนีการต่อว่าของหยางเอ้อหลาง คนผู้นั้นอาจจะกำลังหึงหวงเขาก็เป็นได้ เพราะแบบนี้จะไม่ให้คนเข้าใจผิดว่าพวกเขามีใจให้กันได้อย่างไร

หยางเอ้อหลางปกติปากหนักพูดไม่เคยทันองครักษ์ฝานอยู่แล้ว เห็นคนผู้นั้นเดินไปอีกทางตนจึงก้าวเท้าไปในทิศตรงข้าม ในใจคิดว่าองค์หญิงผู้นี้ประหลาดนัก ทั้งท่าทางประหลาดของนางกำนัลผู้นั้นทำให้เขาสังหรณ์ใจบางอย่าง จึงคิดว่าอาจเกิดเรื่องผิดปกติอันใดขึ้นกับองค์หญิงสิบสามก็เป็นได้ เขาถามทหารรักษายามหลายนายกลับไม่มีผู้ใดพบองค์หญิงสิบสามยิ่งทำให้เขาแปลกใจเป็นอย่างยิ่ง

เดินมาไม่นานจนถึงจุดที่ลับตาคน พลันหูได้ยินเสียงกระพรวนอีกทั้งเสียงสวบสาบคล้ายมีบางสิ่งกำลังซ่อนอยู่ดังขึ้น

"คนร้าย"

หยางเอ้อหลางเดินเงียบกริบมาตามเสียงนั้น เขากำดาบในมือแน่นตั้งท่าพร้อมต่อสู้ฉับพลันท่ามกลางแสงจันทร์สว่างเขาพบอาภรณ์สีแดงถูกฉีกขาดหล่นอยู่บนพื้น เขาหยิบขึ้นมาดูอย่างละเอียด

กลิ่นหอมอ่อนของกำยานสตรีลอยขึ้นมาแตะที่ปลายจมูก สัมผัสของผ้านุ่มนิ่ม ผ้าสีแดงนี้เป็นผ้าไหมชั้นดีอีกทั้งยังใหม่เอี่ยม เขาพิจารณาชั่วครู่ คืนนี้สตรีที่ใส่สีแดงมีเพียงองค์หญิงสิบสามเท่านั้น