ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 31

แม่นมแห่งสกุลหยางที่เลี้ยงดูท่านแม่ทัพมาตั้งแต่เด็กเลิกผ้าห่มขึ้นเผยให้เห็นข้อเท้านวลผ่องขององค์หญิงสิบสามแผลที่แม่นมเอ่ยถึงนั้นถูกพันอย่างดีด้วยผ้าพันแผลสีขาวสะอาด เหนือข้อเท้าขององค์หญิงมีสิ่งหนึ่งสีเงินที่สะดุดตาหยางเอ้อหลาง

กระพรวนที่เขามอบคืนให้กับฉางอ๋อง ที่แท้ก็เป็นขององค์หญิงจริงๆ กระต่ายตนนั้นก็คงเป็นขององค์หญิงสินะ เขามองกระพรวนอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยขึ้น

"ดูแลองค์หญิงให้ดีอย่าให้มีสิ่งใดบกพร่องแม่นมเรียนท่านย่าให้ข้าด้วยว่าเมื่อกลับมาแล้วข้าจะอธิบายทุกสิ่ง"

กล่าวจบเขาเพียงแต่มองใบหน้างดงามจิ้มลิ้มของนางแล้วจากไป

หลังการเข้าเฝ้าหยางเอ้อหลางกลับมาถึงจวนแม่ทัพเป็นเวลาบ่ายคล้อยแล้ว วันนี้เกิดเรื่องวุ่นวายมากกระทั่งอาหารเขายังไม่ได้กินทันทีที่ลงจากหลังม้า

พ่อบ้านรายงานว่าอ๋องฉางอันมาที่จวนหลังจากเขาออกไปได้ไม่นาน พยายามจะพาตัวองค์หญิงกลับแต่เพราะไม่ได้รับคำสั่งจากท่านแม่ทัพพ่อบ้านจึงไม่ได้อนุญาต

อ๋องฉางอันจึงรออยู่ที่นี่เพื่อรอพบท่านแม่ทัพตั้งแต่เช้าแล้ว แม่ทัพหยางเพียงพยักหน้าเขาเอ่ยถามคำหนึ่งออกมาสร้างรอยยิ้มบนใบหน้าให้แก่พ่อบ้านเป็นอย่างยิ่ง

"องค์หญิงยังไม่ตื่นบรรทมอีกหรือ"

"ยังขอรับบรรทมหลับสนิทเลยทีเดียว"

น้ำเสียงของพ่อบ้านชราเจือความเอ็นดูองค์หญิงอยู่หลายส่วน

ความจริงตอนที่เขานำท่านหมอไปตรวจร่างกายนางได้เห็นใบหน้าองค์หญิงผู้นั้นว่างดงามเพียงใด

ที่ผ่านมานายน้อยของเขาตั้งแต่กลับจากสงครามก็ไม่เคยชายตาแลสตรีใดเลยสักคน

การที่นายน้อยนำองค์หญิงสิบสามกลับมาที่จวนอย่างกล้าหาญเช่นนี้ย่อมนำความยินดีมาสู่พ่อบ้านชราเช่นเขา

อ๋องฉางอันถามเพื่อความแน่ใจ ปกติองค์หญิงสิบสามหากกลายร่างจะถูกวิญญาณสัตว์เข้าสิงพลังชีวิตของนางอ่อนด้อยหลายครั้งที่ไม่อาจควบคุมตนเองได้ มักทำร้ายผู้คนตามสัญชาตญาณสัตว์ป่า

หากครั้งนี้นางช่วยหยางเอ้อหลางอาจจะเรียกได้ว่า หยางเอ้อหลางผู้นี้ทำให้สติของนางที่สมควรหดหายกลับเข้าสู่ร่างของตนเองซึ่งนับว่าเป็นเรื่องประหลาดนัก

"ให้ฉางอ๋องหัวเราะเยาะแล้ว ในตอนนั้นข้ากลับเห็นว่าเสือตนนั้นช่วยข้าขึ้นจากน้ำหลังจากนั้นข้าก็สลบไปแล้วอีกทั้งยังมองเห็นองค์หญิงสิบสามในร่างของเสือตนนั้นอีกด้วย ช่างประหลาดยิ่ง"

อ๋องฉางอันกลับไม่ได้หัวเราะเขาอย่างที่คิด เพียงแต่นิ่งงันไปอาการแปลกประหลาดเพียงเล็กน้อยทำให้หยางเอ้อหลางจับได้ถึงความผิดปกติ ดูเหมือนว่าอ๋องฉางอันจะไม่ตกใจอันใดเลย หลังจากนั้นเขาเพียงหัวเราะเจื่อนๆ แล้วเอ่ยขึ้น

"ท่านอาจจะศีรษะฟาดกับพื้นแล้วจำเรื่องราวผิดเพี้ยน เห็นสิบสามเป็นเสือตนนั้นนางอาจเดินอยู่แถวนั้นแล้วบังเอิญเห็นท่านตกลงไปในน้ำจึงช่วยท่านขึ้นมา"

"ก็เป็นได้"