ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 32

หยางเอ้อหลางไม่แก้ต่าง แต่เขาเชื่อมั่นในสิ่งที่ตนเองเห็นเป็นอย่างยิ่ง ไร้ร่องรอยองค์หญิงสิบสามแต่เป็นเสือตนนั้นต่างหากเขาจึงยกยิ้มมุมปากเอ่ยถามประโยคหนึ่งออกมา

"อาภรณ์ที่โดนฉีกขาดของนางท่านจะอธิบายอย่างไร เหตุใดนางจึงยังปลอดภัย"

"เรื่องนี้หรือนางกำนัลคนสนิทของนางบอกข้าว่าเพราะเห็นว่าองค์ไทเฮาไม่พอพระทัยนางที่สวมอาภรณ์สีแดงจึงออกมาด้านนอกตำหนักผลัดเปลี่ยนชุดใหม่เสีย ชุดสีแดงนั้นนางจึงทิ้งไปอาจไปสะดุดตาเสือร้ายมันจึงได้ขย้ำไม่เหลือซากเช่นนั้น เรื่องนี้ข้าได้อธิบายต่อฝ่าบาทไปแล้ว"

"เหตุผลพอฟังได้"

แม่ทัพหยางได้แต่ต่อประโยคในใจว่าในตอนที่เขาพบองค์หญิงสิบสาม องค์หญิงหาได้มีอาภรณ์ใดติดกายเลยสักผืน ครั้นคิดถึงเรื่องนั้นใบหน้าของเขาพลันแดงซ่าน เรือนกายยั่วยวนของสตรีทำให้แม่ทัพหยางเริ่มรู้สึกหูอื้อตาลาย

"หลางเออร์เจ้าพาองค์หญิงกลับจวนมาเช่นนี้เจ้ารู้ผลที่จะตามมาหรือไม่" ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยถาม

"ในคราแรกไม่ทันคิดเพียงแต่พานางกลับมาก่อนตอนนี้หลานรู้แล้วว่าจะเกิดผลใดตามมา"

"ท่านแม่ทัพท่านหมายความเช่นไร" ฉางอ๋องเอ่ยถามร้อนรน

"ฝ่าบาทมีบัญชาให้ข้ารับองค์หญิงสิบสามเป็นฮูหยินรองแห่งจวนสกุลหยาง"

"องค์หญิงสิบสามฟื้นแล้วเจ้าค่ะ"

เมื่อแม่นมเข้ามารายงานอ๋องฉางอันแทบจะพุ่งตัวไปยังห้องที่นางนอนอยู่เสียแต่เขาไม่รู้ว่าอยู่ตรงจุดใด จวนแม่ทัพหยางกว้างใหญ่มาก จนเรียกว่าเป็นวังขนาดย่อมก็ว่าได้โอ่อ่างดงามสมศักดิ์ศรีของบรรพบุรุษที่ล้วนพลีชีพเพื่อแผ่นดิน หากเขาจะเดินหาด้วยตนเองวันนี้ทั้งวันเขาคิดว่าอาจจะไม่พบน้องสาวก็เป็นได้

"ตื่นแล้วหรืออยู่ที่ใดรีบนำข้าไป"

อ๋องฉางอันคลายกังวลแล้วในใจอยากพบน้องสาวเป็นอย่างยิ่ง

"ช้าก่อนท่านอ๋อง ข้ามีเรื่องสนทนากับองค์หญิงขอท่านจงรอที่นี่ก่อน"

กล่าวจบแม่ทัพหยางก็ลุกขึ้นทำความเคารพเดินก้าวเท้าว่องไว หายไปยังเรือนด้านใน

"เดี๋ยวก่อน"

ฉางอ๋องไร้คำทัดทานแล้วที่นี่คือถ้ำเสือของแม่ทัพหยาง การจะนำคนกลับไปนั้นไม่ได้ง่ายเช่นที่เขาคิด เขาได้แต่หันไปยิ้มแห้งๆ ให้กับฮูหยินผู้เฒ่าที่เชื้อเชิญให้เขากินของว่างระหว่างรอ

เป็นเพราะใช้พลังปราณไปมากองค์หญิงสิบสามที่ตื่นขึ้นมาได้สักพักแล้วยังรู้สึกเหนื่อยล้า กระนั้นนางก็ยังอยากออกไปจากที่นี่

นางลุกขึ้นจากเตียงนอนพยายามเดินให้มั่นคงที่สุด

การกลายร่างกะทันหันโดยที่ยังไม่ถึงเวลาทำให้ร่างกายของนางรู้สึกไม่สบาย อีกทั้งเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า หนังตาบนที่เริ่มหนักอึ้งตีกับหนังตาล่างทำให้นางมองไม่ชัดเจน พลันแขนขากลับอ่อนล้าข้อพับของนางอ่อนยวบจนเกือบหน้าทิ่มลงไปบนพื้น

โชคดีที่มีมือแข็งแรงของบุรุษบางคนมาช่วยประคองก่อนจะช้อนกายของนางแล้วอุ้มขึ้นมาอย่างว่องไว