ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 53

เสียงอ้อแอ้ครานี้อู้อี้แล้วเป็นเพราะนางยังจรดจ่ออยู่กับการสูดดมกลิ่นบนร่างกายของเขา หยางเอ้อหลางแม้จะถูกองค์หญิงสิบสามลวนลามเช่นนั้นในใจกลับรู้สึกพึงพอใจยิ่ง

หยางเอ้อหลางเข้าใจกระจ่าง นางบัดนี้เห็นเขาเป็นสิ่งของชิ้นหนึ่งเท่านั้น เพียงงดงามต้องใจแต่ไม่ได้รักใคร่อันใด หยางเอ้อหลางลอบยิ้มอย่างน้อยเขาก็ต้องตานางบ้าง ส่วนเรื่องที่เหลือเขาจะค่อยๆ ทำให้นางรับรู้ความเป็นตัวเขาและเห็นเขาเป็นคนสำคัญในที่สุด

ความจริงหยางเอ้อหลางที่ตั้งใจมาเพียงดูนางห่างๆ บัดนี้กลับถูกสตรีขี้เมาผู้นี้ก่อกวนหากเป็นยามที่มีแสงสว่างจ้าคงเห็นว่าร่างของเขาแดงก่ำไปทั้งร่างแล้ว

เมื่อเห็นว่านางชอบลูบเขาอีกทั้งยังชอบกลิ่นของเขาจึงนอนแผ่หลาให้นางเชยชมได้ตามใจชอบ ทุกการสัมผัสของนางทำให้เขาแทบหยุดหายใจ

องค์หญิงสิบสามลูบไล้ริมฝีปากเขาเบาๆ ริมฝีปากหยักโค้งนี้จะมีรสชาติเป็นเช่นไรนะ เพียงคิดเท่านั้นการกระทำของนางว่องไว นางก้มลงแล้วจุมพิตริมฝีปากเขาด้วยอาการทดลองชิม ก่อนจะใช้ลิ้นเลียริมฝีปากเขาเบาๆ หยางเอ้อหลางตกตะลึงจนตาค้างปล่อยให้นางย่ำยีริมฝีปากตนเองจวบจนนางเอ่ยขึ้น

“มันนุ่มและรสชาติไม่เลว”

หยางเอ้อหลางที่ถูกสตรีร่างเล็กผู้นี้กระทำการอันไร้ยางอายและเอาแต่ใจยังคงแข็งค้าง เขาไม่คิดว่านางจะกล้าหาญเช่นนี้ มือไม้ของเขาอ่อนระทวยองค์หญิงสิบสามจึงยันกายของตนเองลุกขึ้นแล้วเอ่ยว่า

“แม่ทัพหยางข้ากลับตำหนักก่อนนะ รู้สึกปวดปัสสาวะแล้ว”

กล่าวจบนางก็เดินเซจากไป ปล่อยให้แม่ทัพหยางที่บัดนี้ร่างกายแข็งทื่อไปแล้วไว้เบื้องหลัง พลันเขาได้สติเมื่อใบไม้ใบหนึ่งปลิวลงบนใบหน้า อีกทั้งเสียงของมามาและนางกำนัลที่กำลังตามหาองค์หญิงสิบสามดังขึ้น

“องค์หญิงแย่แล้ว ไปเหลวไหลที่ไหนมาเพคะ พวกเจ้าพยุงองค์หญิงเข้าตำหนักเร็ว”

“ข้าปวดปัสสาวะ”

เสียงของนางยังคงงอแงเป็นเด็กๆ อีกทั้งเสียงตำหนิที่ดังออกจากปากของมามายังดังออกมาไม่ขาด หยางเอ้อหลางพยุงตนเองลุกขึ้นนั่ง เขาจับปากตนเองที่โดนนางสัมผัสแผ่วเบา ไม่ใช่ว่าเขาเพิ่งเคยจุมพิตเป็นครั้งแรก แต่นี่นับเป็นครั้งแรกที่มีสตรีกล้าหาญมาล่วงเกินเขาก่อนเช่นนี้ หยางเอ้อหลางยกยิ้มอ่อนโยน

“ข้าเป็นของท่านแล้วองค์หญิงสิบสาม”

เมื่อพาองค์หญิงกลับเข้าตำหนักแล้ว เหล่ามามาและนางกำนัลต่างวิ่งวุ่นพานางลงอ่างเตรียมอาบน้ำชำระกาย องค์หญิงสิบสามเพียงหลับตาอย่างสงบไร้การต่อต้าน นางนอนหลับอยู่ในอ่างอาบน้ำไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนมามาก็หาได้ปลุกนางปล่อยให้นางพักผ่อนอย่างเต็มที่