ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 60

"เหตุใดทุกคนจึงไม่แต่งงานใหม่เล่า ข้ารู้มาว่าพวกนางล้วนเป็นที่ชื่นชมต่อบุรุษกันมาก อีกทั้งแต่ละคนล้วนงดงามไร้ที่ติ"

"สตรีในสกุลหยางทั้งรักและเคารพท่านย่ากันมากจึงไม่มีผู้ใดอยากออกจากตระกูลไปที่ใด ถึงจะไร้คนสืบทอดพวกผู้อาวุโสก็ยังยินดีอยู่ที่นี่ อีกทั้งความจริงแต่ละคนล้วนได้สาบานต่อหน้าหลุมศพสามีผู้ล่วงลับจะไม่ยอมแต่งงานใหม่เด็ดขาด แต่งเข้าสกุลหยางแล้วย่อมเป็นผีสกุลหยางด้วยเช่นกัน"

เขากล่าวเบาๆ องค์หญิงสิบสามครุ่นคิดหากเป็นเช่นนั้นบุรุษผู้นี้ความจริงแล้วเคร่งครัดในประเพณีของสกุลยิ่ง เห็นจากแม่หม้ายในจวนเขาแล้วเรื่องการหย่าคงไม่ง่ายเสียแล้ว การทำให้บุรุษผู้เคร่งครัดคิดมีภรรยาคนที่สองทำให้นางเริ่มกังวล แล้วนางจะทำอย่างไรดีล่ะในเมื่อตกปากรับคำเป็นมั่นเหมาะกับพี่หญิงใหญ่ถึงเพียงนั้นแล้ว

หลายวันต่อมาอาการขององค์หญิงสิบสามนั้นดีขึ้นมากร่างกายของนางกลับมาแข็งแรงดังเดิม นางนั่งอยู่บนตั่งยาวข้างหน้าต่าง ด้านข้างของนางเต็มไปด้วยหนังสือนิทานกองโต

หลายวันมานี้องค์หญิงสิบสามอ่านนิทานรวมทั้งหนังสือหลายเล่มอย่างเอาเป็นเอาตาย

อาศัยช่วงที่แม่ทัพหยางต้องเข้าไปฝึกทหารไม่ได้กลับจวนมาหลายวันในการหาข้อมูลที่จำเป็น

"วิธีการทำให้สามีหย่าร้างไม่มีเขียนไว้ในเล่มใดเลย มีแต่วิธีการทำให้สามีรักเหตุใดผู้คนถึงต้องการความรักเพียงนี้" องค์หญิงสิบสามกุมขมับแล้ว นางพลิกหนังสือไปมาก็ไม่พบแม้แต่วิธีเดียว

"องค์หญิงท่านนั่งอยู่ตรงนี้มาหลายวันแล้วนะเพคะออกไปเดินเล่นบ้างจะดีหรือไม่" อาชิงเอ่ยเสนอ

"จริงด้วย อุดอู้เช่นนี้สมองข้าไม่แล่น" องค์หญิงสิบสามเอ่ยขึ้นพลางวางหนังสือลงข้างกาย

"เช่นนั้นไปตลาดกัน"

"บ่าวหมายถึงเดินในจวน ไปด้านนอกต้องได้รับอนุญาตจากท่านแม่ทัพเสียก่อน"

"ได้อย่างไร ข้าอยู่ในวังต้องขออนุญาตฮองเฮา แต่งออกมายังต้องขออนุญาตคนผู้นั้นอีก อาชิงเหตุใดจึงได้รู้สึกเหมือนว่าข้าติดคุกอยู่ตลอดเวลาเล่า"

"ทำเช่นไรได้เพคะ ท่านถูกลอบสังหารผู้ใดจะวางใจให้ท่านออกไปเดินเพ่นพ่านนอกจวน"

"แต่ว่าอาชิง แม้แต่พี่ชายใหญ่ก็ไม่มาพบข้า ที่นี่ช่างน่าเบื่อเหลือเกินข้ามีหนังสือที่ต้องการจำเป็นต้องไปที่ร้านหนังสือ"

"ท่านอ๋องได้รับมอบหมายให้ไปชายแดนเพคะ ข่าวว่าอาจเป็นท่านอ๋องที่ได้รับตราควบคุมกองทัพต่อจากท่านแม่ทัพ"