ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 59

นางอ้อนหน้าไม่อายอีกทั้งวาจายังอ่อนหวานนัก หยางเอ้อหลางผู้นี้หน้าบางนางจะทำให้เขาอับอายต่อหน้าบ่าวไพร่

“ได้สิ”

เขาตอบรับไม่รีรอตวัดแขนใต้ขาของนางแล้วยกนางขึ้นทันใด องค์หญิงสิบสามเห็นเขาอุ้มนางเดินลิ่วก็เริ่มไม่แน่ใจในความคิดของตนเองว่าการแกล้งเขาแบบนี้จะทำให้เขาอับอายหรือไม่

แต่ครั้นเงยหน้าขึ้นเห็นใบหน้าของหยางเอ้อหลางแดงระเรื่อ สตรีหน้าหนาอย่างนางก็รู้แล้วว่าตนเองทำเขาอายเพียงใดจึงยิ้มออกมาด้วยความพอใจ

บ่าวรับใช้ที่เดินผ่านพวกเขาถึงกับทำชามในมือหล่นด้วยความตกใจ เมื่อฮูหยินหมาดๆเช่นนางเอ่ยคำนี้ออกมา อีกทั้งท่านแม่ทัพยังปฏิบัติตามแต่โดยดี

เขาช้อนร่างบอบบางของภรรยาขึ้นด้วยความเต็มใจใบหน้าเคร่งขรึมของท่านแม่ทัพดูอ่อนโยนนัก เหตุการณ์เช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในจวน

ทั้งทหารและบ่าวไพร่ที่เห็นเรื่องนี้กับตาจึงอดยิ้มขวยเขินใบหน้าแดงก่ำไม่ได้ ท่านแม่ทัพเพียงแต่กระแอมเสียงดัง พร้อมส่งสายตาพิฆาตมายังพวกเขาเพียงสายตานั่นก็ทำให้บ่าวตัวสั่นไม่กล้ามองอีกต่อไป

“ท่านหนักหรือไม่” นางแกล้งถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย

เขาเพียงยิ้มแล้วไม่ตอบ องค์หญิงสิบสามจึงถามเขาซ้ำๆ อีก ครานี้คนใจเต้นกลับกลายเป็นนางแล้ว

“ท่านไม่ว่ามีร่างกายเช่นไร เมื่อเป็นภรรยาของข้าข้ายินดีอุ้มเจ้าไปจนวันตาย”

โอ้ สวรรค์เหตุใดหยางเอ้อหลางผู้นี้จึงเอ่ยคำนี้ออกมาได้หรือว่าเขาเริ่มมีใจให้นางจริงๆ แล้ว องค์หญิงสิบสามรู้สึกคิดหนัก หากเป็นเช่นนั้นจริงนางก็รู้สึกว่าแย่แล้ว

พลันความคิดด้านลบก็ต้านทาน หยางเอ้อหลางอาจจะเพียงต้องการเอาชนะนางจึงได้เอ่ยคำนี้ออกมา คิดได้ดังนั้นสติของนางจึงสงบลงมาก

หยางเอ้อหลางอุ้มภรรยามาจนถึงเรือนฮูหยินผู้เฒ่า บรรดาท่านป้า ท่านน้า ท่านอา รวมทั้งท่านพี่สะใภ้ ของเขาอยู่กันพร้อมหน้าด้วยมาคารวะฮูหยินชรากันแต่เช้า

ครั้นเห็นหลานชายอุ้มหลานสะใภ้เข้ามาทุกคนต่างตกตะลึง หลังจากตกตะลึงก็เปลี่ยนเป็นยินดี ท่าทางในจวนของพวกเขาจะมีเสียงร้องของเด็กตัวเล็กๆ ในเร็ววัน

“เช่นนั้นหลางเออร์พาองค์หญิงไปพักเถิด ให้นางแข็งแรงเร็วไว หลานดูแลนางให้ดีอย่าให้ขาดตกบกพร่อง”

ท่านย่าเอ่ยอนุญาต หยางเอ้อหลางและหลินฮุ่ยหมินจึงทำความเคารพผู้อาวุโสทั้งหมดก่อนที่เขาจะอุ้มนางขึ้นโดยไม่ต้องให้นางร้องขออีกครั้ง

"ญาติผู้ใหญ่ของท่านล้วนเป็นสตรี ไม่มีบุรุษหลงเหลืออยู่สักคนจริงหรือ"

องค์หญิงสิบสามเอ่ยขึ้น ในใจรู้สึกสงสารเขาอยู่ไม่น้อย บุรุษล้วนทิ้งชีวิตในสนามรบปล่อยคนข้างหลังให้เดียวดาย

ความจริงพวกนางต่างได้รับปูนบำเหน็จกันมามากสามารถออกเรือนแต่งงานใหม่ได้ สตรีสกุลหยางใบหน้าหมดจดงดงาม อีกทั้งฐานะทรัพย์สินที่ได้รับพระราชทานมาแต่ละคนถือว่ามากเป็นที่หมายปองของบุรุษรวมทั้งขุนนาง แต่พวกนางกลับเลือกใช้ชีวิตที่เหลือด้วยกันไม่มีผู้ใดออกเรือนใหม่

"บุรุษสกุลหยางทำเพื่อบ้านเมือง สตรีผู้อยู่ด้านหลังจึงได้อยู่อย่างมีศักดิ์ศรีไม่มีเรื่องใดให้เสียใจ องค์หญิงข้าจะปล่อยวางเรื่องกองทัพและอยู่กับท่านที่นี่ ข้าดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ท่านสนใจเรื่องราวของสกุลข้า"

น้ำเสียงของเขาราบเรียบฟังไม่รู้ว่าเขาพูดจริงหรือกล่าวประชดกันแน่ องค์หญิงสิบสามจึงพยักหน้ารับ ใช่ว่านางศึกษาเรื่องสกุลหยางอะไรหรอก ความจริงสิ่งที่นางรู้ล้วนมาจากนิทานขุนศึกตระกูลหยางที่ชาวบ้านแต่งขึ้น เพียงแต่ไม่คิดว่ามันจะมีความจริงปะปนอยู่หลายส่วนจนน่าตกใจเช่นนี้