ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 58

จู่ๆ เมื่อคิดได้ว่าเขานอนกับนางทั้งคืนพลันกล่าวออกมาเช่นนั้นด้วยความตกใจแม้ว่านางจะไม่รู้สึกว่าร่างกายผิดปกติแต่ประการใดแต่นางไม่เคยมีประสบการณ์ตรงกับเรื่องพวกนี้

ในนิทานที่เคยอ่านมาพอถึงฉากนี้ส่วนใหญ่หนังสือล้วนตัดภาพไปที่แสงเทียนดับลง ตื่นมาพวกเขาก็ร่วมหอกันเรียบร้อย ความรู้เรื่องนี้องค์หญิงสิบสามจึงอ่อนด้อยนัก

แต่ในเมื่อเขากับนางนอนด้วยกันมาทั้งคืนอีกทั้งแสงเทียนก็ดับดั่งในนิทานแล้ว ตื่นขึ้นมาก็คือร่วมหอลงกันแล้วเป็นแน่

หยางเอ้อหลางสำลักก่อนจะไอแค่กๆ ออกมา

"ข้ามิใช่คนฉวยโอกาสเช่นนั้นหากคิดจะทำสิ่งใดกับผู้ใด คนผู้นั้นต้องยินยอมเสียก่อน"

"ท่านพูดจริงหรือ ยังไม่ได้ล่วงเกินข้าใช่หรือไม่"

องหญิงสิบสามยกมือกอดอกอย่างปกป้องตนเอง เขายังกอดนางแน่นแม้อยากขยับกายก็ลำบากยิ่ง หยางเอ้อหลางผู้นี้ยิ่งนางขัดขืนเขายิ่งชอบเอาชนะในใจจึงคิดไตร่ตรองปล่อยให้เขากอดดีกว่าให้เขากระทำการอย่างอื่นโดยที่นางไม่ยินยอม

"ข้าหาใช่คนชอบโกหก"

เขาเอ่ยเบาๆ พลางยิ้มหล่อเหลา ในเวลาเช้าที่ไร้แสงตะวันเช่นนี้เหตุใดรอยยิ้มของคนผู้นี้ถึงได้สว่างไสวแสบตาเช่นนี้ องค์หญิงสิบสามชะงักงันอีกทั้งสายตายังจับจ้องอยู่ที่รอยยิ้มร้ายกาจนั้น

โอ้ ไม่นะ นางจะมาตกหลุมเขาเพียงเพราะเขาหน้าตาดีไม่ได้ คิดเช่นนั้นจึงกระแอมไล่ความคิดเลวร้ายของตนเองให้พ้น นางต้องเป็นตัวของตัวเองมากกว่านี้

“นับว่าท่านยังมีดีอยู่บ้าง” ในที่สุดนางก็เอ่ยขึ้นมาอย่างยากลำบาก

“แต่บัดนี้ท่านนับว่าเป็นภรรยาของข้าแล้ว ดังนั้น.."

“ดังนั้นอะไร” นางถามทันควัน

พลันต้องตกใจเมื่อจู่ๆ คนผู้นั้นก็จุมพิตริมฝีปากนางแผ่วเบาจนนางไม่อาจคิดว่าเขารังแกตนได้ องค์หญิงสิบสามจำต้องตกตะลึงอีกครั้ง กับกิริยาอ่อนโยนนี้

องค์หญิงสิบสามเงยหน้าจ้องเขาตาไม่กะพริบรู้สึกตื่นตระหนกอีกทั้งรู้สึกคันยุบยิบที่หัวใจ เขายังมีหน้ามาบอกว่าตนเองหาใช่คนฉวยโอกาสอีก

นางยกมือขึ้นทุบอกเขาไปหลายครั้งดูเหมือนว่าคนผู้นั้นจะมีรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก เขากุมมือของนางที่กำมัดแน่นไม่ให้ตีเขาเอาไว้แล้วกอดร่างนุ่มนิ่มให้แนบชิด

เป็นเพราะเขาให้นางกินยาถึงได้ทำเรื่องเสียมารยาทเช่นนี้ต่อผู้อาวุโส หาใช่ความผิดนางแต่ประการใดอีกทั้งในตอนนี้องค์หญิงสิบสามยังรู้สึกว่าตนเองอ่อนแรงยิ่ง พละกำลังยังไม่กลับมาเต็มส่วน

“ไม่เป็นไร ท่านย่ารู้ว่าเจ้าถูกยาสลบ สกุลหยางไม่ใช่คนใจคอคับแคบสิ่งสำคัญคือพักฟื้นร่างกายให้หายดี ประเพณีปล่อยวางไม่ได้เคร่งครัดเพียงนั้น”

เขาช่วยประคองนางให้เดิน องค์หญิงสิบสามรู้สึกหงุดหงิดกับร่างกายที่อ่อนแอราวกับสตรีไร้วรยุทธ์พวกนั้น อีกทั้งการมีคนมาคอยเอาใจใส่ทำให้นางไม่เคยชินเสียเลย แต่การขัดขืนเขาอย่างที่ตั้งใจนั้นก็เป็นไปอย่างลำบากในเมื่อนางรู้สึกเหมือนตนเองคล้ายยังเป็นผักที่เหี่ยวเฉาเช่นนี้

"ข้าเดินไม่ไหวแล้ว"

องค์หญิงสิบสามเอ่ยขึ้น เป็นเพราะเขาที่ทำให้นางเป็นเช่นนี้จึงคิดจะเอาเปรียบเขาไว้ให้มาก หากต่อไปถ้าเขาคิดรังแกนางก็ถือว่านางไม่ขาดทุนแล้วในใจคิดกลั่นแกล้งเขาให้สำนึกบ้าง

หยางเอ้อหลางขมวดคิ้วท่าทางเป็นกังวลอยู่มาก องค์หญิงสิบสามลอบยิ้มชั่วร้าย คนผู้นี้คงสำนึกผิดในใจดีให้เขารู้สึกผิดจนตายไปเลยที่กล้าทำเช่นนี้กับสตรีเช่นนาง

"ท่านเดินไม่ไหวหรือ"

"ใช่ก้าวขาไม่ออกแล้ว จะไม่ไปเคารพผู้อาวุโสก็เห็นจะไม่สมควร ท่านจะอุ้มข้าได้หรือไม่"