ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 57

"ท่านแม่ทัพ"

"องค์หญิงเป็นอย่างไรบ้าง"

"ไม่มีอันใดน่าห่วง รับประทานอาหารได้ดีอีกทั้งยังหลับสนิทแล้วเจ้าค่ะ"

"เจ้าออกไปเถิด" หยางเอ้อหลางโล่งอกที่เห็นองค์หญิงสิบสามไม่มีอาการใดแทรกซ้อน

“เจ้าค่ะ” อาชิงทำท่าเป็นห่วงองค์หญิงยิ่ง หยางเอ้อหลางย่นคิ้วเข้าหากันจึงถามนางออกไปว่า

“เจ้ามีสิ่งใดอีก”

"ท่านแม่ทัพคงไม่ทราบ ความจริงองค์หญิงไม่ชอบอากาศหนาวยิ่งแต่เพราะนางนอนดิ้นนักหวังว่าท่านแม่ทัพจะดูแลไม่ให้ผ้าห่มห่างกายเวลาที่องค์หญิงไม่รู้ตัวนะเจ้าคะ"

"เข้าใจแล้วเจ้าไม่ต้องห่วง" เขาตอบอาชิงเบาๆ

อาชิงยอบกายแล้วถอยออกไปหยางเอ้อหลางนั่งมองคนที่หลับสนิทอยู่ไม่นานพร้อมกับห่มผ้าให้แน่นหนา สีหน้าของนางดูดีขึ้นมากจึงทำให้เขาวางใจ ในขณะที่หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านได้ไม่กี่หน้าฉับพลันองค์หญิงสิบสามเตะผ้าห่มออกจากตัว พร้อมขยับกายไปมา

หยางเอ้อหลางย่นหน้าผากเพราะเช่นนี้สินะอาชิงจึงบอกเรื่องนี้กับเขา แม่ทัพหยางห่มผ้าให้องค์หญิงสิบสามแน่นหนา ตั้งใจอ่านหนังสือข้างกายนางเงียบๆ ไม่นานนางก็เตะผ้าห่มออกอี

ก ครานี้เขาจึงจับขาของนางไว้จัดท่าทางการนอนของนางให้เรียบร้อยขึ้น พลางสอดกายของตนเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน

เขาสะบัดมือดับเทียนที่ส่องสว่าง กอดนางไว้อย่างนั้นในใจคิดเพียงว่า ตัวเขาเองไม่อยากให้ภรรยาต้องนอนป่วยทั้งๆ ที่เพิ่งแต่งงานกันให้ท่านย่าของเขาตำหนิได้ หาได้คิดไปไกลกว่าเรื่องนี้

นอนกอดนางได้ไม่นานหยางเอ้อหลางกลับรู้สึกร้อนรุ่ม องค์หญิงสิบสามสวมเพียงเสื้อตัวในเขาจึงสัมผัสได้ถึงนวลเนื้อสาวนุ่มนิ่มได้อย่างชัดเจน

หยางเอ้อหลางเหงื่อออกแล้ว กลิ่นของนางหอมเกินไป เขากลับรู้สึกหายใจไม่ออก นางขยับกายพาดมือบนอกเขา ยิ่งนางแนบชิดลมหายใจของเขายิ่งติดขัด

นางทำให้เขาไม่อาจข่มตาหลับจึงตัดสินใจลุกขึ้นห่มผ้าให้นางแน่นหนาส่วนตนเองสั่งสาวใช้นำผ้าห่มมาอีกผืน

หยางเอ้อหลางขยับกายไปนอนที่เก้าอี้ยาวบุนวมข้างหน้าต่างสายตาจับจ้องมองนางผ่านความมืด องค์หญิงสิบสามขยับตัวไปมาไม่นานผ้าห่มก็หลุดออกจากร่างของนาง

เสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ชิดจนนางรู้สึกว่าติดอยู่กับใบหูของนาง พลันองค์หญิงสิบสามพรวดพราดลุกขึ้นหันพบว่าเตียงอุ่นของนางนั้นแท้จริงแล้วคือสิ่งใด

"ท่านเหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่"

"แล้วเหตุใดข้าจึงต้องอยู่ที่อื่นเล่า"

องค์หญิงสิบสามตกใจแล้วนางแข็งทื่อไปทั้งร่างไออุ่นที่แสนสบายนั้นกลายเป็นคนผู้นี้ได้อย่างไร อยากจะตีเขาแล้วไล่ตะเพิดออกไปติดที่สมองอันชาญฉลาดของตนใคร่ครวญอย่างว่องไวว่าในเวลานี้เป็นรองเขาเพียงใดหากทำสิ่งใดบุ่มบ่ามไม่แน่เขาอาจวางยานางอีก

เมื่อถึงพระจันทร์เต็มดวงนางคงไม่มีเรี่ยวแรงที่จะหลบหนีเขาเป็นแน่ หากกลายเป็นปีศาจต่อหน้าเขา ประโยคเดียวที่นางคิดได้คือ จบเห่ นางจึงเพียงแต่ขยับกายออกห่างคนผู้นั้นกลับกระตุกข้อมือของนางแล้วดึงร่างของนางให้นอนลงทาบทับอกของเขา

"ข้าเพิ่งได้นอนไปไม่กี่ชั่วยามอีกทั้งยังเช้าอยู่มาก ท่านอย่ารีบตื่นเลยนอนเป็นเพื่อนข้าก่อนได้หรือไม่"

"นี่ท่านคงไม่ใช่ว่า..ล่วงเกินข้าแล้วหรือ"