ท่านแม่ทัพที่รัก นิยาย บท 15

เมื่อหลี่อวี้หวนได้ยินก็ตกใจ จึงขอร้องวิงวอนต่อเฉินเหมย “เฉินเหมย...ก่อนหน้านี้...เรื่องก่อนหน้านี้ล้วนเป็นความเข้าใจผิดกัน เธออย่าใส่ใจเลยนะ...”

จู่ๆ เยี่ยอู๋เต้าที่นิ่งเงียบมาตลอดก็พูดขึ้น

“ครอบครัวของคุณก็แค่จะไปเป็นคนรับใช้ในงานพิธี ไม่เห็นต้องอวดดีขนาดนี้เลย”

หินก้อนหนึ่งทำให้เกิดคลื่นนับพัน พวกเพื่อนบ้านต่างพากันต่อว่าเยี่ยอู๋เต้าเพื่อเอาใจเฉินหย่าจือ

เฉินหย่าจือเองก็โกรธแล้วเช่นกัน “เยี่ยอู๋เต้า นายมันองุ่นเปรี้ยว”

“ฮึ ช่างเถอะ ฉันยังอยากจะขอบคุณที่นายไม่แต่งงานกับฉัน ขี้เกียจจะเอาเรื่องเอาราวกับนาย”

“ใช่แล้ว นายไม่มีสิทธิ์จะเข้าร่วมพิธีใช่ไหม วางใจได้ ฉันจะถ่ายรูปงานพิธีมาหลายๆ ใบให้ดูเป็นขวัญตา”

เยี่ยอู๋เต้า “พวกเราจะเข้าร่วมงานพิธีในฐานะแขกผู้มีเกียรติ แล้วจะถ่ายรูปคุณเป็นคนรับใช้ในงานมาให้”

เฉินหย่าจือ “พวกนายนี่นะ? จะเข้าไปในงานพิธี? ถุย หัดตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองซะบ้าง”

เยี่ยอู๋เต้าขี้คร้านจะสนใจเธอ เขาหันไปพูดกับสวีหลิงเอ๋อร์ “หลิงเอ๋อร์ ไปกันเถอะ”

ครอบครัวของสวีหลิงเอ๋อร์ทั้งสามคนรีบหนีออกจากที่ตรงนั้นทันที

หลังจากเดินออกมาแล้ว หลี่อวี้หวนก็เอ่ยปากตำหนิ “เยี่ยอู๋เต้า นายช่วยทำตัวดีๆ หน่อยได้ไหม”

“ตอนนี้ครอบครัวของเฉินหย่าจือน่ะ พวกเรายั่วยุเขาได้ที่ไหนกันล่ะ ถ้านายไม่ทำจนครอบครัวของฉันหมดตัว คงไม่ยอมเลิกราสินะ”

เยี่ยอู๋เต้าปลอบใจ “วางใจได้ครับ พวกเขาคู่ควรจะเป็นคนรับใช้มารับใช้พวกเราเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องกลัวพวกเขาเลย”

“ไปเถอะครับ พวกเราขึ้นรถไปงานพิธีเฉลิมฉลองกัน อย่าให้ขบวนรถรอนานเลย

พูดแล้ว เขาก็เดินไปที่รถสีดำคันหนึ่ง

หลี่อวี้หวนโมโหแล้ว “นายยังไม่ยอมเลิกอีกใช่ไหม รถคันนี้พวกเรานั่งได้หรือไง ระวังพวกเขาจะเอาปืนไล่ยิงนะ”

จู่ๆ สวีต้าไห่ก็ตบหัวของเขา และพูดว่า “ที่รัก ทำไมเราไม่ไปเที่ยวกันที่จัตุรัสใหญ่หน้าหอประชุมที่จัดงานพิธีล่ะ”

“ไปตอนนี้น่าจะหาที่นั่งดีๆ ได้”

หลี่อวี้หวนพยักหน้า “โอเค รีบไปเร็วๆ อย่าไปสาย เดี๋ยวจะหาที่นั่งไม่ได้”

ด้วยเหตุนี้ ครอบครัวของสวีหลิงเอ๋อร์จึงรีบร้อนขึ้นรถส่วนตัวไป

เยี่ยอู๋เต้าผู้ซึ่งยังยืนอยู่ที่เดิม จะเดินก็ใช่เรื่อง ไม่เดินไปก็ใช่เรื่อง

ท้ายที่สุด เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องโทรศัพท์หากูหลัง “พวกเราจะขับรถไปเอง คุณกลับไปก่อนได้เลย”