ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1007

ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศโดยรอบ

ทุกคนต่างก็จับจ้องไปที่สมบัติภายในกล่องด้วยความเงียบจนเกือบลืมหายใจ

ผ่านไปครู่หนึ่ง เกรกอรีดึงตัวเองออกจากความคิดเป็นคนแรก

เขามองชิม่อนและพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “มีแค่นี้เหรอ?”

สีหน้าของชิม่อนงุนงงและโกรธ

“แค่นี้ก็ควรจะเพียงพอแล้วสำหรับพวกนายไม่ใช่เหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะฉันที่เป็นคนได้รับมอบหมายให้นำมันมามอบให้กับนาย นายอาจจะไม่ได้รับมันด้วยซ้ำ!”

เกรกอรีรู้ว่าเขาไม่ได้พูดเกินจริง

เขาขมวดคิ้วแต่ไม่ได้พูดอะไร เขาเอื้อมมือออกไปเขารับกล่องมา

เนื่องจากชิม่อนมาที่นี่เพื่อส่งมอบมอบลูกปัดเงินให้กับเขา เกรอกอรีจึงไม่ได้ส่งชายคนนั้นออกไปในทันที

เกรกอรีหันหลังและพาทุกคนเข้าไปในบ้าน เขายื่นกล่องให้พ่อบ้านออสบอร์น ก่อนจะพูดกับชิม่อนอีกครั้ง “คู่มือการเพาะปลูกอยู่ที่ไหน? ส่งมาให้ฉัน"

เขาไม่เชื่อว่าพืชที่ล้ำค่าเช่นนี้จะสามารถรักษาชีวิตไว้ได้โดยการปลูกในดินเหมือนวัชพืชทั่วไป

ดูเหมือนว่าชิม่อนจะตกตะลึงกับความต้องการของเขา และเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“คู่มือการเพาะปลูก? ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย”

เกรกอรีขมวดคิ้ว สีหน้าของเขามืดมนลง

“เจฟไม่ได้บอกนายเหรอ?”

"ไม่"

ชิม่อนหยุดคิดครู่หนึ่ง จู่ ๆ ความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นในหัว ในขณะที่เขามองไปที่เกรกอรีด้วยใบหน้าที่ดูรู้สึกผิด

“นายสามารถติดต่อกับเขาได้ แล้วทำไมนายไม่…ถามเขาดูล่ะ?” ชิม่อนตอบอย่างระมัดระวัง

เกรกอรีแสดงออกถึงความเย็นชา เจฟฟ์หลอกเขาอีกแล้ว ชายผู้นั้นคาดหวังว่าเกรกอรีจะต้องกลับมาอ้อนวอนเขา

เกรกอรีรู้ดีว่าต่างฝ่ายต่างก็เป็นผู้เชี่ยวชาญที่รู้ว่าอีกฝ่ายมีเจตนาร้ายต่อพวกเขาอย่างไร เกรกอรีจึงไม่แปลกใจที่เจฟฟ์จะไม่ยอมให้เขาได้รับทุกอย่างที่เขาต้องการในคราวเดียว

เกรกอรีหัวเราะเยาะ ในขณะที่เขาคิดเช่นนั้น

"เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว นายไปได้แล้ว"

คำพูดของเกรกอรีทำให้ชิม่อนรู้สึกว่าเขาเป็นเพียงแค่เครื่องมือที่ถูกใช้แล้วทิ้งซึ่งไม่มีประโยชน์สำหรับคนเหล่านี้อีกต่อไป เขาไม่พอใจกับท่าทางของเกรกอรีเป็นอย่างมาก

“ทำไมนายไม่ถามเขาตอนที่ฉันยังอยู่ตรงนี้ล่ะ? ให้ฉันเรียนรู้วิธีการรักษาพืชให้มีชีวิตอยู่ด้วย”

เกรกอรีจ้องมองเขาด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

“ไม่ใช่ว่านายมียาแล้วเหรอ? ตัวเลขที่นายได้รับในแต่ละปีจากตระกูลของนายมันยังไม่เพียงพออีกหรือยังไง? ทำไมนายถึงมาถามฉันแทนล่ะ? อะไรกัน? หรือว่านายคิดจะย้ายออกจากตระกูลอย่างนั้นเหรอ?”

สีหน้าของชิม่อนเปลี่ยนไปมากเมื่อได้ยินคำพูดของเขา

ใบหน้าของเขาทรุดลง ในขณะที่เขาพึมพำ “ถ้านายไม่ต้องการโทรตอนนี้ นายก็แค่พูดมันออกมา อย่าทำเช่นนั้นเพื่อเยาะเย้ยฉัน นายก็รู้ว่าฉันไม่มีความกล้าที่จะทำเช่นนั้น”

เกรกอรีไม่ได้ใส่ใจที่จะรับรู้ว่าเขามีความกล้าที่จะทำอะไรหรือไม่

จากนั้นเขาก็โบกมือไล่ชิม่อน "เอาล่ะ งานของนายที่นี่เสร็จแล้ว ฉันจะติดต่อเขาด้วยตัวเอง”

ชิม่อนได้ยินแต่เขาไม่ได้พูดอะไร เขายังคงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ชิม่อนยื่นมือออกไป “ถ้าเช่นนั้นนายก็นำหยกอาถรรพ์มาให้ฉันได้แล้ว”

เกรกอรีหยุดชะงัก เขาเกือบจะลืมข้อตกลงเรื่องนี้ไปแล้ว

เขาได้รับลูกปัดเงินมาแล้ว โดยทั่วไปแล้วการทำธุรกิจนั้น ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะต้องเป็นผู้เสียสละบางอย่างก่อนเพื่อให้ธุรกิจดำเนินต่อไปอย่างประสบความสำเร็จ