ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1030

ไม่นานนัก กิดเดียนก็กลับมาพร้อมกับน้ำในมือหนึ่งแก้ว

เขาถือแก้วนั้นไว้ พลางยกมันให้เนลล์ดื่ม

เนลล์เกียจคร้านเกินกว่าจะยกมือขึ้นมาถือแก้วน้ำเอง เธอจึงจิบน้ำจากแก้วไปสองสามจิบให้พอชุ่มคอ ก่อนจะผลักมือเขาออกไป

เขาวางแก้วลงบนโต๊ะข้าง ๆ พลางหยิบเสื้อแจ็คเก็ตขึ้นมา

“ข้างนอกอากาศเริ่มหนาวแล้ว ใส่แจ็กเก็ตตัวนี้ก่อนนะ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา”

เนลล์พยักหน้าและหยิบเสื้อมาอย่างว่าง่าย จากนั้นเธอก็ดึงผ้าห่มออก แล้วลุกขึ้นจากเตียง

"คุณหิวรึยัง? อาหารเย็นใกล้จะเสร็จแล้ว เราลงไปกินข้าวกันไหม?”

"ก็ได้ค่ะ"

พวกเขาทั้งสองคนเดินจับมือกันเดินลงบันไดไป

ในห้องนั่งเล่นชั้นล่าง ลิซซี่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา ดูการ์ตูนเรื่องโปรดของเธออยู่

ส่วนวีมอนด์น้อยกำลังส่งเสียงดัง ขณะที่เขาพยายามต่อตัวต่ออยู่ข้าง ๆ

เมื่อเห็นพวกเขาลงมา เขาก็รีบวางของเล่นลงทันที ก่อนจะวิ่งไปหาเนลล์กับกิดเดียน

“แม่ครับ พ่อครับ”

กิดเดียนเร็วกว่าเขาไปก้าวหนึ่ง เขาจึงยกวีมอนด์น้อยขึ้นมา เมื่อเขาวิ่งมาได้แค่ครึ่งทางเท่านั้น

“ต้องให้พ่อบอกลูกอีกกี่ครั้ง? ว่าอย่ากระโจนใส่แม่แบบนี้ เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่นะ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าลูกกระโดดใส่เธอ แล้วเธอหกล้ม?

เนลล์หัวเราะออกมา “ฉันไม่หกล้มง่าย ๆ หรอกค่ะ”

วีมอนด์น้อยหันมาตามสัณชาตญาณ พลางพูดว่า “ผมไม่ได้จะกอดแม่สักหน่อย ผมอยากกอดพ่อ”

เขาหอมแก้มกิดเดียนไปหนึ่งฟอดขณะพูด

กิดเดียน. “...”

เนลล์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เมื่อเห็นภาพนั้น

ใบหน้าของกิดเดียนหม่นหมองลง ขณะที่เขาตีก้นเล็ก ๆ ของวีมอนด์น้อยเบา ๆ

“ปากหวานจริง ๆ นะเรา”

หลังจากที่ทั้งสามคนลงมาข้างล่างแล้ว เคธี่ก็เดินออกมาจากห้องครัว

“ตื่นแล้วเหรอเนลลี่ นั่งรอที่โต๊ะอาหารเลยนะ อาหารเย็นใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ”

เนลล์พยักหน้ารับ จากนั้นพวกเขาก็ไปที่ห้องอาหารด้วยกัน

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เคธี่ดูอารมณ์ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก เพราะแม้แต่อาหารเย็น เธอก็เป็นคนจัดเตรียมด้วยตัวเอง

เมื่อฌอนกลับมาจากสวนด้านหลัง และเห็นอาหารบนโต๊ะ รอยยิ้มที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก ก็ได้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขา

“มันไม่ง่ายเลยนะ ที่เคธี่จะลงมือทำอาหารเองแบบนี้ แต่มันก็ไม่ได้ทำไว้ให้ผมอยู่ดี ผมรู้สึกเศร้าใจจริง ๆ เมื่อคิดถึงมัน”

แม้ว่าเขาจะพูดแบบนั้นออกมา แต่มือของเขาก็ยังเอื้อมไปหยิบจานขึ้นมา

เคธี่บ่นกับเนลล์ว่า “เห็นไหม? ผู้ชายคนนี้อยากกินจนทนไม่ไหว ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเขามีกี่ปากกันแน่ ถึงได้กินและพูดไปพร้อม ๆ กันได้แบบนี้”

เนลล์หัวเราะออกมาอย่างร่าเริง เมื่อเห็นทั้งสองคนทะเลาะกัน

ฌอนพึมพำ "ผมพูดจริงนะ"

เคธี่เลิกสนใจเขา เธอหันหน้าไปถามลิซซี่ว่า “คุณยายทำอาหารอร่อยไหมคะ?”

ลิซซี่พยักหน้าอย่างจริงจัง

"อร่อยมากเลยค่ะ อร่อยพอ ๆ กับที่แม่ทำให้หนูเลย”

เคธี่หัวเราะออกมาทันที

“ปากหวานจังเลยนะ”

เนลล์ยิ้มกว้างออกมา ขณะวางบร็อคโคลี่ชิ้นหนึ่งลงในชามของลิซซี่

“ลูกจะกินแค่เนื้อสัตว์ไม่ได้นะ ลูกต้องกินผักใบเขียวด้วย เข้าใจไหม?"

ลิซซี่พยักหน้า ส่วนวีมอนด์น้อยผลักชามของเขาออกไปข้างหน้า

“แม่ครับ ผมก็อยากกินบร็อคโคลี่”

เนลล์จึงหยิบให้เขาหนึ่งชิ้น

ข้าง ๆ เสียงไม่พอใจของกิดเดียนก็ดังขึ้น

“พวกเขาได้กิน แล้วของผมล่ะ?”

เนลล์แทบจะสำลักออกมา เธอจ้องมองเขาด้วยทางที่กำลังรู้สึกไม่พอใจ