ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1043

ตอนแรกกิดเดียนคิดว่าพวกท่านจะอยู่ต่อกันอีกสักหน่อย

เนลล์หัวเราะออกมา “พวกท่านสูงอายุกันแล้วนะคะ สุดท้ายแล้วพวกท่านก็ต้องคิดถึงบ้าน ให้จากบ้านไปตลอดไม่ได้หรอกค่ะ”

“ที่คุณพูดก็มีเหตุผล”

กิดเดียนเดินมาหาหญิงสาวแล้วยื่นแก้วที่ใส่นมให้กับเธอ

เนลล์ดื่มนมแล้วถามขึ้นมา “กี่โมงแล้วคะ?”

“บ่างสองโมง ยังเช้าอยู่เลยนะ”

เนลล์พยักหน้ารับแล้วนิ่งไป ก่อนจะเอ่ยถาม “ฉันกำลังคิดว่า เราควรกลับบ้านด้วยไหมคะ?”

กิดเดียนถามขึ้น “เมื่อไรครับ?”

“พรุ่งนี้ค่ะ ฉันตรวจดูรายงานสภาพอากาศมาก่อนแล้ว พรุ่งนี้จะมีอากาศแจ่มใส ถึงเวลากลับบ้านหลังจากที่ห่างบ้านมานานแล้วนะคะ ลิซซี่เองก็ต้องไปโรงเรียนด้วย”

“ตกลง บอกคุณแม่กับคุณลุงมิลเลอร์ตอนทานอาหารเย็นนะครับ”

“ค่ะ”

หลังจากที่รับคำแล้ว เนลล์จึงยกเรื่องนี้มาพูดระหว่างที่รับประทานอาหารเย็น

เคธี่ตกใจเมื่อรู้ว่าเนลล์กำลังจะกลับ

“กลับแล้วเหรอ? ที่นี่ทำให้ลูกรู้สึกอึดอัดหรือเปล่า? ยังไม่ชิน? หรือมีเหตุผลอะไรหรือเปล่า?”

เนลล์เผยยิ้ม “ไม่ใช่ค่ะ ที่นี่ดีค่ะ ทั้งสะดวกสบาย และอาหารก็อร่อยมาก ไม่มีอะไรที่หนูไม่คุ้นเคยเลย แต่เราจากบ้านมานานแล้วค่ะ วันหนึ่งเราก็ต้องกลับไป ที่บริษัทมีหลายเรื่องที่ต้องจัดการ ลิซซี่ก็ต้องไปโรงเรียน ที่หนูมาที่นี่ก็เพื่อมาดูว่าคุณแม่อยู่อย่างไร อีกทั้งมาดูว่าคุณแม่อยู่ที่นี่มีความสุขดีหรือเปล่า ตอนนี้หนูรู้แล้วว่าคุณแม่อยู่ได้ หนูไม่กังวลแล้วค่ะ”

เคธี่ดูหงุดหงิด

“แต่แม่ไม่อยากให้หนูกลับ”

ตั้งแต่เธอสูญเสียความทรงจำไป เธอก็มีนิสัยตรงไปตรงมา เธอมักพูดในสิ่งที่เธอคิด

เมื่อเนลล์ได้ฟังเช่นนั้น เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นปกคลุมอยู่ในหัวใจ มีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าของหญิงสาว

“หนูทราบค่ะ ว่าคุณแม่คิดถึงหนู หนูเองก็คิดถึงคุณแม่เหมือนกันค่ะ คราวหน้าถ้ามีเวลาว่าง คุณแม่เดินทางกลับไปเยี่ยมหนูที่ประเทศนั้นก็ได้ค่ะ หนูอยากแนะนำคุณย่ากับคุณปู่ให้คุณแม่รู้จักเหมือนกันค่ะ พวกท่านเป็นคนดี อ่อ คุณลุงคะ คุณลุงเป็นเพื่อนสนิทกับจูเลียต การ์เร็ตต์ ด้วยไม่ใช่หรือคะ? ตอนนี้พี่ชายของเธอเป็นผู้นำตระกูลการ์เร็ตต์ เธอเป็นคนดี เมื่อคุณได้กลับไป หนูจะแนะนำให้รู้จักกับเธอค่ะ”

ดวงตาของเคธี่เป็นประกายเมื่อเนลล์พูดถึงจูเลียต แต่สุดท้ายเธอก็ส่ายหน้า

“ไม่เป็นไร แม่ไม่อยากเจอคนพวกนั้น มีหลายอย่างในอดีตที่แม่จำไม่ได้ และแม่ก็ไม่มีอะไรจะพูดเมื่อได้เจอพวกเขา ไม่ไปเจอพวกเขาเลยอาจจะดีกว่า”

เนลล์เข้าใจว่าเคธี่ยังยอมรับอดีตไม่ได้ เธอจึงพยักหน้ารับแทนที่จะกดดันแม่

เคธี่ไม่รู้จะพูดอย่างไร เมื่อเธอไม่อาจรั้งเนลล์กับครอบครัวของเธอไม่ให้กลับไปได้

หลังจากรับประทานอาหารเย็น เธอจึงเก็บของให้พวกเขาเงียบ ๆ

เนลล์สังเกตเห็นถึงความผิดหวังของเธอ ในขณะที่คนอื่น ๆ ออกไปเดินเล่นหลังรับประทานอาหารเย็น เธอตามหาเคธี่ซึ่งอยู่ในห้องของเธอ เธอดูเสียใจ

เคธี่หันหลังให้ประตู เธอกำลังจัดของในห้องของเธออยู่

เนลล์เอ่ยเรียกเธอ “คุณแม่คะ”

เคธี่หันกลับมา เมื่อเห็นว่าเป็นเนลล์ เธอจึงเช็ดน้ำตาที่หางตาออก แล้วระบายยิ้มออกมา “ลูกนี่เอง”

เนลล์คิดไม่ถึงว่าผู้เป็นแม่จะมาแอบร้องไห้อยู่ที่นี่เพียงลำพัง หญิงสาวเดินเข้าไปข้างในพลางขมวดคิ้ว

“คุณแม่ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”