ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 114

ในช่วงเวลานี้สาวน้อยก็สังเกตเห็นเธอด้วย กะพริบตาที่ฉ่ำวาวของเธอเธอแสดงออกอย่างชัดเจนทั้งความอยากรู้อยากเห็นและความอบอุ่นบนผิวที่สวยงามของเธอ เนลกำลังจะทำลายความเงียบเมื่อหญิงสาวร้องว่า

“แม่!” เนลล์

“ ... ??” วินาทีต่อมาเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ยืนขึ้นและบินเข้าหาเธออย่างตื่นเต้น

"แม่! ในที่สุดหนูก็พบคุณ!” เนลล์

“??”

ใคร ... ใครจะบอกเธอได้ว่าเกิดอะไรขึ้น? กลางดึก ... เธอโดนแม่ตีจากไหนไม่รู้? เนลล์มองดูด้วยความสยดสยองขณะที่เด็กน้อยโผเข้ากอดเธอเนลล์ใช้เวลาสักพักก่อนที่เธอจะดึงตัวเข้าหากัน

“สาวน้อย คุณเข้าใจผิดว่าฉันเป็นคนอื่น ฉันไม่ใช่แม่ของคุณ?”

“แม่ฉันคิดถึงคุณจริง ๆ! พวกเขาบอกว่าฉันจะไปหาคุณได้ถ้าฉันมาที่นี่ ฉันไม่เชื่อพวกเขา แต่คุณอยู่ที่นี่!” เด็กน้อยล็อคแขนเล็ก ๆ ของเธอไว้รอบขาของเนลล์อย่างดีใจโดยไม่ยอมปล่อย

แม้ว่าเนลล์จะอยู่ระหว่างการหาทางช่วย แต่เธอก็สามารถแยกแยะได้ว่าหญิงสาวตามหาแม่ของเธอได้ มีแนวโน้มว่าเธอจะหลงทางจากครอบครัวของเธอ ไม่สามารถหาคำที่เหมาะสมได้ในสถานการณ์เช่นนี้เนลล์จึงทิ้งเรื่องนี้ไว้ เนลล์มองไปรอบ ๆ แต่ไม่ได้สบตาใคร เธอจึงถามว่า

“สาวน้อยคุณอยู่คนเดียวเหรอ? มีใครในครอบครัวของคุณหรือเปล่า?”

“หนูหลงทางจากคุณยาย หาครอบครัวไม่เจอ!” เนลล์ถอนหายใจกับตัวเอง มันเป็นอย่างที่เธอคิด สถานที่นี้อยู่นอกเส้นทางและใกล้กับชานเมือง ผู้ใหญ่เหล่านี้ต้องจำใจทิ้งเด็กเล็กไว้ตามลำพังที่นี่ เธองอตัวเล็กน้อยเพื่อหยิบเด็กขึ้นมา

“หนูชื่ออะไรคะ สาวน้อย?”

“หนูชื่อลิซซี่ค่ะ”

“อย่ากลัวเลยลิซซี่ ให้ฉันพาไปหาตำรวจโอเคไหม? ตำรวจจะช่วยตามหาครอบครัวของคุณ” เด็กจ้องที่เธอกะพริบตาระหว่าง ดวงตาที่ใสและมีน้ำเหล่านั้นทำให้เกิดความสับสนและสับสน หัวใจของเนลล์สามารถละลายได้

“แม่คุณกำลังมองหานายตำรวจเพื่อจับยายหรือเปล่า?” เนลล์ผงะ

ในใจของเธอ เธอหวังว่าจะมีพ่อแม่ที่ขาดความรับผิดชอบคนนั้นถูกคุมขัง อย่างไรก็ตามเธอตระหนักดีว่าสิ่งนี้ไม่น่าเชื่อ จากรูปลักษณ์ของเครื่องแต่งกายของเด็กเห็นได้ชัดว่าเธอมาจากครอบครัวที่ร่ำรวย มีโอกาสที่เธอจะหลงทางจากผู้ปกครองของเธอ ดังนั้นเธอจึงส่ายหัว

“ไม่ฉันคิดจะขอความช่วยเหลือจากพวกเขาเพื่อตามหาคุณปู่ของคุณ”

"เจ้าหน้าที่ตำรวจต้องออกจากงานในขณะนี้ ฉันเหนื่อยและง่วงนอน แม่ช่วยพาฉันกลับบ้านได้ไหม อยากกลับบ้านนอน”

เนลล์“ ... ”

เธอเหลือบมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ในอ้อมแขนของเธอ และสังเกตเห็นความเหนื่อยล้าเขียนขึ้นทั่วดวงตาที่แห้งกร้านของเด็ก

เนลล์มีจุดอ่อน สบายดีเธอจะทิ้งไว้ถึงวันพรุ่งนี้! มันเป็นเพียงคืนต่อไป เนลล์สามารถพาเด็กสาวกลับบ้านได้ก่อนและรอพรุ่งนี้เมื่อเธอพักผ่อนเพียงพอที่จะหาครอบครัวด้วยกัน