ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 115

ร่องรอยบนใบหน้าที่หดหู่ของเธอ

“ไม่จำเป็นสำหรับสิ่งนั้น มันไม่มีอะไรเลย คุณควรเก็บเงินไว้” เนลล์ช่วยลิซซี่เพราะโชคชะตาทำให้พวกเขามาพบกันและเธอก็ชอบเด็กผู้หญิงคนนี้ทันที มันไม่เคยเกี่ยวกับเงิน มีประกายที่ไม่ชัดเจนในดวงตาของหญิงชรา แทนที่จะผลักซองจดหมายหญิงชรายิ้มและพูดว่า

“ถ้าเป็นเช่นนั้นฉันต้องขอบคุณจริง ๆ!” เนลล์พยักหน้าพร้อมที่จะก้าวออกไปทันทีลิซซี่ดึงแขนเสื้อของเธอ เธอก้มศีรษะลงเพื่อพบกับการจ้องมองใบหน้าที่อ่อนนุ่มของเด็กน้อย เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กอดคอของเธอด้วยความไร้เดียงสาและความน่ารัก

อารมณ์ขันของเนลล์เปลี่ยนขึ้นอย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นแรงเธอค่อมและพูดเบา ๆ ว่า

“มีอะไรเหรอ?”

“แม่เราจะได้พบกันอีกไหม?” เนลล์ยิ้ม ดูเหมือนว่าเธอไม่ใช่แค่คนเดียวที่ไม่เต็มใจที่จะมีส่วนร่วม แต่หญิงสาวก็รู้สึกเดียวกันกับเธอ อย่างไรก็ตามเส้นทางของพวกเขาไม่อาจจะไม่ได้เจอกันได้อีก

อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น ดังนั้นเธอจึงเอื้อมมือไปหยีผมก่อนจะตอบว่า

“เราจะพบกันอีกครั้งหากโชคชะตาพาเรามาพบกัน”

“ฝากเบอร์โทรไว้ได้ไหม? หนูจะโทรหาคุณ เมื่อหนูมีเวลาโอเคไหม?” เนลล์ผงะ หญิงชราพูดขึ้น

“ใช่ ๆ เด็กชอบคุณ! กรุณาทิ้งเบอร์ของคุณ เธอจะสามารถติดต่อกับคุณได้เมื่อเธอคิดถึงคุณ” เนลล์ให้แง่คิดและรู้สึกว่าเป็นความคิดที่ดี ดังนั้นเธอจึงให้เบอร์โทรศัพท์ของเธอกับเด็กเล็ก

เนลล์กระตุกที่มุมดวงตาของเธอขณะที่เด็กเล็กบันทึกการติดต่อของเธอไว้อย่างเคร่งขรึมภายใต้ "แม่" ในโทรศัพท์ของยาย เด็กคนนี้ซื้อมาเป็นคำพูดของเธอเองจริงๆ! เธอสงสัยว่าแม่แท้ๆของเด็กจะรู้สึกอย่างไรเมื่อได้เรียนรู้เกี่ยวกับชื่อที่บันทึกไว้ในรายชื่อผู้ติดต่อ

อย่างไรก็ตาม เนลล์ไม่ได้เรียกร้องให้มีการแก้ไข เธอไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของเด็กเล็กได้แม้จะพยายามหลายครั้งเมื่อคืนที่ผ่านมาเธอยืนยันว่าเธอไม่ใช่แม่ของเธอ ตอนนี้เธอไม่สามารถสร้างความแตกต่างได้

หลังจากทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ เนลล์ก็เห็นปู่ย่าตายายและหลานสาวออกคำสั่งผสมก่อนที่จะขับรถไปทำงาน ในอีกด้านหนึ่งเด็กเล็กและผู้อาวุโสเข้าไปในรถและเห็นรถของเนลล์ออกไปพร้อมกับใบหน้าที่เบิกบาน

“คุณยาย หนูพบแม่ของหนูจริงๆ! เธอเป็นแม่ของหนูจริงๆ!” หญิงชรายิ้ม

“ยินดีด้วยลิซซี่! เมื่อคืนมีช่วงเวลาที่ดีกับแม่ไหม?” ลิซซี่พยักหน้าอย่างหนัก

“ใช่แม่นุ่มนิ่มและน่ากอด เธอเล่านิทานให้หนูฟังด้วย โอ้เสียงของเธอช่างไพเราะ หนูไม่อยากแยกทางกับแม่จริงๆ” ยายพยักหน้า

“ตอนนี้หนูรู้แล้ว เธอเป็นคนดีจริงๆ! ไม่ต้องกังวลหนูไม่จำเป็นต้องแยกทางกับแม่อีกต่อไปเมื่อพ่อของคุณกลับมา เด็กน้อยขมวดคิ้วเมื่อเอ่ยถึงพ่อของเธอ

“แต่พ่อไม่รู้ว่าเราแอบออกไป เขาจะยกโทษให้หนูไหมถ้าเขารู้” หญิงชรามองมาที่เธอและยิ้มให้เธออย่างมีความหมาย

“เขาจะไม่กังวล”