ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 129

“คุณยาย แล้วตอนนี้เราต้องทำอย่างไร?”

“ตอนนี้ใจเย็น ๆ กันก่อน ฉันจะต้องคิดหาวิธีจัดการกับ ดีแลน แคป พวกเราค่อยมาคุยเรื่องอื่น ๆ ในภายหลัง”

“ได้” พวกเจนนิงส์ออกจากโรงพยาบาล

ในอีกด้านหนึ่ง เนลล์เข้าไปในรถและรับโทรศัพท์ของเธอที่สั่นอยู่ในกระเป๋ามาตั้งนานแล้ว

“คุณยังอยู่ที่โรงพยาบาลหรือเปล่า? ไปได้อย่างไร?” ผู้ชายคนนั้นจุดประเด็นทันทีที่รับสาย เนลล์สะดุ้ง แปลกใจเล็กน้อยที่กิดเดียนรู้ได้อย่างไรว่าเธออยู่ที่ไหน

“ฉันกำลังจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว อืม...คุณควรจะพูดว่าฉันจัดการกับมันได้! ฉันคิดว่าตอนนี้ตะกูลเจนนิงส์น่าจะกำลังโกรธแค้น”

เมื่อรู้สึกถึงความร่าเริงในน้ำเสียงของหญิงสาว ชายหนุ่มก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาและไม่สามารถหยุดยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ในที่สุดก็มั่นใจ

“ผมจะจัดการกับ ดีแลน แคป คุณมีแผนอย่างไรกับตระกูลเจนนิงส์?”

เนลล์อึ้งไป เธอกำลังจะบอกกับเขาว่าเขาไม่จำเป็นต้องยื่นมือเข้ามา แต่เมื่อคิดถึงอำนาจเบื้องหลังของ ดีแลน แคป แล้วนั้น ตลอดจนทุก ๆ คนในตระกูลเจนนิงส์ที่อยู่ข้างเขา เธอไม่สามารถทำให้เขาผิดหวังได้แม้ว่าเธอจะแจ้งข้อหาพยายามข่มขืนก็ตาม

ก่อนหน้านี้เธอได้จงใจพูดทุกสิ่งทุกอย่างจงใจทำให้เขาโกรธ แต่เมื่อคิดถึงมันตอนนี้ มันยากที่จะจัดการจริง ๆ

ด้วยเหตุผลนี้เธอจึงไม่ปฏิเสธข้อเสนอของชายคนนี้และกล่าวว่า “ฉันต้องการจะตัดความสัมพันธ์ของฉันกับตระกูลเจนนิงส์” เธอควรเลือกจะทำสิ่งนี้เมื่อห้าปีก่อน น่าเสียดายที่ตอนนั้นแม้ว่าเธอจะมีแต่ความเจ็บปวดและเสียใจ แต่เธอก็ยังคงยึดติดกับภาพลวงตาที่ว่าพวกเขาเป็นครอบครัว

ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาที่เคยตามใจและรักเธอเมื่อครั้งที่เธอยังเด็ก พวกเขาอุ้มเธอเอาไว้ในอ้อมแขนและเรียกเธอว่า เนลล์ตัวน้อยของพวกเขา ความรักอันอบอุ่นที่เก็บเอาไว้ในความทรงจำของเธอไม่ใช่สิ่งที่จะลบล้างไปได้เพียงชั่วขณะ

มันแค่ตอนนี้เท่านั้นที่เธอยอมแพ้อย่างแท้จริง

บางอย่าง… ไม่สามารถรักษาเอาไว้ได้เพียงเพราะเธอต้องการพวกเขา

เวลาทำให้มันแย่ลง ตั้งแต่วินาทีที่เซลีนและแม่ของเธอเข้ามาในครอบครัวเจนนิงส์ คุณยายของเธอก็ไม่ใช่คุณยายของเธออีกต่อไป และพ่อของเธอก็ไม่ใช่พ่อของเธออีกต่อไป

เรื่องมาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว สิ่งที่ควรจบลงก็จบลงแล้ว ดังนั้นไม่จำเป็นต้องมองย้อนกลับไปอีกแล้ว กิดเดียนไม่คิดมาก่อนว่าเธอจะเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ ด้วยลักษณะที่เอาแต่ใจตามธรรมชาติของผู้หญิง เขาแค่กังวลว่าเธอจะตัดสินใจทำสิ่งนี้เพราะเธอสับสนเหมือนกัน

ดวงตาของเขาหม่นแสงลงเล็กน้อยและส่งเสียงในลำคอ

“เอาล่ะ ผมจะจัดการเอง”

“มันไม่เป็นไร เพียงแค่ปล่อยให้ฉันทำ! นี่คือสิ่งที่ฉันอยากทำด้วยตัวของฉันเอง”

ชายหนุ่มเงียบไป เนลล์อธิบายขึ้น

“ฉันไม่เพียงแค่ต้องการที่จะตัดความสัมพันธ์กับพวกเขา ฉันอยากจะเอาทุกสิ่งที่อย่างของฉันคืน และทำให้พวกเขาเอาสิ่งที่พวกเขาใส่ร้ายป้ายสีฉันกลับคืนไป! กิดเดียน ฉันไม่ต้องการให้ใครมาจัดการกับเรื่องนี้ ถ้าฉันไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้ด้วยตัวเอง จากนี้ ฉันก็ไม่คู่ควรที่จะยืนเคียงข้างคุณ

เสียงของชายหนุ่มทุ้มต่ำและพึงพอใจดังขึ้นก่อนจะพูดจบ

“คุณดีพอที่จะยืนเคียงข้างผม โดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย”

“ฉันคงจะไม่สบายใจ ฉันไม่ใช่นกน้อยในกรงทอง กิดเดียนคะ...ได้โปรด เชื่อฉัน”ความเงียบเกิดขึ้นชั่วครู่ในโทรศัพท์ เวลาผ่านไปเชื่องช้าราวกับนาฬิกาทราย

หลังจากเวลาผ่านไปไม่นาน ในที่สุดเขาก็ยอมพูดออกมา

“ได้” เพียงคำพูดง่าย ๆ คำเดียว ก็ทำให้เนลล์รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที เธอกังวลจริงๆว่าเขาจะไม่เห็นด้วย สุดท้ายแล้วชายหนุ่มผู้ต้องการที่จะควบคุมเธอรู้จักเธอเป็นอย่างดี แม้ว่าตอนนี้คำพูดของเขาจะชัดเจน มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะจัดการกับพวกเขา

อย่างไรก็ตามเธอยังคงมีความสุขมาก สุดท้ายแล้วเขาเคารพในสิ่งที่เธอเลือก นึกถึงเรื่องนี้แล้ว เนลล์ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

“คุณต้องสัญญากับผมอย่างหนึ่ง” จู่ ๆ กิดเดียนก็พูดขึ้น