ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 130

เนลล์กระแอมในลำคอและยิ้มอย่างขอโทษ “เป็นฉันที่แย่เองค่ะ ช่วงนี้ฉันค่อนข้างยุ่ง...”

“หึ!” ในอีกด้านหนึ่งชายหนุ่มเย้ยหยัน

เนลล์ได้ยินคำเย้ยหยันและรู้ว่าข้ออ้างของเธอไม่ได้ผล

หญิงสาวจึงเปลี่ยนเรื่องแทน “อ่า...ฉันวางแผนว่าจะกลับวันนี้ค่ะ ฉันกำลังจะออกไปตอนคุณโทรมา!”

น้ำเสียงของชายหนุ่มแฝงไปด้วยความเย้ยหยัน “แค่กำลังจะออกมาเหรอ?”

“ชะ...ใช่!”

“อืม...ดี ถ้าผมไม่เจอคุณที่บ้านภายในครึ่งชั่วโมง คุณจะต้องยอมรับผลที่ตามมา”

จากนั้นเขาก็วางสายโทรศัพท์ไป

เนลล์รู้สึกหม่นลงเมื่อจ้องมองไปที่หน้าจอสีดำของโทรศัพท์

ผู้ชายคนนี้... จำเป็นต้องเจ้ากี้เจ้าการถึงขนาดนี้เลยเหรอ!

ครึ่งชั่วโมงเหรอ? ทางที่เร็วที่สุดที่จะไปถึงสวนลีย์ภายใน 20 นาที คือขับรถ นั่นคงไม่ได้หมายความว่าเธอต้องออกไปในทันทีหรือ?

เธอมองไปที่กองภูเขาที่ล้วนแต่เป็นงานที่ยังไม่เสร็จที่กองอยู่ตรงหน้าของเธอ…

เธอนวดหว่างคิ้วของเธอด้วยความเหนื่อยล้าและถอนหายใจ

ลืมมันไป! เธอจะจัดการกับมันในวันพรุ่งนี้!

คิดได้เช่นนั้น เธอปิดคอมพิวเตอร์ เก็บของของเธอและลุกขึ้นยืน

มันคงไม่เป็นไรถ้าเธอยังคงนั่งอยู่ วันนี้เธอนั่งที่นั่นตลอดทั้งบ่าย และแม้แต่อาหารเย็นเธอยังก็ยังกินอยู่ที่โต๊ะของเธอ

ดังนั้นทันทีที่เธอลุกขึ้นทั้งหลังของเธอรู้สึกตึงและเจ็บ

เนลล์ขมวดคิ้วและนวดหลังของเธอแล้วเดินออกไปพร้อมกับกระเป๋าของเธอ

ตั้งแต่บริษัทค่อนข้างยุ่ง หลาย ๆ คนจึงอยู่เพื่อทำงานล่วงเวลา แม้ว่าจะเป็นเวลากว่าสามทุ่มแล้ว แต่สำนักงานก็ยังคงสว่างไสวและทุกคนกำลังนั่งอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ทำงานอย่างขะมักเขม้น

เนลล์เดินออกจากสิ่งที่เห็นอยู่นี่และรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมาบ้าง

พวกเขาไม่ได้แตกต่างไปจากเธอ บริษัทนี้เป็นธุรกิจของเธอแต่สำหรับหรับพวกเขามันเป็นเพียงงานของพวกเขาเท่านั้น

เนลล์ปรบมือของเธอ ทุกคนถูกดึงดูดด้วยเสียงปรบมือและเงยหน้าขึ้นมอง

“ฟังทางนี้หน่อยค่ะ พวกคุณทุกคนยุ่งมากมาหลายวันแล้ว ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมานานแล้ว ดังนั้นกลับไปพักผ่อนกันดีกว่านะคะ คุณสามารถกลับมาทำงานที่ยังไม่เสร็จได้ในวันพรุ่งนี้!”

เสียงเชียร์ดังขึ้นในออฟฟิศ

“ใช่แล้ว! ในที่สุดพวกเราก็ได้เลิกงานกันแล้ว!”

เนลล์หัวเราะและออกมาในที่สุด

เป็นเวลาเที่ยงคืนพอดีที่เธอกลับถึงสวนลีย์

เธอลงจากรถและมองไปรอบ ๆ ด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย และรีบย่องเข้าไปในห้องนั่งเล่น เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ

ป้าจอยซ์เข้ามาจากด้านนอก และเห็นเนลล์ขณะที่เธอยืนอยู่ที่ประตูเพื่อเปลี่ยนรองเท้า เธอจึงอุทานออกมาว่า “คุณผู้หญิงกลับมาแล้ว!”

เนลล์ยิ้มเจื่อน ๆ “ใช่ค่ะ เอ่อ...กิดเดียนอยู่บ้านไหมคะ?”

“เขาอยู่ชั้นบนในห้องสมุดค่ะ”

จู่ ๆ ป้าจอยซ์ก็มีท่าทางลังเลก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้เพื่อกระซิบกระซาบอย่างมีความลับ “คุณต้องระวังหน่อยเมื่อขึ้นไปถึงหลังจากนี้ ฉันเห็นว่าคุณลีย์อารมณ์ไม่ค่อยดีในวันนี้ เขาถึงกับมีอารมณ์ฉุนเฉียวที่บ้านในตอนเย็นวันนี้ และไม่ได้กินอาหารเย็นมากนัก”

เนลล์รู้สึกแปลกใจ

เท่าที่เธอรู้ แม้ว่ากิดเดียนจะเป็นคนอารมณ์ร้าย แต่เขาแทบจะไม่แสดงความฉุนเฉียวออกมา นับประสาอะไรกับคนรับใช้ของครอบครัว