ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 131

เนลล์ขมวดคิ้ว จิตใต้สำนึกต่อต้านบทสนทนาที่โน้มน้าวอยู่นี้และท่าทางของเขา

“แต่ปกติคุณก็งานยุ่งเหมือนกันนะคะ! นอกจากนี้ฉันก็เพิ่งจะมีงานยุ่งเมื่อเร็ว ๆ นี้นี่เอง มันไม่ใช่ว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นตลอดเวลา”

“ต้องไม่เป็นแบบนั้น”

ในบางเรื่องผู้ชายคนนี้ก็ยังคงเอาแต่ใจ

กิดเดียนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มเข้ม “ผมเป็นผู้ชาย การรับภาระของครอบครัวเป็นสิ่งที่ผมต้องรับผิดชอบ นั่นคือสิ่งที่ผมควรทำ แต่คุณไม่เหมือนกัน คุณแค่เป็นคุณนายลีย์ ที่ดีก็พอ ถ้าคุณสนใจ คุณสามารถพัฒนางานอดิเรกและอาชีพของคุณเองได้ แต่คุณไม่ควรเข้าใจผิด”

เนลล์ไม่มั่นใจในคำพูดของเขา

“คุณกำลังพูดว่างานของคุณสำคัญ แต่งานของฉันเป็นแค่ทางเลือกเหรอคะ? กิดเดียน ลีย์ คุณเอาเปรียบกันเกินไป!”

“ฉันบอกคุณเมื่อนานมาแล้ว ว่าฉันไม่ใช่นกขมิ้นที่คุณจะเลี้ยงไว้ในกรง ฉันไม่ต้องการให้คุณมาประคบประหงมฉันตามมาตรฐานของคุณ”

“ใช่ บางทีงานของฉันอาจจะไม่ได้มีค่าในสายตาของคุณ แต่มันสำคัญมากสำหรับฉัน ฉันไม่ต้องการเป็นเพียงเครื่องประดับของใครสักคน ฉันจะไม่มีวันล้มเลิกอาชีพของฉัน!”

ผู้หญิงคนนี้เริ่มที่จะใจร้อนขึ้นจากที่เธอพูด และน้ำเสียงของเธอเริ่มฉุนเฉียวขึ้นในตอนท้าย จากนั้นแก้มของเธอพองขึ้นและหันใบหน้าที่บึ้งตึงหนีไปด้านอื่น

ดวงตาของกิดเดียนจ้องมอง

“ผมพูดเมื่อไรว่าให้คุณเลิกทำงานของคุณ?”

“คุณไม่ได้พูดแบบนั้นเหรอ? สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการเป็นคุณนายลีย์ที่ดี และฉันสามารถทำงานของฉันควบคู่ไปด้วยได้ หากฉันมีเวลาว่าง!”

เธอเน้นคำว่า ‘เมื่อฉันมีเวลาว่าง’ ราวกับจะเตือนว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นมันไม่มีเหตุผลและทำลายคุณค่าในตัวเธอมากแค่ไหน

กิดเดียนมองไปที่หญิงสาวในอ้อมกอดของเขาผู้ที่ดูเหมือนกำลังโกรธราวกับลูกแมวตัวเล็ก ๆ แล้วก็ยิ้มออกมา

เนลล์กำลังโกรธ เธอเห็นว่าเขาประสาทจริง ๆ ที่หัวเราะออกมาแบบนั้น มันยิ่งเพิ่มความโกรธและหญิงสาวกำลังจะเหลืออด

เธอพยายามต่อกรกับเขา…

“ปล่อยฉันไป! ฉันคุยกับคุณเสร็จแล้ว ฉันจะไปที่เตียง!”

เธอดึงมือออกจากเขาด้วยกำลังที่มีทั้งหมด อย่างไรก็ตามมือที่จับอยู่ของเขาราวกับเหล็กที่กดลงบนตัวของเธอ หญิงสาวไม่สามารถดิ้นหลุดออกมาได้ไม่ว่าเธอจะพยายามมากอย่างไรก็ตาม

เนลล์ร้องไห้ออกมาด้วยความโกรธเคือง

ทั้งโกรธและผิดหวัง เธอยอมแพ้ในที่สุดและหันไปหาเขา

“กิดเดียน! คุณแกล้งฉัน!”

กิดเดียนไม่รู้จะช่วยอย่างไร ทำได้เพียงหัวเราะ

“คุณผู้หญิงน้อย ๆ ของผม ค่อนข้างมีอารมณ์รุนแรง ผมแค่พูดไม่กี่คำเท่านั้นแต่คุณกลับทำให้มันเลวร้ายขึ้นไปอีกหรือ? หืม?”

เขาปล่อยมือจากเอวของเธอและจับคางมนของเธอด้วยมือข้างหนึ่งบังคับให้เธอหันกลับมา เนลล์พยายามต่อต้านหลายต่อหลายครั้ง ทว่าในที่สุดก็ล้มเหลว ในที่สุดผู้ชายคนนั้นก็จับคางมนของเธอบังคับให้เธอหันหน้ามาเผชิญหน้ากับเขา

คุณผู้หญิงน้อย ๆ ที่เต็มไปด้วยความโกรธ ดวงตาใสของเธอเป็นสีแดงก่ำในตอนนี้ และมีน้ำตาคลอหน่วยอยู่ในดวงตาของเธอ ราวกับว่าเธอกำลังกลั้นน้ำตา ราวกับว่าน้ำตาของเธอจะไหลออกมาถ้าเขาพูดอีกเพียงคำเดียว

กิดเดียนตกอยู่ในภวังค์ชั่วครู่

เขามองไปที่ดวงตาแดงก่ำคู่นั้นราวกับกำลังมองย้อนเวลากลับไปในอดีต ในคืนที่ฝนตกเมื่อหลายปีก่อน...เด็กสาวผู้ดื้อรั้นก้าวเดินไปข้างหน้าทีละก้าวบนโคลน ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองไม่ว่าเธอจะร้องไห้มากแค่ไหนก็ตาม

มันสัมผัสหัวใจของเขาเงียบ ๆ

เขาเม้มริมฝีปากและปล่อยคางของเธอก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาของเธอออก

“ผมไม่ได้ตำหนิคุณด้วยซ้ำที่คุณไม่อยู่บ้านสองสามวันนี้ก็เอาแต่ทำงาน แต่เพียงคำพูดไม่กี่คำกลับทำให้คุณร้องไห้ คุณรู้สึกเสียใจจริง ๆ หรือ?”

น้ำเสียงของเขาอ่อนลงอย่างทำอะไรไม่ถูก