ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 136

เนลล์รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ด้านหลังของเธอ ก่อนเสียงของเธอจะขาดหายไป มีบ้างคนคว้าเอวเธอจากด้านหลัง

นี่คือสิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจเป็นอย่างมาก เธอร้องเสียงหลงและหันกลับมาโดยทันที ใบหน้าหล่อเหลาที่แต้มด้วยรอยยิ้มมองเข้ามา

“กิดเดียน ลีย์?” เธอรู้สึกโล่งอกแต่คิดว่ามันน่ารำคาญและตลกในเวลาเดียวกัน

“คุณมาเงียบขนาดนี้ได้อย่างไรคะ? คุณทำให้ฉันกลัว!” เธอพูดพลางตบหน้าอกของเธอเบา ๆ เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่บ้านในวันนี้คือเสื้อคอลึกทรงหลวม กระดูกไหปลาร้าที่บอบบางของเธออวดออกมาให้เห็น

ดวงตาของกิดเดียนเป็นประกายแต่เขาก็ยังคงนิ่งเฉย เขาก้มศีรษะของเขาลงเพื่อประทับจูบลงบนริมฝีปากของเธอ ก่อนจะเริ่มจูบมากขึ้นที่คิ้วของเธอและดวงตาของเธอ

เนลล์รู้สึกแปลก ๆ ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นอย่างคาดไม่ถึง ร่างบางของเธอแทรกระหว่างอ้อมกอดของเขา และเคาน์เตอร์ ห้องนี้ไม่มีที่มากพอสำหรับการหลบหนีของเธอ ดังนั้นเธอทำได้แค่เพียงเงยหน้าขึ้นและยอมรับความต้องกานที่ไม่จำกัดของผู้ชายคนนั้น

กิดเดียนปล่อยเธอในที่สุดหลังจากเวลาผ่านไปไม่นาน เขากดหน้าผากของเขากับเธอและระบายยิ้ม

เนลล์หอบหายใจ เธอดูมึนงงแม้ว่าเธอจะฟื้นคืนสติก็เธอได้แล้วก็ตาม

“เกิดอะไรขึ้น? มีปัญหาอะไร?” วันนี้เนลล์คิดว่ากิดเดียนมีพฤติกรรมเข้าข้างตัวเอง แม้ว่าเขาจะหลงใหลเธอมาตลอด เขายังคงคำนึงถึงสภาพแวดล้อมรอบตัวและจะไม่ซุกซนในสถานที่เช่นห้องครัว เกิดอะไรขึ้น? กิดเดียนยิ้มและทัดผมขอเธอเอาไว้ที่ข้างหู

“คุณเจอคุณน้าของผมแล้วใช่หรือเปล่า?” เขากระซิบถาม เนลล์อดที่จะแปลกใจไม่ได้ ดวงตาสีดำของเธอแทรกผ่านเขา

“คุณรู้ได้อย่างไรคะ?”

“เธอมาหาผมที่ออฟฟิศ”

“เพื่อฟ้องเหรอคะ?” กิดเดียนพยักหน้าอย่างตรงไปตรงมาไม่ปิดบัง

เนลล์คิดว่ามันค่อนข้างตลก เธอเอนหลังเล็กน้อยและรู้สึกว่าแผ่นหลังเล็ก ๆ ของเธอกดติดกับเคาน์เตอร์ แม้จะเป็นเช่นนั้นเธอยังคงติดอยู่ในอ้อมกอดของชายคนนั้น เธอกอดแขนของเขาและอมยิ้มมองเขา

“ฉันโกรธคุณน้าของคุณที่เลี้ยงให้คุณให้เป็นผู้ชายแบบคุณในวันนี้ คุณจะลงโทษฉันอย่างไรคะ ท่านประธานลีย์?” กิดเดียนเลิกคิ้วของเขา

“อืม คุณต้องถูกลงโทษ” ทันใดนั้นเองเขาก็ลดศีรษะของเขาลงครึ่งนิ้วไปหาใบหน้าของเธอ

เนลล์เอนหลังทันทีที่ริมฝีปากของพวกเขากำลังจะสัมผัสกัน

เธอชำเลืองไปที่ประตูห้องครัวอย่างเขินอาย หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าไม่มีใครสอดแนมพวกเขา เธอพูดด้วยน้ำเสียงเจือความลำบากใจและโกรธว่า

“คุณกำลังทำอะไร? ไม่มีอีกครั้งแล้ว!” กิดเดียนหัวเราะเบา ๆ เขามีลำตัวยาวและขายาวแขนทั้งสองข้างของเขาวางไว้ข้างตัวเธอเกือบจะบังเธอเอาไว้ภายใต้เงาของเขา

แม้แต่บรรยากาศโดยรอบก็ยังอบอวลไปด้วยความหวานและความรักที่พึงพอใจ

เนลล์รู้สึกว่าแก้มร้อนเห่อขึ้นมาทันที เธอไม่รู้ว่าชายคนนี้กำลังทำอะไร เขายืนนิ่งอยู่ชั่วขณะ ในที่สุด เธอก็ผลักเขาออกไปด้วยฝ่ามือทั้งสองข้าง

“ออกไปก่อน ฉันต้องอยู่ดูน้ำซุป” กิดเดียนจับมือของเธอไว้ในมือของเขา

“น้าของผมไม่เพียงแต่อารมณ์ร้าย แต่เธอยังถูกคนอื่นยุยงได้ง่ายอีกด้วย แต่จริง ๆ เธอไม่ใช่คนใจร้าย ขอโทษสำหรับอะไรก็ตามที่คุณผ่านมาในวันนี้ สิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก” สิ่งนี้ทำให้เนลล์แปลกใจ

เธอเงยหน้าขึ้นมองชายตรงหน้าของเธอ แสงอ่อน ๆ ที่ส่องลงมาจากด้านบนปกคลุมใบหน้าที่เงียบขรึมของเขาด้วยแสงเจิดจ้า

เธอไม่เคยคาดหวังให้เขาพูดแบบนี้...

ในความเป็นจริงแล้วเธอไม่ได้รู้สึกเสียใจแม้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นจะทำให้เธอรู้สึกแย่อยู่บ้าง

อย่างไรก็ตามวิธีที่เธอเห็น ความสัมพันธ์ของเธอกับกิดเดียนและจีนไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกัน ด้วยเหตุนี้เพียงอย่างเดียวเธอไม่ได้ใส่ใจแม้ว่ากิดเดียนจะไมได้อธิบายกับเธอก็ตาม

แต่ผู้ชายคนนี้...

มีความรู้สึกอบอุ่นปกคลุมในหัวใจของเธออย่างน่าอัศจรรย์

เนลล์เม้มริมฝีปากและส่ายหน้า

“ฉันไม่ได้เก็บคำพูดของเธอไว้กับตัว นอกจากนี้ฉันยังพูดบางอย่างที่ไม่ฉันไม่ควรพูดเหมือนกัน เธอเป็นน้าของคุณ นอกจากนั้นเธอยังเลี้ยงคุณมา ฉันหวังว่าคำที่ฉันพูดจะไม่ส่งผลกระทบระหว่างความสัมพันธ์ของคุณทั้งสองคน” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของกิดเดียน เขาลูบศีรษะของเธอ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความใจดี

“โง่”

…

ในที่สุดพวกเขาทั้งสองคนก็ออกมาจากห้องครัวหลังจากใช้เวลานานในการแสดงความรักด้วยกัน

อาวุโสเคโทรหาเนลล์ในคืนนั้นเพื่อแจ้งให้เธอทราบเกี่ยวกับความคืบหน้าในการสืบสวน ห้าปีก่อน แซลลี่ ยังส์ ได้โอนเงินจำนวนหนึ่งเข้าบัญชีธนาคารซึ่งเป็นของช่างซ่อมรถชื่อ ลีโอ ลาร์สัน

เวิร์คช็อปที่ลีโอทำงานเมื่อห้าปีก่อนนั้นเป็นสถานที่แคธี่แวะเวียนมาทุกครั้งที่รถของเธอมีปัญหาตอนแรกผู้อาวุโสเคตั้งใจจะจับผู้ชายคนนี้เพื่อเนลล์จะได้สอบถามเขาด้วยตัวเอง อย่างไรก็ตาม ปัญหาบางอย่างทำให้เกิดการขัดขวางและผู้ชายคนนั้นก็วิ่งหนีไป

ตอนนี้เนลล์รู้สึกว่าหัวใจของเธอบีบรัดทันทีที่รู้ข่าวนี้ เธอสูดหายใจเข้าอย่างแรงเพื่อระงับไฟที่กำลังโหมกระหน่ำในตัวของเธอ

“เข้าใจแล้ว” เธอพึมพำ อาวุโสเคปลอบทางมาทางโทรศัพท์

“พวกเราได้หลักฐานมาแล้วแม้ว่าเราจะจับชายคนนี้ไม่สำเร็จ ผู้หญิงคนนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ของแม่คุณ อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปมันก็ขึ้นอยู่กับคุณ”

“ตาต่อตา ฟันต่อฟัน!”

“แต่คุณมีหลักฐานไม่เพียงพอที่จะกล่าวหาพวกเขาว่าเป็นฆาตกร”

“ฮ่า ๆ ขนาดนั้นเชียว? จากนั้นเราจะดำเนินการทีละขั้นตอน ในเวลาต่อมาฉันจะให้พวกเขาชดใช้ทุกอย่างที่ขโมยไปจากแม่ของฉันและฉัน!”

…

วันต่อมา ได้ยินเสียงแหลมสูงโหยหวนดังมาจากบ้านพักเจนนิงส์ ปัง ประตูห้องอาบน้ำถูกเปิดออกและเซลีนที่หน้าซีดก็วิ่งออกมา

“เป็นอะไร? เกิดอะไรขึ้น?” แซลลี่และคนรับใช้พุ่งเข้าไปหาต้นตอของความวุ่นวาย อีธานที่เพิ่งเข้ามาในบ้านรีบไปยังที่เกิดเหตุ

เซลีนพยุงตัวเองพิงกำแพง ใบหน้าของเธอถอดสีในขณะที่เธอชี้นิ้วเอาสั่นเทาไปยังห้องน้ำ

“เลือด มีเลือดเต็มไปหมด...

“อะไร?” ผู้คนถลาเข้ามาสอดส่องที่ห้องน้ำ พบกระเบื้องปูพื้นสีขาวที่เต็มไปด้วยเลือดสด เลือดสีแดงสดไหลไหลออกมาจากมุมหนึ่งของผนังรูปทรงคล้ายโรซารูบุสจากนรก เป็นภาพที่น่าสยดสยองแก่ผู้พบเห็น

ทุกคนตกตะลึงและแซลลี่ดูไม่พอใจ

“นี่คืออะไร? ใครทำความสะอาดห้องน้ำวันนี้?” อีธานร้องออกมาในทันที สาวใช้ก้าวออกไปข้างหน้าอย่างขี้ขลาดท่ามกลางฝูงชน

“ค่ะ ฉันเองค่ะ” อีธานชี้ไปที่เลือดสดบนพื้น

“นี่คืออะไร? คุณได้ทำมันหรือเปล่า?” คนรับใช้คนนั้นส่ายหัวปฏิเสธอย่างแรง ทั้งใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกใจและหวาดกลัว

“ท่าน ฉันไม่ได้ทำ ฉันเป็นคนทำความสะอาดบริเวณนี้ลงไปทุกซอกทุกมุม ฉันไม่รู้ว่าเลือดนี้มาจากไหน!”

“ใครจะไปรู้ถ้าไม่ใช่คุณ? คุณเป็นคนรับผิดชอบพื้นที่นี้! คุณกำลังจะบอกว่ามีคนอื่นมาในส่วนนี้ของบ้านนอกเหนือจากคุณเหรอ?”

“แต่ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย ท่านคะ ฉันทำงานอย่างขยับขันแข็งมาโดยตลอดแล้วทำไมฉันถึงต้องทำอะไรแบบนี้? มันไม่ใช่ฉันจริงๆ!”

สาวใช้ที่อ่อนไหวคนนั้นกำลังน้ำตาไหล ใบหน้าของเซลีนตึงเครียดขึ้นและในที่สุดเธอก็พูดออกมาหลังจากนั้นครู่หนึ่ง

“คุณพ่อ มันไม่ใช่เธอที่เป็นคนทำหรอก”

โดยปกติแล้ว อีธานเองก็ตระหนักถึงเรื่องนี้เช่นกัน ด้วยความหวาดกลัวมากเกิดในตอนนั้น แต่ไม่มีใครตำหนิ เขาได้ระบายความโกรธและความกลัวของเขาให้กับแพะรับบาปง่ายที่สุด