ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 135

กิดเดียนเหลือบมองสเตฟานี่อย่างห่างเหิน

“โอ้? เธอพูดว่าอะไร?”

“เธอพูดว่า...” เธอลังเลอยู่สองสามวินาที “น้าจีนแย่กว่าเด็กอนุบาล มีดวงตาและนิ้วมือเอาไว้โชว์เท่านั้นและเธออวดดี...”

จีนเริ่มสะอื้นด้วยความเสียใจ

“กิดเดียน ผู้อาวุโสสมควรที่จะได้รับการปฏิบัติอย่างไร? แม้ว่าเธอจะไม่สนใจชื่อเสียงของลีย์ แต่อย่างน้อยก็ควรจะคำนึงถึงเรื่องจริงที่ว่าฉันต้องทนทุกข์ยากโดยไม่อาจจะพูดได้ที่เลี้ยงดูคุณมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่คุณดูว่าเธอปฏิบัติต่อฉันอย่างไร?”

เธอรู้สึกสงสารตัวเองมากขึ้นเมื่อพูดเรื่องนี้ น้ำตากลิ้งลงจากดวงตาของเธออย่างควบคุมไม่ได้ราวกับประตูเขื่อนที่ถูกเปิดออก

สเตฟานี่รีบยื่นกระดาษทิชชู่ให้โดยไม่ลืมที่จะปลอบโยนผู้หญิงคนนั้นไปพร้อมๆกัน “น้าจีนคะ พยายามอย่าอารมณ์เสียจนเกินไปเลยนะคะ พี่กิดเดียนคงจะรู้สึกผิดที่เห็นคุณในสภาพแบบนี้”

จีนรับทิชชู่มาและซับเบา ๆ ที่หัวตาของเธอ

“เขาจะ? ยัยจิ้งจอกนั่นทำให้หัวใจของเขาลุ่มหลง เขายังจะคิดถึงคนอื่นอีกเหรอ?”

กิดเดียนนิ่งไปสองสามวินาทีก่อนจะนวดที่หว่างคิ้วของเขา

“คุณน้า ทำคุณไม่บอกกับผมว่าเนลล์พูดอะไรกับคุณ?”

“ฉัน...”

คำพูดติดอยู่ในลำคอของเธอ เธอพูดตะกุกตะกักอยู่หลายวินาทีก่อนจะบังคับคำพูดให้ออกจากปากของเธอ “จะให้ฉันพูดอะไร? คุณซ่อนผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ และไม่ปล่อยให้เธอกลับบ้าน ฉันแค่ไปเยี่ยมเธอตามปกติเนื่องจากความอยากรู้อยากเห็น คุณคิดว่าฉันจะกลั่นแกล้งหรืออะไร?”

กิดเดียนยิ้มอย่างประชดประชัน “โอ้? แค่ไปเยี่ยมตามปกติ?”

“แน่ แน่นอน!”

สีหน้าสำนึกผิดปรากฏขึ้นทั่วใบหน้าของเธอ กิดเดียนคิดว่ามันตลก

“เอาล่ะคุณน้า ผมแน่ใจว่าคุณรู้ว่าคุณทำอะไรลงไป ผมจะปล่อยเรื่องนี้ไป เนื่องจากเนลล์สู้เพื่อตัวเองแล้ว ผมจะไปทำงานต่อถ้าไม่มีอะไรนอกจากนี้แล้ว เชิญทำตัวตามสบายเหมือนเป็นบ้านของคุณเอง!”

เขากลับไปยังที่นั่งของเขาหลังจากนั้นก็ไม่สนใจผู้หญิงสองคนนั้นอีกเลย

จีนรู้สึกโกรธมาก เธอตั้งใจว่าจะพูดอย่างอื่นนอกจากนี้ แต่สเตฟานี่ดึงมุมเสื้อของเธอเพื่อเตือนเธอไม่ให้ทำแบบนั้น

สเตฟานี่ยิ้มจางๆพลางส่ายศีรษะของเธอ เมื่อถึงตอนนี้จีนกล้ำกลืนความโกรธของเธออย่างไม่เต็มใจนักและออกจากห้องไป

จีนออกไปแล้วแต่สเตฟานี่ไม่ได้ยกเท้าก้าวเดิน

เธอยังคงยืนนิ่งอยู่บนพื้น กระโปรงผ้าแคชเมียร์สีกากีอ่อนและรองเท้าบูทหนังแกะสีดำทำให้เธอดูเด็กและทันสมัย

สเตฟานี่รู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะอยู่ภายใต้ผิวหนังเธอเปลี่ยนความสนใจของเธอไปยังชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแต่เฉยเมยที่นั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะทำงาน

ในที่สุดการจ้องมองอย่างทะลุปรุโปร่งทำให้กิดเดียนเงยหน้าขึ้นมองด้วยความหงุดหงิด

ดวงตาสีดำคู่นั้นจ้องมองกลับมาอย่างเย็นชา “มีอะไรอีกไหม?”

สเตฟานี่ลังเล

ผิวของเธอซีดมากมันทำให้เธอเหมือนกับว่าป่วยอยู่ตลอดเวลา เธอฝืนยิ้มภายใต้การจ้องมองที่เย็นชาของเขา

“ไม่มีอะไรมากค่ะ พวกเราแค่ไม่ได้พบกันนานสักระยะหนึ่งแล้วและฉันรู้สึกแปลกใจที่ได้ยินเกี่ยวกับการแต่งงานของคุณ คุณทั้งคู่...ปิดมัน?”

นิ้วของกิดเดียนกำรอบปากกาในขณะที่เขาส่งสายตาเบื่อหน่ายไปที่เธอ

แทนที่จะไม่สนใจกับคำถาม มุมปากของเขากระตุกเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มที่เย็นชา

“มิสการ์เร็ตต์ คุณคิดว่าภรรยาของผมและผมทำไม่ดีหรือเปล่า?”

สเตฟานี่พูดไม่ออก

บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดน่าอึดอัด

มุมปากของเธอกระตุก “ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ ฉันคิดว่าคุณเจนนิงส์เป็นผู้หญิงที่มีนิสัยเข้มแข็ง และลิซซี่ก็ยังเด็กมากดังนั้นฉันกลัวว่าพวกเขาจะเข้ากันได้ไม่ดี เมื่อมีปัญหาเช่นนั้น...”