ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 139

เนลล์ไม่ไปรอที่ประตูหลังจากให้คำแนะนำ

ดังนั้นเธอจึงพาลิซซี่ไปที่ห้องแต่งตัวหลังเวทีมันบังเอิญเป็นเวลาสำหรับการหยุดพักชั่วคราว เนื่องจากเหลือเวลาพักอีกสองนาที แดเนียลที่เพิ่งลงมาจากเวทีหยิบขวดน้ำมาดื่มเพื่อดับความกระหายของเขา

ดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อเมื่อเนลล์เดินมาพร้อมกับเด็กหญิงตัวเล็กในอ้อมแขนของเธอ เด็กผู้หญิงคนนั้นยังเรียกเธอว่าคุณแม่ด้วยน้ำเสียงอันไพเราะ

“อืม เนลล์ โปรดอย่าบอกฉันว่านี่คือลูกของเธอเหรอ? ฉันได้ยินมาว่าคุณแต่งงานแล้วแต่ฉันไม่รู้เรื่องลูกของคุณเหรอ?” เนลล์ตอบคำถามกลับด้วยสายตาที่เย็นชา

“ฉันคิดว่าเสียงของคุณจะไม่หายไปหรอกถ้าคุณหุบปาก”

“เฮ้ แต่พูดตามตรง คุณไปหาเกี๊ยวตัวเล็กๆนี่มาจากที่ไหน?”

เนลล์วาง ‘เกี๊ยวตัวน้อย’ ลงบนเก้าอี้และสั่งให้สตาฟคนหนึ่งซื้อเครื่องดื่มที่เป็นของโปรดของเด็กน้อยก่อนจะอธิบายกับชายคนนั้น

“ยังไงก็ตามเราทั้งคู่คงต้องปะทะกันล่ะ เหมือนเวลานั้นเธอจะหลงทางตอนที่ฉันพบเธอ ก็นะ ฉันไม่ทิ้งเธอให้อยู่คนเดียวได้ ฉันสั่งกับสตาฟแล้วว่ามองหาครอบครัวของเธอแต่ก็ตัดสินใจพาเธอมาที่นี่ระหว่างนี้” แดเนียลรู้สึกประหลาดใจ

“แต่ทำไมเธอถึงเรียกเธอว่าคุณแม่ล่ะ?” เขาถามกดดัน เนลล์ไม่รู้จะตอบกลับไปว่าอย่างไร

เธอไม่รู้ว่าทำไมเกี๊ยวตัวน้อยถึงเรียกเธอว่าแม่ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบหน้ากัน เป็นการแสดงความรักที่ติดอยู่จนถึงตอนนี้

เธอคุกเข่ากับพื้นให้อยู่ในระดับสายตาของลิซซี่ เธอมองพิจารณาเด็กหญิงตัวน้อย

“ลิซซี่ หนูเรียกฉันด้วยชื่ออื่นได้ไหม?” ด้วยความสับสน ลิซซี่กะพริบดวงตาที่แวววาวของเธออย่างไร้เดียงสา

“ทำไมล่ะคะ?”

“นั่นเป็นเพราะฉันไม่ใช่แม่ของหนู นอกจากนี้ คุณแม่ที่แท้จริงของหนูจะหัวใจสลายถ้าได้ยินแบบนั้น! หนูไม่ต้องการทำแบบนั้นกับคุณแม่ของหนูใช่ไหม?” ลิซซี่เม้มริมฝีปากบางของเธอ

“แต่หนูไม่มีแม่จริงๆ!” เนลล์ตะลึง แม้แต่แดเนียลก็พูดอะไรไม่ออก ไม่มีใครคาดคิดว่าเกี๊ยวตัวน้อยน่ารักนี้จะไม่มีแม่ เนลล์รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอถูกชกด้วยหมัดอันทรงพลัง

ทันใดนั้น เธอก็โน้มตัวเข้าไปกอดเกี๊ยวตัวน้อยที่ดูเหมือนจะร้องไห้ หญิงสาวลูบหลังของเด็กหญิงเบา ๆ และปลอบโยน

“ลิซซี่คนดี อย่าร้องไห้ไปเลยนะ ฉันขอโทษ ลิซซี่สามารถเรียกฉันว่าอะไรก็ได้ตามที่หนูชอบเลย ตกลงไหม? มันไม่เป็นไร”

ลิซซี่สะอื้นก่อนจะยกฝ่ามือขึ้นซับน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริง เธอมองเนลล์ด้วยความสงสาร

“หนูจะไม่เรียกคุณว่าแม่อีกต่อไป แล้วป้าล่ะ?” เนลล์พยักหน้าอย่างลนลาน

“ได้ แน่นอน”

รอยยิ้มแทนที่บนใบหน้าของแดเนียล “ช่างเป็นเด็กที่น่ารัก ถ้าฉันไม่รู้จักคุณดีพอ คุณทั้งคู่ก็มองดูคล้ายๆกัน คุณควรจะเป็นแม่ทูนหัวของเธอนะ ดูเธอเพ้อถึงคุณมาก” เนลล์จ้องไปที่ชายคนนั้น

“พอ!”

แม้ว่าเธอจะเอ็นดูลิซซี่อยู่เหมือนกัน แต่เธอก็ไม่คุ้ยเคยกับครอบครัวของเด็กหญิง การจัดการเรื่องแบบนั้นต้องได้รับการยินยอมจากทั้งฝ่าย โดยเฉพาะพ่อแม่ของลิซซี่

แดเนียลยิ้มโดยไม่แสดงความคิดเห็นอะไรเพิ่มเติม เขาก้มลงเล่นกับลิซซี่

“ที่รัก คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?” ลิซซี่เอียงศีรษะไปด้านข้างและกะพริบตาขณะที่พิจารณาแดเนียล

“ฉันเคยเห็นคุณมาก่อน พี่แดเนียล” แดเนียลเข้าไปประชิดในทันที

“ใช่ คุณถูก ฉันคือพี่แดเนียล ฮ่า ฮ่า ที่รักคนนี้รู้วิธีที่จะทำให้พอใจ”

เมื่อพอใจแล้ว เขาสะกิดเนลล์ด้วยข้อศอก “คุณได้ยินไหม? เธอเรียกคุณว่าป้า แต่เรียกฉันว่าพี่ชาย ฮ่า เนลล์ คุณอยู่บ้านมาสองปีแล้วและคุณควรจะพิจารณาดูแลตัวเองจริงๆ คุณต้องไม่ทำให้คนอื่นเข้าใจคุณผิดมากขึ้น!”

เนลล์บีบเอวของเขาอย่างไร้ความปราณี

“แดเนียล เลวี่ ฉันคิดว่าคุณอยากจะโดนทุบ”

เขาตะโกนด้วยความเจ็บปวดแม้ว่าจะยังหัวเราะอยู่

“อย่าเพิ่งโกรธ ฉันแค่ล้อเล่น คุรยังสวย ไม่มีใครเทียบคุณได้ในสายตาของฉัน!” เนลล์ตอบพลางขบกราม

“อย่าดีใจเกินไป! สุดท้าย ฉันไม่มีหลานอายุมากขนาดนั้น!” แดเนียลตะลึง

แม้กระทั่งช่างแต่งหน้าข้างๆยังหัวเราะเบา ๆ ในที่สุดแดเนียล ก็เข้าใจว่าเนลล์หมายถึงอะไร

ถ้าลิซซี่เรียกเนลล์ว่า ‘ป้า’ และให้เขาเป็นพี่ชาย กล่าวอีกนัยหนึ่งว่าความอาวุโสของเขาจะลดลงจากเนลล์หนึ่งระดับใช่หรือไหม? ดูเหมือนจะถูกแล้วที่เนลล์เรียกเขาว่าหลานชายในตอนนั้น!

เงาปกคลุมอยู่เหนือใบหน้าของเมื่อคิดถึงสิ่งนี้

“ลิซซี่ตัวน้อย คุณควรจะเรียกฉันว่าลุงแดเนียล เข้าใจไหม?”

ดวงตาของลิซซี่ทั้งสองข้างเป็นประกายเมื่อเธอยิ้ม

“พี่แดเนียลเป็นศิลปิน และศิลปินก็กลัวความแก่มากที่สุด ถ้าฉันเรียกคุณว่าลุงจะหมายความว่าคุณแก่ไหม? นั่นคือเหตุผลว่าทำไมฉันไม่ควรทำ”

“......” แดเนียลพูดไม่ออก ความไม่พอใจพุ่งพล่านมาจากเขา! ปรากฏว่าเด็กหน้าไม่อายคนนี้รู้มาก

ในที่สุด เขาไม่สามารถคิดอะไรที่ดีกว่านี้มาพูดตอบโต้ได้ เขากำหมัดแน่นและพูดผ่านการขบฟัน

“ใครบอกว่าฉันเป็นศิลปิน? ฉันมีศักยภาพอย่างแท้จริงและมีความสามารถจริงๆ! ดู! ความสามารถ!” ในตอนนั้นเอง ผู้จัดการเวทีก็เข้ามาตามเขา

“พี่แดเนียล คุณหมดเวลาพักแล้ว แฟน ๆ เริ่มรอไม่ไหวที่จะเห็นคุณกลับขึ้นไปบนเวที ไปกันเถอะ!” แดเนียลถอนหายใจและเดินออกจากห้องไปในที่สุด

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมาเจ้าหน้าที่ที่หน้าเวทีโทรมาแจ้งว่ามีหญิงชรากำลังมองหาเด็ก พวกเค้าคิดว่ามีความเป็นไปได้สูงที่เธออาจะเป็นนานะของลิซซี่

เนลล์ปรากฏตัวที่ด้านนอกพร้อมกับอุ้มลิซซี่ไว้ในอ้อมแขน แท้จริงแล้วหญิงชราผมหงอกที่เธอพบครั้งล่าสุดกำลังรออยู่ตรงประตู ความวิตกกังวลปรากฏทั่วบนใบหน้าของเธอ

หญิงชราน่าจะอายุราว ๆ หกสิบหรือเจ็ดสิบ เธอคงดูแลรูปร่างหน้าตาของเธอเป็นอย่างดี เธอยังคงมีสุขภาพที่ดี

อย่างไรก็ตามเนลล์ไม่สามารถแสดงความคิดเห็นมากไปกว่านี้ได้คงไม่ใช่ความผิดของหญิงชราทั้งหมด ท้ายที่สุดแล้วพ่อของเด็กควรจะถูกตำหนิกับการขาดความรับผิดชอบของเขา เขายอมให้หญิงชราเดินเตร็ดเตร่ไปทั่วกับเด็กได้อย่างไร?

นาทีที่เธอวางลิซซี่ลงกับพื้น เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็โผเข้าไปหาหญิงชราอย่างกระตือรือร้น

“นานะ!”

“เฮ้!” หญิงชราอ้าแขนกว้างเพื่อรับเธอเอาไว้ จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและมองมาที่เนลล์ พลางยิ้มอย่างมีความสุข

“คุณผู้หญิง คุณช่วยฉันอีกครั้งแล้ว ดูเหมือนว่าเราจะมีชะตาร่วมกันอย่างที่ไม่อาจจะปฏิเสธได้!”

เนลล์ฝืนยิ้ม

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“เฮ้ มันอาจจะไม่เป็นไรสำหรับคุณแต่คุณได้ให้ความช่วยเหลือฉันเป็นอย่างมาก! ภายหลังคุณพอจะมีเวลาว่างไหม? ฉันจะเลี้ยงอาหารคุณล่ะจะเป็นอะไรไหม?”

เนลล์บอกปัดโดยสัญชาตญาณ

“ไม่เป็นไรค่ะ บ่ายนี้ฉันยุ่ง...”

“ป้าเนลลี่ มาทานอาหารกับเราเถอะ หนูอยากทานอาหารกับคุณ...” เด็กหญิงตัวเล็กขัดจังหวะเธอโดยทันที

เธอจับมือของเนลล์และและแกว่งมันอย่างสนุกสนาน เธอเอียงศีรษะเล็กน้อยกลับมามองเนลล์ด้วยดวงตากลมโตของเธอ ไม่มีใครสามารถปฏิเสธคำเชิญที่มาจากเด็กหญิงที่น่าเอ็นดูคนนี้ได้