ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 139

เนลล์ไม่ไปรอที่ประตูหลังจากให้คำแนะนำ

ดังนั้นเธอจึงพาลิซซี่ไปที่ห้องแต่งตัวหลังเวทีมันบังเอิญเป็นเวลาสำหรับการหยุดพักชั่วคราว เนื่องจากเหลือเวลาพักอีกสองนาที แดเนียลที่เพิ่งลงมาจากเวทีหยิบขวดน้ำมาดื่มเพื่อดับความกระหายของเขา

ดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อเมื่อเนลล์เดินมาพร้อมกับเด็กหญิงตัวเล็กในอ้อมแขนของเธอ เด็กผู้หญิงคนนั้นยังเรียกเธอว่าคุณแม่ด้วยน้ำเสียงอันไพเราะ

“อืม เนลล์ โปรดอย่าบอกฉันว่านี่คือลูกของเธอเหรอ? ฉันได้ยินมาว่าคุณแต่งงานแล้วแต่ฉันไม่รู้เรื่องลูกของคุณเหรอ?” เนลล์ตอบคำถามกลับด้วยสายตาที่เย็นชา

“ฉันคิดว่าเสียงของคุณจะไม่หายไปหรอกถ้าคุณหุบปาก”

“เฮ้ แต่พูดตามตรง คุณไปหาเกี๊ยวตัวเล็กๆนี่มาจากที่ไหน?”

เนลล์วาง ‘เกี๊ยวตัวน้อย’ ลงบนเก้าอี้และสั่งให้สตาฟคนหนึ่งซื้อเครื่องดื่มที่เป็นของโปรดของเด็กน้อยก่อนจะอธิบายกับชายคนนั้น

“ยังไงก็ตามเราทั้งคู่คงต้องปะทะกันล่ะ เหมือนเวลานั้นเธอจะหลงทางตอนที่ฉันพบเธอ ก็นะ ฉันไม่ทิ้งเธอให้อยู่คนเดียวได้ ฉันสั่งกับสตาฟแล้วว่ามองหาครอบครัวของเธอแต่ก็ตัดสินใจพาเธอมาที่นี่ระหว่างนี้” แดเนียลรู้สึกประหลาดใจ

“แต่ทำไมเธอถึงเรียกเธอว่าคุณแม่ล่ะ?” เขาถามกดดัน เนลล์ไม่รู้จะตอบกลับไปว่าอย่างไร

เธอไม่รู้ว่าทำไมเกี๊ยวตัวน้อยถึงเรียกเธอว่าแม่ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบหน้ากัน เป็นการแสดงความรักที่ติดอยู่จนถึงตอนนี้

เธอคุกเข่ากับพื้นให้อยู่ในระดับสายตาของลิซซี่ เธอมองพิจารณาเด็กหญิงตัวน้อย

“ลิซซี่ หนูเรียกฉันด้วยชื่ออื่นได้ไหม?” ด้วยความสับสน ลิซซี่กะพริบดวงตาที่แวววาวของเธออย่างไร้เดียงสา

“ทำไมล่ะคะ?”

“นั่นเป็นเพราะฉันไม่ใช่แม่ของหนู นอกจากนี้ คุณแม่ที่แท้จริงของหนูจะหัวใจสลายถ้าได้ยินแบบนั้น! หนูไม่ต้องการทำแบบนั้นกับคุณแม่ของหนูใช่ไหม?” ลิซซี่เม้มริมฝีปากบางของเธอ

“แต่หนูไม่มีแม่จริงๆ!” เนลล์ตะลึง แม้แต่แดเนียลก็พูดอะไรไม่ออก ไม่มีใครคาดคิดว่าเกี๊ยวตัวน้อยน่ารักนี้จะไม่มีแม่ เนลล์รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอถูกชกด้วยหมัดอันทรงพลัง

ทันใดนั้น เธอก็โน้มตัวเข้าไปกอดเกี๊ยวตัวน้อยที่ดูเหมือนจะร้องไห้ หญิงสาวลูบหลังของเด็กหญิงเบา ๆ และปลอบโยน

“ลิซซี่คนดี อย่าร้องไห้ไปเลยนะ ฉันขอโทษ ลิซซี่สามารถเรียกฉันว่าอะไรก็ได้ตามที่หนูชอบเลย ตกลงไหม? มันไม่เป็นไร”

ลิซซี่สะอื้นก่อนจะยกฝ่ามือขึ้นซับน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริง เธอมองเนลล์ด้วยความสงสาร

“หนูจะไม่เรียกคุณว่าแม่อีกต่อไป แล้วป้าล่ะ?” เนลล์พยักหน้าอย่างลนลาน

“ได้ แน่นอน”

รอยยิ้มแทนที่บนใบหน้าของแดเนียล “ช่างเป็นเด็กที่น่ารัก ถ้าฉันไม่รู้จักคุณดีพอ คุณทั้งคู่ก็มองดูคล้ายๆกัน คุณควรจะเป็นแม่ทูนหัวของเธอนะ ดูเธอเพ้อถึงคุณมาก” เนลล์จ้องไปที่ชายคนนั้น

“พอ!”

แม้ว่าเธอจะเอ็นดูลิซซี่อยู่เหมือนกัน แต่เธอก็ไม่คุ้ยเคยกับครอบครัวของเด็กหญิง การจัดการเรื่องแบบนั้นต้องได้รับการยินยอมจากทั้งฝ่าย โดยเฉพาะพ่อแม่ของลิซซี่

แดเนียลยิ้มโดยไม่แสดงความคิดเห็นอะไรเพิ่มเติม เขาก้มลงเล่นกับลิซซี่

“ที่รัก คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?” ลิซซี่เอียงศีรษะไปด้านข้างและกะพริบตาขณะที่พิจารณาแดเนียล

“ฉันเคยเห็นคุณมาก่อน พี่แดเนียล” แดเนียลเข้าไปประชิดในทันที

“ใช่ คุณถูก ฉันคือพี่แดเนียล ฮ่า ฮ่า ที่รักคนนี้รู้วิธีที่จะทำให้พอใจ”

เมื่อพอใจแล้ว เขาสะกิดเนลล์ด้วยข้อศอก “คุณได้ยินไหม? เธอเรียกคุณว่าป้า แต่เรียกฉันว่าพี่ชาย ฮ่า เนลล์ คุณอยู่บ้านมาสองปีแล้วและคุณควรจะพิจารณาดูแลตัวเองจริงๆ คุณต้องไม่ทำให้คนอื่นเข้าใจคุณผิดมากขึ้น!”

เนลล์บีบเอวของเขาอย่างไร้ความปราณี