ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 140

หัวใจของเนลล์ละลายในทันที เธอหันไปหาหญิงชราที่มองกลับมาอย่างเอาจริงเอาจัง เธอจะปฏิเสธหญิงชราและเด็กหญิงตัวเล็กคนนี้ได้อย่างไร?

ในที่สุด เนลล์ก็ยกเลิกแผนอาหารค่ำเดิมของเธอและขับรถพาทั้งหญิงชราและเด็กหญิงไปยังร้านอาหารที่เหมาะสำหรับครอบครัวในย่านใจกลางเมือง

นี่คือร้านอาหารที่ได้รับการตกแต่งอย่างอบอุ่น นอกจากนั้นแล้วเนลล์ยังเพิ่งเคยมาเยียนสถานที่นี้เป็นครั้งแรกอีกด้วย

หลายครอบครัวกับเด็ก ๆ ก็มารับประทานอาหารที่นี่เช่นกัน

โต๊ะอาหารถูกจัดวางไว้อีกด้านหนึ่งในขณะที่อีกส่วนหนึ่งของร้านอาหารได้รับการตกแต่งให้เป็นสนามเด็กเล่นขนาดเล็ก

พวกเขาวางรายการที่สั่งในไม่กี่นาที เมื่อเห็นว่าต้องใช้เวลาพอสมควรในการเตรียมอาหาร เนลล์จึงสนับสนุนให้ลิซซี่ไปเล่นกับเด็กคนอื่นๆในสนามเด็กเล่น

อย่างไรก็ตามลิซซี่ส่ายศีรษะของเธอ เธอแสดงความดูถูกและถือตัวเป็นอย่างมากเมื่อหันไปดูเด็กคนอื่นกำลังเล่นด้วยอยู่ไม่ไกล

เนลล์พบว่าเด็กคนนี้มีนิสัยเย็นชาแม้ว่าภายนอกจะดูกระตือรือร้นเสมอ

เธอสงสัยว่าครอบครัวนี้เลี้ยงดูเด็กคนนี้อย่างไร

แม้จะเป็นอย่างนั้น เด็กหญิงตัวเล็กก็ยอมเปิดใจให้กับเธอตั้งแต่ต้น ความรู้สึกแปลก ๆ เกิดขึ้นในหัวใจของเนลล์เมื่อนึกถึงเรื่องนี้

“คุณผู้หญิง คุณสามารถพูดได้ว่าลิซซี่รู้สึกพิเศษกับคุณมากจริง ๆ ปกติแล้วแต่ไม่ให้ความสนใจกับคนแปลกหน้า แม้ว่าจะกลับบ้าน มีไม่มากนักนอกจากคนใกล้ชิดที่สนิทเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะสามารถเข้าหาเธอได้แต่คุณกลับชอบคุณทันทีตั้งแต่แรกพบ สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าคุณถูกชะตาต่อกัน” หญิงชราพูดขึ้นช้า ๆ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอไม่เคยจางหายไป

เนลล์ส่งยิ้มกลับ เธอหันไปหาลิซซี่และเล่นผมของเด็กหญิงอย่างอ่อนโยน

“ฉันยอมรับว่าพวกเราแต่ละคนถูกชะตากัน ฉันเอ็นดูเธอมากเช่นกัน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ลิซซี่หรี่ดวงตาของเธอลงด้วยความดีใจ ดูเหมือนลูกแมวตัวน้อยที่เอาแต่ใจ เนลล์อาจจะผ่านไปพบกับความน่ารักเกิดพิกัดนี้

หญิงชรายิ้มกว้าง

“อ่อ ฉันไม่รู้จักชื่อของคุณเลยหลังจากที่ได้รับความช่วยเหลือจากคุณถึงสองครั้ง!”

“เนลล์ เจนนิงส์ เ-น-ล-ล์”

“โอ้ ช่างเป็นชื่อที่ไพเราะ คุณเจนนิงส์ คุณยังดูสาวอยู่เลย คุณมีแฟนแล้วหรือยัง?” เนลล์ลังเล

“ฉันแต่งงานแล้ว”

“ฮะ?” หญิงชราดูตกใจอย่างจริงจังแต่ก็คลี่ยิ้มออกอย่างรวดเร็วเพื่อกลบเกลื่อนความแปลกใจของเธอ

“เข้าใจได้ ผู้ชายต้องวิ่งตามผู้หญิงที่โดดเด่นเช่นคุณ! ฉันสงสัยว่าใครเป็นผู้ชายที่โชคดีคนนั้นที่เรียกคุณว่าภรรยาของเขา” เนลล์ไม่ได้ตั้งใจจะเปิดเผยข้อมูลของกิดเดียนมากนักดังนั้นเธอจึงพยายามยิ้ม

“เขาเป็นผู้ชายที่ดี บางทีอาจจะดีเกินไปสำหรับฉันด้วยซ้ำ”

“ไม่มีทาง ฉันสามารถบอกได้จากกิริยามารยาทที่สง่างามและลักษณะที่ดีของคุณว่าอาจจะเป็นเขาที่ไม่เหมาะกับคุณ” เนลล์หัวเราะโดยไม่แสดงความคิดเห็นอะไรอีก

อาหารของพวกเขาถูกนำมาเสิร์ฟในเวลาต่อมา โดยปกติเนลล์ชอบความเงียบระหว่างที่รับประทานอาหาร แต่หญิงชราตั้งใจที่จะสนทนาต่อไป เธอไม่มีทางเลือกนอกจากตอบกลับขณะที่รับประทานอาหารพร้อมๆกัน

“มิสเจนนิงส์ สามีของคุณต้องปฏิบัติต่อภรรยาคนสวยของเขาให้ดี! คุณสองคนวางแผนที่จะมีลูกในอนาคตหรือไม่?” เนลล์แทบจะสำลักข้าวที่เธอเพิ่งจะกลืนเข้าไป เธอรีบจิบน้ำสองสามครั้งก่อนจะตอบกลับ

“พวกเรายังไม่ได้วางแผนสำหรับเรื่องนี้”

“ฉันเข้าใจ!” บางทีเนลล์ก็ทำตัวไม่ถูก แต่เธอคิดว่าเธอเห็นความกังวลปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหญิงชราเมื่อฟังคำตอบของเธอ

เมื่อรู้สึกถึงบรรยากาศที่อึดอัดแฝงอยู่ เธอจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที

“โอ้ จริงด้วย คุณมาที่จินเฉิงตามลำพังกับลิซซี่เหรอ? มีสมาชิกในครอบครัวหรือเพื่อนตามมาด้วยไหม?”

เธอรู้จากลิซซี่คราวก่อนว่าเธอเด็กหญิงตัวน้อย กำลังเที่ยวจินเฉิงกับนานะของเธอ หญิงชราส่ายศีรษะ

“ไม่ เพียงแค่เราสองคน” เนลล์ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

“โปรดยกโทษให้ฉันที่พูดแบบนี้ แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าพ่อของลิซซี่คือใคร แต่เขาก็ค่อนข้างประมาทที่ปล่อยผู้อาวุโสเช่นคุณเดินทางกับเด็กเล็ก จะเป็นอย่างไรหากอะไรที่ไม่ดีเกิดขึ้นระหว่างเดินทาง?” หญิงชราอธิบายด้วยรอยยิ้ม

“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกเราระมัดระวังกันเป็นพิเศษ นอกจากนี้ โลกยังเต็มไปด้วยผู้คนใจดี พวกเราสามารถขอความช่วยเหลือได้หากพบปัญหาจริง ๆ ดูสิเราได้พบคุณ มิสเจนนิงส์และคุณก็เป็นคนใจดี

เนลล์กระตุกริมฝีปากของเธอเมื่อหญิงชรามองโลกในแง่ดีแต่ตัดสินใจไม่กดดันต่อไป

เธอได้เห็นความเลวร้ายในโลกนี้มากพอแล้ว อย่างไรก็ตาม เธอไม่ต้องการแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อหน้าลิซซี่ หญิงชราถอนหายใจอย่างหมดหนทางรางกับรับรู้ถึงสิ่งที่อยู่ในใจของเธอ

“จริง ๆ แล้ว ฉันก็หวังให้พ่อของเธอพาเธอออกไปแต่เขาก็ยุ่งกับงานมากเกินไป เด็กคนนี้โหยหาอากาศบริสุทธิ์มากๆ เช่นนั้นเธอจึงไม่เหลือทางเลือกที่ดีกว่าหญิงชราของเธอ”เนลล์ระบายยิ้มและตอบอย่างเห็นใจ

“คุณใจดีมาก แต่ได้โปรดดูแลให้ดีกว่านี้ในครั้งต่อไป ลิซซี่ยังเด็กละสิ่งต่าง ๆ อาจจะน่ากลัว ถ้าเธอเจอคนไม่ดีเมื่อเธอหลงทางอีก” หญิงชราพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า

“ฉันรู้ ขอบคุณมิสเจนนิงส์ที่เตือนฉัน” เนลล์ไม่ได้พูดอะไรอีก ทั้งสามคนรับประทานอาหารเงียบ ๆ

หญิงชราเสนอจะจ่ายเงินเมื่อพวกเขาทานอาหารเสร็จแล้ว ความโกลาหลเกิดขึ้นเหมือนพายุผ่านทางใบหน้าของเธอเมื่อเธอหากระเป๋าเงินของเธอไม่เจอ

“โอ้ ไม่นะ ฉันคิดว่ากระเป๋าเงินของฉันหาย!” เนลล์ดูลุกลี้ลุกล้นเช่นกัน

“นึกออกไหมว่าเมื่อไรที่คุณทำมันหาย?” หญิงชราส่ายศีรษะของเธอ ทั้งสามคนกลับยังที่นั่งก่อนหน้านี้เพื่อค้นหาอย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่มีประโยชน์

“ฉันขอโทษจริงๆ ฉันคิดว่าจะแสดงความขอบคุณคุณด้วยอาหาร แต่ฉันทำกระเป๋าเงินหาย นี่คือ...”

“ไม่เป็นไร ฉันจะดูแลทุกอย่างเอง” เธอรีบยื่นบัตรเครดิตให้แคชเชียร์ขณะที่เธอพูด

“คุณต้องการให้ฉันไปกับคุณเพื่อแจ้งความไหม? เอกสารสำคัญของคุณต้องอยู่ในกระเป๋าเงิน! ถ้าหากเป็นเช่นนั้นทางที่ดีเราควรจะไปและแจ้งการสูญหายเพื่อป้องกันปัญหาที่ไม่จำเป็น” เธอถามด้วยความกังวล หญิงชราโบกมืออย่างไม่ใส่ใจในอากาศ

“ไม่เป็นไรเพราะฉันเพิ่งเปลี่ยนที่เล็กน้อย ฉันทิ้งหนังสือรับรองไว้ที่โรงแรม! ไม่จำเป็นต้องแจ้งตำรวจเพราะฉันไม่ได้เสียอะไรที่สำคัญไป” เนลล์ไม่ได้เรียกร้องหลังจากนั้นเพียงแต่พยักหน้ารับเงียบ ๆ

“มันค่ำแล้ว ให้ฉันไปส่งพวกคุณที่โรงแรมนะ”

“ได้ ขอโทษสำหรับความไม่สะดวกนะคุณเจนนิงส์” เนลล์ขึ้นไปนั่งหลังพวกมาลัยแล้วส่งหญิงชราและเด็กน้อยกลับโรงแรมของพวกเขา เธอตกใจมากที่พบว่าพวกเขาพักอยู่ในโรงแรมระดับห้าดาวที่หรูหราที่สุดของจินเฉิง

หญิงชรากล่าวก่อนหน้านั้นว่าพ่อของลิซซี่ทำงานมากเกินไปจนเขาไม่มีเวลาไปเที่ยวกับลูก เธอยังจำได้ว่าลิซซี่ไม่มีแม่ ปะติดประต่อสรุปด้วยสัญชาตญาณของเธอว่าอีกฝ่ายต้องดิ้นรนเพื่อหาเลี้ยงชีพ

อย่างไรก็ตามเมื่อดูโรงแรมที่ทั้งสองกำลังพักระหว่างการเดินทางเธอคิดว่าเธออาจจะตัดสินผิดไป

อย่างไรเสีย เธอก็ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ หญิงชรากับเด็กที่ออกเดินทางด้วยตัวเอง สุดท้ายแล้ว ด้วยเหตุนี้มันเป็นเรื่องปกติที่ความปลอดภัยของพวกเขามีความสำคัญสูงสุด การเข้าพักในโรงแรมที่มีชื่อเสียงไม่ได้ฟังดูแปลกเกินไปหลังจากพิจารณาอีกครั้ง

เนลล์เดินเข้าไปในโรงแรมกับพวกเขา อย่างไรก็ตาม เธอหยุดกะทันหันโดยหนึ่งในพนักงานของโรงแรมขณะที่เธอเดินผ่านทางเขา