ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 141

“ขออภัย แต่คุณคือแขกของห้อง 6602 หรือเปล่า?”

พวกเขาทั้งสามคนตกใจ หญิงชราตอบกลับอย่างเร่งร้อน “อืม พวกเรากำลังรีบ พวกเราสามารถแยกแยะอะไรก็ตามที่เป็นอยู่ได้!”

ด้วยเหตุนี้เธอจึงรีบเข้าไปด้านในกับเนลล์และลากลิซซี่ตามหลังมา

ผู้ดูแลขวางทางอีกครั้ง

นอกจากผู้ดูแลล็อบบี้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนยังคงก้าวมาด้านหน้าเพื่อยืนอยู่ในตำแหน่งของตัวเองต่อหน้าคุณผู้หญิง

พวกเขาทั้งสามคนจ้องไปที่หญิงชราด้วยท่าทางตึงเครียด “ฉันขออภัย แต่คุณยังไมได้ชำระเงินสำหรับสองวันสุดท้ายของการเข้าพัก พวกเราตกลงว่าจะอดทนกับมันเพราะคุณสัญญาไว้ก่อนหน้านี้ว่าจะจัดการชำระเงินโดยเร็วที่สุด อย่างไรก็ตามพวกเราไม่สามารถติดต่อคุณได้ตั้งแต่เมื่อเช้านี้ ฉันเกรงว่าคุณและหลานสาวของคุณจะไม่สามารถอยู่ที่นี่ต่อได้หากคุณไม่ชำระเงินที่ค้างชำระภายในวันนี้”

เนลล์ตกตะลึง

เธอหันไปมองหญิงชรา

สีหน้าลำบากใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าคนที่อยู่ด้านหลัง

“อืม... ฉันวางแผนที่จะชำระเงินภายในวันนี้ แต่ฉันทำกระเป๋าเงินของฉันหายเมื่ออาหารเย็นก่อนหน้านี้ ขอเวลาพวกเราอีกสองวันได้ไหม? ฉันสัญญาว่าจะจัดการชำระเงินเมื่อฉันหากระเป๋าเงินของฉันเจอ”

ผู้ดูแลถอนหายใจอย่างไร้หนทาง

“มาดาม คุณใช้ข้ออ้างนี้ไปแล้วเมื่อสองวันก่อน”

“......”

หญิงชราพูดไม่ออก

เนลล์ไม่คาดคิดเลยว่าจะพบเห็นเหตุการณ์ที่น่าอับอายเช่นนี้

ลิซซี่ก้าวไปข้างหน้าและคว้าแขนเสื้อของผู้ดูแลเอาไว้และดึงมันเบา ๆ

ศีรษะเล็ก ๆ น่ารักของเธอเอียงไปด้านหลังขณะที่เธอมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างไร้เดียงสาด้วยดวงตากลมโตของเธอ

“พี่สาวคนสวย นานะกับหนูสร้างปัญหาให้กับคุณมากเกินไปหรือเปล่า? หนูขอโทษจริงๆ แต่พวกเราทำกระเป๋าเงินหายจริง ๆ นะ คุณถามคุณป้าเนลล์เรื่องนี้ก็ได้ เธอสามารถเป็นพยานให้พวกเราได้”

นิ้วเล็ก ๆ ชี้ไปที่เนลล์

“......”

เธอไม่รู้จะพูดอะไรดี

ใครจะอธิบายได้ทำไมทุกสายตาถึงได้จับจ้องมาที่เธอตอนนี้?

เธอควรจะพูดอะไร?

เมื่อสัมผัสได้ถึงความลังเลใจของเนลล์ หญิงชรารีบเหลือบมองเธออย่างมีเลศนัย

เนลล์โกรธและความขบขันในเวลาเดียวกัน

ตอนนี้เธอเข้าใจสถานการณ์แล้ว เมื่อมองผ่านหญิงชราไปที่ผู้ดูแลล็อบบี้ เธอสอบถามว่า “พวกเขาเป็นค้างชำระค่าห้องเท่าไรคะ?”

“เป็นเงิน 17,664 หยวน สำหรับสามคืน”

เนลล์พยักหน้า โรงแรมอิมพิเรียลเป็นสถานที่ตากอากาศที่หรูหรา เป็นเรื่องธรรมดาที่บิลค่าใช้จ่ายจะมีราคาสูง

ไม่มีความคิดเห็นอีกต่อไป เธอดึงบัตรเครดิตของเธอออกมา

“เอาไปเลย!”

หญิงชราพูดอย่างเขินอาย “นี่...ฉันขอโทษจริงๆ”

เนลล์กระตุกริมฝีปาก แต่ตัดสินใจที่จะไม่เปิดเผยเรื่องโกหกของหญิงชรา เธอลูบศีรษะของลิซซี่อย่างอ่อนโยน

“ไม่เป็นไรค่ะ ให้เป็นของขวัญสำหรับเด็ก พวกเราเจอกันหลายครั้งแล้วแต่ฉันยังไม่เคยให้ของขวัญกับเธอเลย!”

รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏทั่วใบหน้าของลิซซี่ขณะที่ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความยินดี “ขอบคุณป้าเนลลี่”

ผู้ดูแลล็อบบี้รับบัตรของเนลล์ไปและเดินกลับไปที่แผนกต้อนรับ

“แผนของคุณคืออะไร? มีที่ไหนบ้างที่คุณสามารถไปได้?” เนลล์ถามกับหญิงชราเมื่อพวกเขาจัดการชำระเงินที่ค้างชำระ

หญิงชราเกรงใจเป็นอย่างมาก เธอพยายามจะทำตัวของเธอให้เล็กเท่าที่เธอจะทำได้ ด้านที่ช่างพูดของเธอระหว่างรับประทานอาหารเย็นก่อนหน้านี้ได้หายไปจนหมดสิ้น “อืม ไม่”

เนลล์ลังเล ในความจริงแล้วเธอแอบไม่พอใจสำหรับพฤติกรรมของหญิงชรา

ใคร ๆ ก็สามารถพูดได้ว่ากระเป๋าเงินของเธอหายและการพูดถึงเรื่องการเดินทางอาจจะเป็นเรื่องโกหก

เป็นเหตุผลที่เธอพาเด็กมาด้วยเพื่อกินฟรีและอยู่ฟรี ไม่ต้องพูดถึงโรงแรมที่มีชื่อเสียงเช่นนี้ เนลล์เข้าใจว่าบางคนมีชีวิตที่ยากลำบากมาก แต่นี่...

เธอถอนหายใจอย่างหนักหน่วงเพราะไม่มีอะไรมากกว่านี้ที่เธอจะสามารถพูดได้อีกแล้ว เธอก้มตัวลงเพื่ออุ้มลิซซี่ขึ้นมาในอ้อมแขนของเธอ

“เอาล่ะ คืนนี้ไปค้างที่บ้านของฉันกันดีกว่า ตอนนี้ก็ค่ำแล้ว พวกเราค่อยมาคุยเรื่องอื่น ๆ ในวันพรุ่งนี้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของหญิงชรากะพริบด้วยความตื่นเต้น

แม้แต่ลิซซี่ก็ยังมีความตื่นเต้นปรากฏทั่วใบหน้าของเธอ

เธอโอบรอบคอของเนลล์เพื่อฉลอง “เย้! หนูจะได้นอนกับคุณแม่อีกครั้งแล้ว”

“.....”

เนลล์ยังคงเงียบ

เมื่อเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง เด็กหญิงก็ลืมไปอีกแล้ว!

เธอไม่สนใจที่จะแก้ไขให้เด็กหญิง เมื่อเห็นว่าหญิงชราไม่คัดค้าน เธอจึงอุ้มเด็กหญิงเอาไว้ในอ้อมแขนและมุ่งหน้าไปที่ประตู

รถเคลื่อนไปเรื่อย ๆ ตามทางหลวงเส้นกว้าง

เนลล์ได้โทรหาป้าจอยซ์ล่วงหน้าเพื่อแจ้งให้เธอทราบเกี่ยวกับแขก

กิดเดียนเคยบอกว่าเขาจะอยู่ทำงานล่วงเวลาที่ออฟฟิศเพื่อประชุมคืนนี้ เพื่อเป็นการไม่รบกวนเขา เธอจึงแจ้งให้เขาทราบถึงสถานการณ์ผ่านทางข้อความของ WeChat โดยหวังว่าเขาคงจะอ่านมันหลังจากการประชุมของเขา

รถมาหยุดอยู่ตรงหน้าสวนลีย์ เนลล์ไปเปิดประตูให้พวกเขาโดยไม่ลืมที่จะช่วยเด็กลงจากรถ

ป้าจอยซ์ออกมารอแล้ว เมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถ เธอรีบเดินออกมาต้อนรับเนลล์และแขกของเธอ

“คุณผู้หญิง คุณกลับมาแล้ว! แขกของคุณควรจะ...”

ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจในขณะที่เสียงของเธอขาดหายไป เธอตกตะลึงกับการปรากฏตัวของหญิงชราและเด็กหญิงที่ยืนอยู่ข้างรถ

หญิงชรามองไปที่เธอในความเงียบ

แต่ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยสัญญาเตือนไม่ให้พูด

ป้าจอยซ์ยกมือขึ้นปิดปากโดยสัญชาตญาณ ลิซซี่รีบวิ่งไปที่บ้านด้วยความตื่นเต้น

“เย่! หนูได้มาที่นี่อีกแล้ว คืนนี้ลิซซี่อยากจะนอนกับคุณแม่”

อีกนัยหนึ่งของความประหลาดใจปรากฏขึ้นทั่วดวงตาที่เบิกกว้างของป้าจอยซ์

อะไร?

คุณแม่?

คุณหนูน้อยและคุณผู้หญิงยอมรับกันแล้วหรือ?

โอ้ พระเจ้า! เกิดอะไรขึ้นกัน?

ภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของป้าจอยซ์ เนลล์พาหญิงชราและเด็กหญิงเข้าไปในบ้าน

“ป้าจอยซ์ นี่ลิซซี่ และนี่คือคุณย่าทวดของลิซซี่ท่านผู้หญิงควินตัน กรุณาจัดห้องพักสองห้องสำหรับพวกเขา เพราะพวกเขาจะพักที่นี่ในคืนนี้ค่ะ”

ป้าจอยซ์กล้ำกลืนความต้องการที่จะพูดบางสิ่งบางอย่างของเธอลงไป ภายใต้การจ้องมองเขม็งของหญิงชรา คำพูดเหล่านั้นติดอยู่ในลำคอของเธอ เธอหันหลังกลับไปทำตามที่เธอสั่ง

หญิงชราเปลี่ยนความสนใจของเธอมาที่เนลล์อีกครั้งและยิ้ม “มิสเจนนิงส์ ฉันขอโทษจริงๆที่เกิดความไม่สะดวก”

เนลล์ระบายยิ้มจาง ๆ “ไม่เป็นไรค่ะ เด็กเล็ก ๆ ต้องการความสบาย”

ลิซซี่ดึงมือของเธอ เมื่อคิดว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อาจจะมีบางอย่างจะพูด เนลล์จึงก้มตัวและเอนตัวลงตามสัญชาตญาณ

ทันใดนั้นเด็กเขย่งปลายเท้าขึ้นและจูบที่แก้มของเธอ

นี่ทำให้เนลล์ตะลึง

จากนั้นเสียงที่คมชัดของเกี๊ยวตัวน้อยก็ดังขึ้นที่ข้าง ๆ หูของเธอ “ขอบคุณนะคะคุณแม่”

เสียงหัวเราะดังออกมาจากปากของเนลล์

เธอบอกกับแขกของเธอให้นอนพักในคืนแรกหลังจากที่จัดเตรียมห้องพักของแขกเสร็จ ลิซซี่เอาแต่กวนเรื่องที่จะใช้เวลาทั้งคืนกับเธอ โดยปกติแล้วเธอเธอไม่กล้ายินยอมเพราะว่ากิดเดียนจะกลับบ้านในคืนนี้

ในที่สุดเธอก็สัญญาว่าเธอจะอ่านนิทานก่อนนอนและออกไปเมื่อเด็กหญิงตัวเล็กหลับไปเท่านั้น เจ้าเกี๊ยวตัวน้อยรู้สึกพอใจ

ป้าจอยซ์รู้สึกสะเทือนใจเมื่อได้เห็นว่าทั้งสองคนนั้นเข้ากันได้ดีเพียงใด

เธอเคยไปเที่ยวในช่วงวันหยุดก่อนที่ลิซซี่จะมาเยี่ยมดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรมาก่อน

เธอทั้งรู้สึกดีใจและเสียใจที่ได้เห็นเด็กหญิงตัวเล็กได้ใกล้ชิดกับเนลล์มากขนาดนี้

ปรากฏว่าคุณหนูน้อยยอมรับคุณผู้หญิงเป็นแม่ของเธอ นี่ควรเป็นข่าวดีอย่างยิ่ง

อย่างไรก็ตาม ท่านผู้หญิงก็ยังยืนยันที่จะเก็บตัวตนของพวกเขาเอาไว้เป็นความลับจาก

คุณผู้หญิง เธอจะอธิบายอย่างไรเมื่อถึงเวลา?

คุณผู้หญิงผู้น่าสงสาร!