ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 142

แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ก็ตามป้าจอยซ์ก็เก็บความคิดเหล่านั้นไว้กับตัวเมื่อได้พบกับสายตาที่ทะลุปรุโปร่งของท่านผู้หญิง

กิดเดียนกลับมาในเวลาต่อมา

เขาได้รับข้อความจากเนลล์แต่ไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนั้น เขาคิดว่าเธอมีเพื่อนมาพักด้วยในระยะสั้น

เขาไม่ได้สนใจที่จะตรวจสอบว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร

อย่างไรก็ตามเขาตกตะลึงเข้าเต็มเปาในนาทีที่เขาก้าวผ่านประตูเข้ามา

ในห้องนั่งเล่น หญิงชราและลิซซี่นั่งอยู่บนโซฟาตั้งแต่ยังไม่ถึงเวลานอน เนลล์บอกว่าเธอจะไปอาบน้ำ ดังนั้นหญิงชราจึงให้ความบันเทิงกับลิซซี่ด้วยการเล่นพันด้ายเเป็นรูปต่าง ๆ

ป้าจอยซ์เฝ้าดูอยู่ข้าง ๆ ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ โทรทัศน์เปิดรายการการ์ตูนรายการโปรดของลิซซี่ เป็นฉากที่สนุกสนานและน่ารัก

“พวกคุณ...”

“อ่า นี่ต้องเป็นสามีของมิสเจนนิงส์! คุณดูดีเกินไป!”

ทันใดนั้นเองหญิงชราก็ลุกขึ้นจากโซฟาและมาทักทายกิดเดียนด้วยท่าทางร่าเริง

“????”

กิดเดียนงุนงง

มุมปากของป้าจอยซ์กระตุก เธอก้าวไปรับเสื้อนอกของกิดเดียนทันที

“กลับมาแล้วหรือคะคุณผู้ชาย”

กิดเดียนสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อให้หายจากความประหลาดใจนี้

เขากำลังจะพูดบางอย่างเมื่อเสียงของเนลล์ดังขึ้นมาจากบันได

“กิดเดียน คุณกลับมาแล้วหรือคะ?”

เธอเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จและสวมชุดนอนของเธอ ผ้าขนหนูพันผมที่ชื้นของเธอขึ้นในขณะที่เธอเดินลงบันได

“ดีค่ะ นี่คือลิซซี่และนี่คือคุณย่าทวดของลิซซี่ ท่านผู้หญิงควินตัน พวกเขาคือเพื่อนใหม่ของฉัน อนุญาตให้พวกเขาพักที่นี่คืนนี้ได้ไหมคะ?”

จริง ๆ แล้วเนลล์ค่อนข้างกังวลว่ากิดเดียนจะปฏิเสธ

ท้ายที่สุดอย่างไรก็ตามถึงจะเป็นผู้ชายที่มีท่าทางอ่อนโยน แต่ในบางครั้งเขาก็เป็นคนที่รับมือได้ค่อนข้างยาก

ตัวอย่างเช่นในอดีต กิดเดียนรู้สึกไม่ยินดีกับการมาเยือนของเจเน็ต

กิดเดียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้ง

เขามองไปที่หญิงชราที่รอยยิ้มไม่เคยจางหายไป อย่างไรก็ตามใครก็ตามที่คุ้นเคยกับเธอสามารถสังเกตเห็นได้ถึงคำเตือนและความเข้มงวดที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ ภายใต้ดวงตาที่แก่ชราและเฉียบคมนั้น

เขาหันไปที่ด้านข้างเพื่อมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟา

เจ้าตัวเล็กดูเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่ราคาแพงและบอบบางกับผิวขาวที่บอบบางและแววตาที่เปล่งประกายของเธอ เธอกะพริบตาไปที่เขาด้วยความคาดหวัง

ไม่มีความรู้สึกผิดปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอเลย

ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปตามอารมณ์ที่ปรากฏขึ้น

เมื่อรู้สึกได้ถึงความเงียบของชายคนนั้น เนลล์คิดว่าเขาไม่พอใจกับการจัดการนี้ แต่ก็เกรงใจโดยไม่พูดออกไปต่อหน้าแขก

ดังนั้น เธอจึงเดินลากเท้าไปหาพลางดึงที่มุมแขนเสื้อของเขาเบา ๆ

เธอลดเสียงของเธอลง “พวกเขาน่าสงสาร ครอบครัวของพวกเขาไม่ดูแลพวกเขาเลยค่ะ และกระเป๋าเงินของเธอหายขณะที่เดินทาง มันลำบากเกินไปสำหรับคนสองคนที่จะอยู่ข้างนอกโดยไม่มีเงินนะคะ...”

กิดเดียนหัวเราะด้วยท่าทางเย็นชา

เขาเอนศีรษะของเขามองไปที่เนลล์ “น่าสงสารเหรอ? ครอบครัวไม่ดูแลพวกเขาเหรอ?”

เนลล์พยักหน้าอย่างลนลาน

กิดเดียนพยายามอย่างหนักที่จะระงับความไม่พอใจของเขา

“ดีมาก พวกเขาสามารถอยู่ได้ถ้าพวกเขาต้องการเจออะไรที่เลวร้าย! มากับผม...”

เขามุ่งหน้าไปที่บันไดหลังจากนั้น

เนลล์นวดขมับของเธอเมื่อเห็นว่าใบหน้าของผู้ชายคนนั้นหม่นลง ร่างของเขาหายขึ้นไปบนชั้นสองในไม่กี่วินาที

“มิสเจนนิงส์ ฉันหวังว่าพวกเราจะไม่บุกรุกใช่ไหม?”

หญิงชราถามอย่างเก้ๆ กัง ๆ

เนลล์พยายามยิ้ม

“ไม่เลยค่ะ นั่นเป็นเพียงสิ่งที่เขาเป็น เขาดูดื้อรั้นก็เพียงแค่ภายนอกแต่จริง ๆ แล้วก็อ่อนโยนมากค่ะ อย่าคิดมากจนเกินไปเลยนะคะ”