ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 142

แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ก็ตามป้าจอยซ์ก็เก็บความคิดเหล่านั้นไว้กับตัวเมื่อได้พบกับสายตาที่ทะลุปรุโปร่งของท่านผู้หญิง

กิดเดียนกลับมาในเวลาต่อมา

เขาได้รับข้อความจากเนลล์แต่ไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนั้น เขาคิดว่าเธอมีเพื่อนมาพักด้วยในระยะสั้น

เขาไม่ได้สนใจที่จะตรวจสอบว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร

อย่างไรก็ตามเขาตกตะลึงเข้าเต็มเปาในนาทีที่เขาก้าวผ่านประตูเข้ามา

ในห้องนั่งเล่น หญิงชราและลิซซี่นั่งอยู่บนโซฟาตั้งแต่ยังไม่ถึงเวลานอน เนลล์บอกว่าเธอจะไปอาบน้ำ ดังนั้นหญิงชราจึงให้ความบันเทิงกับลิซซี่ด้วยการเล่นพันด้ายเเป็นรูปต่าง ๆ

ป้าจอยซ์เฝ้าดูอยู่ข้าง ๆ ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ โทรทัศน์เปิดรายการการ์ตูนรายการโปรดของลิซซี่ เป็นฉากที่สนุกสนานและน่ารัก

“พวกคุณ...”

“อ่า นี่ต้องเป็นสามีของมิสเจนนิงส์! คุณดูดีเกินไป!”

ทันใดนั้นเองหญิงชราก็ลุกขึ้นจากโซฟาและมาทักทายกิดเดียนด้วยท่าทางร่าเริง

“????”

กิดเดียนงุนงง

มุมปากของป้าจอยซ์กระตุก เธอก้าวไปรับเสื้อนอกของกิดเดียนทันที

“กลับมาแล้วหรือคะคุณผู้ชาย”

กิดเดียนสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อให้หายจากความประหลาดใจนี้

เขากำลังจะพูดบางอย่างเมื่อเสียงของเนลล์ดังขึ้นมาจากบันได

“กิดเดียน คุณกลับมาแล้วหรือคะ?”

เธอเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จและสวมชุดนอนของเธอ ผ้าขนหนูพันผมที่ชื้นของเธอขึ้นในขณะที่เธอเดินลงบันได

“ดีค่ะ นี่คือลิซซี่และนี่คือคุณย่าทวดของลิซซี่ ท่านผู้หญิงควินตัน พวกเขาคือเพื่อนใหม่ของฉัน อนุญาตให้พวกเขาพักที่นี่คืนนี้ได้ไหมคะ?”

จริง ๆ แล้วเนลล์ค่อนข้างกังวลว่ากิดเดียนจะปฏิเสธ

ท้ายที่สุดอย่างไรก็ตามถึงจะเป็นผู้ชายที่มีท่าทางอ่อนโยน แต่ในบางครั้งเขาก็เป็นคนที่รับมือได้ค่อนข้างยาก

ตัวอย่างเช่นในอดีต กิดเดียนรู้สึกไม่ยินดีกับการมาเยือนของเจเน็ต

กิดเดียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้ง

เขามองไปที่หญิงชราที่รอยยิ้มไม่เคยจางหายไป อย่างไรก็ตามใครก็ตามที่คุ้นเคยกับเธอสามารถสังเกตเห็นได้ถึงคำเตือนและความเข้มงวดที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ ภายใต้ดวงตาที่แก่ชราและเฉียบคมนั้น

เขาหันไปที่ด้านข้างเพื่อมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟา

เจ้าตัวเล็กดูเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่ราคาแพงและบอบบางกับผิวขาวที่บอบบางและแววตาที่เปล่งประกายของเธอ เธอกะพริบตาไปที่เขาด้วยความคาดหวัง

ไม่มีความรู้สึกผิดปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอเลย

ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปตามอารมณ์ที่ปรากฏขึ้น

เมื่อรู้สึกได้ถึงความเงียบของชายคนนั้น เนลล์คิดว่าเขาไม่พอใจกับการจัดการนี้ แต่ก็เกรงใจโดยไม่พูดออกไปต่อหน้าแขก

ดังนั้น เธอจึงเดินลากเท้าไปหาพลางดึงที่มุมแขนเสื้อของเขาเบา ๆ

เธอลดเสียงของเธอลง “พวกเขาน่าสงสาร ครอบครัวของพวกเขาไม่ดูแลพวกเขาเลยค่ะ และกระเป๋าเงินของเธอหายขณะที่เดินทาง มันลำบากเกินไปสำหรับคนสองคนที่จะอยู่ข้างนอกโดยไม่มีเงินนะคะ...”

กิดเดียนหัวเราะด้วยท่าทางเย็นชา

เขาเอนศีรษะของเขามองไปที่เนลล์ “น่าสงสารเหรอ? ครอบครัวไม่ดูแลพวกเขาเหรอ?”

เนลล์พยักหน้าอย่างลนลาน

กิดเดียนพยายามอย่างหนักที่จะระงับความไม่พอใจของเขา

“ดีมาก พวกเขาสามารถอยู่ได้ถ้าพวกเขาต้องการเจออะไรที่เลวร้าย! มากับผม...”

เขามุ่งหน้าไปที่บันไดหลังจากนั้น

เนลล์นวดขมับของเธอเมื่อเห็นว่าใบหน้าของผู้ชายคนนั้นหม่นลง ร่างของเขาหายขึ้นไปบนชั้นสองในไม่กี่วินาที

“มิสเจนนิงส์ ฉันหวังว่าพวกเราจะไม่บุกรุกใช่ไหม?”

หญิงชราถามอย่างเก้ๆ กัง ๆ

เนลล์พยายามยิ้ม

“ไม่เลยค่ะ นั่นเป็นเพียงสิ่งที่เขาเป็น เขาดูดื้อรั้นก็เพียงแค่ภายนอกแต่จริง ๆ แล้วก็อ่อนโยนมากค่ะ อย่าคิดมากจนเกินไปเลยนะคะ”

“โอ้ ได้”

“อืม มันดึกแล้ว ขอให้พักผ่อนให้สบายนะคะ ตอนนี้ฉันต้องขึ้นไปที่ห้องของฉันแล้ว”

“อ้า ตกลง”

เนลล์รีบเดินขึ้นบันไดหลังจากที่ทำให้หญิงชรามั่นใจ

ห้องนอน ที่ชั้นสอง

กิดเดียนเพิ่งปลดเนคไทของเขาเมื่อเขาหันกลับไปพบว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ กำลังย่องเข้ามาในห้องเงียบ ๆ

ทันใดนั้นเขาไม่แน่ใจว่าควรจะร้องไห้หรือหัวเราะกับภาพที่น่าขบขันเช่นนี้ดี

เขานั่งลงบนเตียงก่อนจะกวักมือเรียกเธอ

“มานี่สิ!”

เนลล์รู้ดีเกินกว่าที่จะคัดค้านผู้ชายที่ไม่พอใจ เธอทำตามที่บอก

เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างมาคว้าเอวของเธอเอาไว้เมื่อเธอมาถึงเตียง เธอถูกดึงที่ด้านหน้าและทันใดนั้นเองก็พบว่าตัวเองนั่งอยู่บนตักของเขา

เนลล์ฮึดฮัดในขณะที่แขนของเธอโอบรอบคอของเขาเอาไว้ “คุณเป็นอะไรคะ?” เธอถามด้วยความรำคาญเล็กน้อย

กิดเดียนมองเข้าไปในดวงตาของเธออย่างจริงจัง “คุณไปพบพวกเขาได้อย่างไรครับ?”

สิ่งนี้ทำให้เนลล์ประหลาดใจ เธอไม่ได้คาดหวังในคำถามนี้ แต่ก็เล่าถึงการที่เธอพบกับลิซซี่ให้ฟังอย่างโดยดี

บางทีเธออาจจะมองผิดไปแต่เธอรู้สึกว่าใบหน้าของชายหนุ่มหม่นลงเมื่อเธอพูดมากขึ้น

เธอคิดว่าเขาต้องไม่ชอบจริง ๆ ที่มีคนแปลกหน้าอยู่ในบ้าน อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกผูกพันกับลิซซี่จริง ๆ และเธอไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองทิ้งให้เด็กเล็ก ๆ ให้เดินเตร่ไปในความมืดในเวลานี้ได้

กิดเดียนหัวเราะเบา ๆ และมองไปที่หญิงสาวคนนั้น

จริง ๆ เธอไร้เดียงสาหรือแค่น่าเอ็นดู?

เขาพยักหน้าเห็นด้วยในตอนท้ายโดยไม่ลืมจะหยิกที่เข้าที่เอวอย่างหยอกล้อ

“ดี คุณจะติดสินบนผมอย่างไร?”

ใบหน้าของเนลล์แดงระเรื่อขึ้นในทันทีด้วยความเขินอาย

เธอโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อประทับริมฝีปากของเขาอย่างรวดเร็ว

ฝ่ามือใหญ่ดันเธอเข้ามาใกล้เมื่อเธอกำลังจะถอยออก ชายคนนั้นโน้มตัวเข้ามาหาเพื่อประทับจูบอย่างหนักหน่วง

เนลล์ลืมตาขึ้นเมื่อพวกเขาเสร็จสิ้น แทบหมดลมหายใจ

ใบหน้าที่หล่อเหลาของชายผู้นั้นปรากฏต่อสายตาของเธอ ความน่าหลงใหลอันยิ่งใหญ่กำลังเผาไหม้ภายใต้ดวงตาที่ล้ำลึกของเขา

“เหลือเวลาอีกเพียงครึ่งเดือน”

เนลล์ดูแปลกใจ แต่ก็กัดริมฝีปากของเธออย่างรวดเร็วเมื่อเธอเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

ดวงตาของกิดเดียนเป็นประกายและเขากลืนความปรารถนาที่ลุกโชนอยู่ภายในตัวของเขา “คุณสัญญากับผมแล้ว จะไม่มีการกลับคำใด ๆ อีก” เขาพูดด้วยเสียงต่ำ

เนลล์พยักหน้าเบา ๆ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เนลล์ออกจากห้องนอนของเธอและมุ่งหน้าไปที่ห้องพักแขกชั้นล่าง

ลิซซี่อาบน้ำเสร็จแล้วโดยมีคนรับใช้ช่วย เธอเอนหลังพิงหัวเตียงรอให้เนลล์มาอ่านนิทานก่อนนอน

เนลล์เข้ามาในห้องแล้วก็พบกับเจ้าเกี๊ยวตัวน้อยในชุดนอนสีชมพูฟูฟ่อง เธอไม่รู้ว่าคนรับใช้ไปหาสิ่งเหล่านี้มาจากไหน แต่มันดูน่ารักสำหรับเด็กผู้หญิง

มันตัดกับผิวขาวราวกับหิมะของเกี๊ยวตัวน้อยทำให้เธอดูเหมือนกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบดินเผามากยิ่งขึ้น เธอดูสวยและอ่อนโยนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

“ป้าเนลลี่ คุณมาแล้ว!”

เจ้าเกี๊ยวตัวน้อยเรียกเนลล์แตกต่างกันออกไปตามอารมณ์ของเธอ

เนลล์เลิกที่จะพยายามแก้ไขให้เจ้าเกี๊ยวตัวน้อยตั้งแต่ได้ฟังคำว่าคุณแม่ เธอยิ้มและนั่งลงบนเตียง

“ฉันอยู่นี่แล้ว นิทานเรื่องไหนที่หนูอยากจะฟังในคืนนี้ล่ะลิซซี่”

“ราชินีหิมะ”

“อีกแล้วเหรอ!”

เนลล์คิดว่าเจ้าเกี๊ยวตัวน้อยต้องชื่นชอบราชินีหิมะจริง ๆ เธอขอเรื่องนี้เมื่อคราวก่อนเช่นกัน

เมื่อได้เรียนรู้จากประสบการณ์ เธอจึงออนไลน์เพื่ออ่านเรื่องราว เธอสามารถบอกได้ว่าเธออ่านได้อย่างสมบูรณ์แบบมากขึ้นในครั้งนี้

เกี๊ยวตัวน้อยกอดอกของเธอขณะที่เธอฟังเงียบ ๆ และไม่นานนักก็ล่องลอยเข้าสู่ห้วงนิทรา