”อ๊ากกกกก! อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา!”
แสงไฟภายในห้องส่องสว่างเมื่อเปิดสวิตช์ไฟ
เซลีนโผเข้าหาอ้อมกอดของซีเวีย หลังจากนั้นซีเวียก็ลูบหลังของเซลีนเบาๆทั้งถอนหายใจ
“โอ้ เด็กน้อย ฉันคิดว่ามีบางอย่างจริง ๆ ลองมองดู มันเป็นแค่ผ้าม่านเท่านั้น คุณนอนหลับโดยไม่ได้ปิดหน้าต่าง ดังนั้นลมจึงพัดเข้ามาในห้องจากด้านนอก มือที่คุณพูดถึงเป็นเพียงผ้าม่านเท่านั้น”
หญิงชราโบกมือของเธอให้ดู
เซลีนเพ่งมองไปที่จุดนั้นและในไม่ช้าก็รู้ว่าภาพหลอนที่เธอเห็นนั้นเป็นการเข้าใจผิดจริง ๆ แล้วมันคือผ้าม่าน
เธอถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง
“ฉันเห็นภาพหลอนเหรอ?”
“มันต้องเกิดจากเเรงกดดันที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้”
ที่จริงแล้วซีเวียค่อนข้างจะพูดไม่ออกด้วยซ้ำเซลีนที่กลัวผ้าม่านและปลุกทุกคนกลางดึก
แต่ถึงอย่างนั้นมันคงเป็นเรื่องดีถ้าเธอจะหยุดพูดเมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของเซลีน
เช่นนั้นเธอจึงตบมือของเธอ “ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว อย่าให้พูดซ้ำซาก มันไม่มีอะไร ไปพักผ่อนกันซะ”
เธอจึงนำคนอื่น ๆ ออกไป
เซลีนยืนอยู่ตรงนั้นอ้าปากค้างราวกับอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่คำพูดนั้นไม่ได้หลุดออกจากริมฝีปากของเธอ
แซลลี่ยังคงจ้องมองดูเพื่อให้มั่นใจก่อนที่จะเดินออกจากห้องเช่นกัน
ที่ทางเดินซีเวียหยุดและถามกับแซลลี่ “คุณได้อัปเดตเกี่ยวกับข้อมูลของเซลีนและผู้คนในเมืองหลวงหรือไม่?”
แซลลี่ตอบด้วยท่าทางเคารพ “พวกเขาตรวจสอบแล้วแต่ไม่ได้รับคำตอบที่แท้จริง ถึงมันเพิ่งยอมรับว่าสิ่งนั้นเป็นเรื่องจริงก็ตาม เช่นนั้นพวกเราน่าจะได้รับคำตอบโดยเร็ว”
ซีเวียขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจของเธอ
แซลลี่เพิ่มเติม “มันหายไปกว่าสองทศวรรษหลังจากนั้น ไม่แปลกเลยที่พวกเขาจะป้องกันเอาไว้ก่อน ตระกูลที่มีชื่อเสียงและมีอิทธิพลเช่นพวกเขาจะไม่ทอดทิ้งเซลีน หากพวกเขาสามารถยืนยันได้ว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งของสายเลือดของพวกเขา”
ซีเวียคำรามอย่างหนัก
“นี่เป็นความเกี่ยวข้องของเจนนิงส์ทั้งหมด ต้องไม่มีอะไรผิดพลาด อนาคตของซีเวีย และอนาคตของเจนนิงส์ ขึ้นอยู่กับมันเป็นอย่างมาก เราต้องระมัดระวังแต่ละย่างก้าว”
แซลลี่ตอบรับในทันที “ฉันรู้คุณแม่”
ไม่มีคำพูดใดอีก ซีเวียนำคนของเธอออกจากที่เกิดเหตุ
แซลลี่ถอยหายใจเมื่อจ้องมองร่างของท่านผู้หญิงที่กำลังห่างออกไป
ฌอนมาจากด้านหลังและเย้ยหยันอย่างเย็นชา
“มันคือฉันที่มีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการผูกมิตรกับกับผู้หญิงมอร์ริสันคนนั้น และสร้างเจนนิงส์ให้เป็นอยู่อย่างปัจจุบันนี้ แต่เธอได้มอบมรดกทั้งหมดให้กับนังดาราคนนั้น เธอทำกับฉันแบบนั้นเพื่ออะไร? บ้าเอ้ย!”
แซลลี่เม้มริมฝีปากของเธอเบา ๆ
“เจนนิงส์คืออะไร?” กับดวงตาที่หม่นลงของเธอ เธอคลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ที่ริมฝีปากของเธอ
“ถ้าพวกเราทำสำเร็จ เซลีนตัวน้อยของพวกเราจะกลายเป็นซินเดอเรลล่า แฮนค็อกและมอร์ตันนับประสาอะไร เจนนิงส์จะต้องคุกเข่าประจบประแจงพวกเรา ฌอน อย่ามองเพียงอะไรก็ตามที่อยู่แค่ตรงหน้าคุณและกังวลกับผลประโยชน์เพียงเล็กน้อย ไม่มีอะไรดี ๆ จะมาจากสิ่งนั้น”
ฌอนตาสว่างขึ้น
“ถูกของคุณ พวกเราต้องทำเรื่องนี้ให้สำเร็จ! พวกเราปล่อยให้มันเกิดความผิดพลาดไม่ได้!”
คนทั้งคู่กลับไปยังห้องนอนของพวกเขาด้วยความมุ่งมั่น ในขณะนั้นเองที่ฝีเท้าของแซลลี่หยุดลง
“นี่คืออะไร?”
ที่บนหัวเตียงมีกล่องของขวัญห่อด้วยความประณีต กล่องถูกผูกด้วยริบบิ้นสีชมพู เห็นได้ชัดว่ามีคนวางเอาไว้ที่นั่น
“โอ้ฌอน คุณเป็นคนวางมันเอาไว้ตรงนั้นเหรอ?”
แซลลี่ถามด้วยความยินดีด้วยคิดว่ามันเป็นของขวัญเซอร์ไพร์สจากฌอน
อย่างไรก็ตามฌอนขมวดคิ้ว
“มันไม่ใช่ของผม”
เขามองไปที่แซลลี่ด้วยความสงสัย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก