ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 144

เธอสลัดความคิดออกจากหัว จีนตอบกลับ “ใช่ ใช่ ใช่ แบบนั้นแหละ ฉันมาที่นี่เพื่อชมทัศนียภาพ”

หญิงชราเหลือบมองไปที่เธอด้วยความสงสัย “โอ้ จริงหรือ? ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าคุณกำลังโกหก?”

จีน “...”

จีนเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเธอ หญิงชราไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับนิสัยของเธอโดยดูจากปฏิกิริยาของเธอ หญิงชรารู้ว่าจีนปิดบังความจริงอยู่

ดันนั้นเธอจึงเย้ยหยัน “จีน คุณไปไล่ตามภรรยาของกิดเดียนหรือเปล่า?”

เธอกลั้นหายใจ จีนอยากจะปฏิเสธแต่มาคิดอีกที

หญิงชราขัดจังหวะเธอ “ไม่เป็นไร มันไม่เป็นไรถ้าคุณจะไม่บอกความจริงกับฉัน ฉันเคยพบกับภรรยาของกิดเดียนมาแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่ดี ฉันชอบเธอมากดังนั้นอย่าเข้าไปยุ่งในเรื่องของพวกเขาหรือสร้างปัญหาให้กับพวกเขา ได้ยินที่ฉันพูดไหม?”

จีนโมโหจัด

“คุณแม่พูดแบบนั้นได้อย่างไร? คุณหมายถึงอะไรที่ว่าสร้างปัญหา? คุณรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนอย่างไร?”

“แน่นอน ฉันรู้”

เนลลี่เป็นหญิงสาวที่ใจดีมาก

เธอไม่เพียงมีหัวใจอันบริสุทธิ์เท่านั้น แต่เธอยังให้ความเคารพต่อผู้อาวุโส เธอเห็นมันประจักษ์ด้วยตาของเธอเองเมื่อสองวันที่ผ่านมา!

“คุณแม่ ทำไมคุณถึงปล่อยให้เธออยู่กับกิดเดียนถ้าคุณรู้? หรือคุณไม่ทราบว่ามีคนพูดถึงเธออย่างไร? การอนุญาตให้ผู้หญิงคนนี้แต่งงานกับคนในตระกูลลีย์ มันคือความอับอายขายหน้าของตระกูลของเรา!”

“พอ!”

หญิงชรากลับกลายเป็นโกรธเคือง “คนโง่มักจะพูดมาก ฉันจะต้องสนใจอะไรที่คนอื่นพูดด้วยล่ะ? ฉันเชื่อในอะไรก็ตามที่ฉันเห็นด้วยสองตาของฉันเอง และคุณ! รีบกลับไปเมืองหลวงกับฉัน ไม่ต้องอยู่สร้างปัญหาที่นี่ ไม่ต้องคิดเป็นทุกข์เป็นร้อนว่าจะกลับมาอีกถ้าคุณไม่ไปกับฉัน!”

“คุณแม่!”

“นั่นมันจบแล้ว ไป!”

หญิงชราจากไปกับลิซซี่ด้วยความโกรธ

จีนอยากจะบ้า

“สเตฟานี่ คุณคิดว่าแม่ของฉันหลงเสน่ห์ผู้หญิงคนนั้นอยู่หรือเปล่า? ทำไมแม่ถึงได้ไว้ใจเธอถึงขนาดนั้น?”

ดวงตาของสเตฟานี่หม่นลง เธอแอบกำหมัดไว้ที่ด้านหลัง ไม่นานนักเธอก็ยิ้มออกมา

“ท่านผู้หญิงเชื่อในความดีมาตลอด เช่นนั้นเป็นปกติที่เมื่อเธอเห็นความดีในตัวคน นี่เป็นธรรมดา น้าลีย์ไม่จำเป็นต้องโกรธด้วยเรื่องแบบนี้”

จีนนวดขมับของเธอเพื่อบรรเทาอาการปวดหัวที่เกิดขึ้นจากความโกรธ

“ได้ ได้ คุณไม่ต้องทำให้ฉันสงบลงด้วยคำพูดของคุณ ฉันรู้ ฉันไม่มีอะไรในสายตาของท่านผู้หญิง เธอค่อนข้างหลงกลเด็กผู้หญิงที่ยังไม่ได้แต่งงานอย่างเป็นทางการเข้ามาในครอบครัวของเรา ช่างเป็นเรื่องที่ตลกอะไรเช่นนี้!”

สเตฟานี่ถามอย่างนุ่นนวล “ตอนนี้พวกเราต้องทำอะไรคะ?”

จีนเหลือบมองไปที่เธอ

“มีอะไรให้ทำ? ท่านผู้หญิงสั่ง ดังนั้นฉันก็ต้องกลับไปที่เมืองหลวงสิ เดี๋ยวฉันจะไม่สามารถเข้าไปเหยียบประตูของตระกูลลีย์ได้อีก”

จีนพาสเตฟานี่ไปที่เมืองหลวงด้วย

ในอีกด้านหนึ่ง พวกเจนนิงส์ก็ประสบปัญหาอีกครั้ง

เวลานี้ มันเกิดขึ้นตอนเที่ยงคืน

เธอเพิ่งได้พักศีรษะของเธอ เมื่อจู่ ๆ เธอได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้อยู่ข้างนอกหน้าต่าง

เสียงร้องไห้ครวญครางราวกับสัตว์เล็ก ๆ ที่ร้องโหยหวนด้วยความโศกเศร้าในความมืดมิด

ด้วยความตกใจเธอเบิกดวงตาขึ้นกว้างและหันไปทางหน้าต่างในความมืด เธอแทบจะประสาท

เมื่อผ้าม่านกระพือ มีบางสิ่งบางอย่างยกมุมของผ้าม่านออก ผ้าม่านกระพือในอากาศและปรากฏเป็นลักษณะของผู้หญิง

ยิ่งไปกว่านั้น ผ้าม่านยังลอยมาหาเธอ ราวกับกรงเล็บสีดำแหลมคมเอื้อมมาบีบคอเธอ

“อ๊ากกก”

เมื่อเสียงกรีดร้องดังขึ้นในค่ำคืน เซลีนยกผ้าห่มออกและวิ่งออกมาข้างนอก

“เป็นอะไรไป? เกิดอะไรขึ้น?”