ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 151

ทิมตกใจ!

เธอเป็นคนเดียว!

เธอเป็นคนเดียว คนเดียว คนเดียว!

ดวงตานั้น การปรากฏตัวนั้น พวกเขามีความรุนแรงตามธรรมชาติและความหยิ่งยโส

นี่คือนักแสดงนำหญิงที่เขากำลังมองหาตัวเป็น ๆ

ชายผู้ไร้ชีวิตไม่กี่วินาทีที่ผ่านมาถูกกระตุ้นให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง

ด้วยความดีใจมาก เขาคว้าแล็ปท็อปและหมุนไปรอบ ๆ ห้อง เมื่อดวงตาของเขาจับจ้องไปที่หน้าจอ เขาก็สามารถกระโดดโลดเต้นได้อย่างมีความสุข

วิดีโอไม่ยาวและในไม่ช้าก็สิ้นสุดการเผยแพร่

ทิมโทรหากาเร็ธในทันที เพื่อถามว่าใครคือคนในคอมพิวเตอร์ของเขา

ด้วยความงุนงงในโทรศัพท์ กาเร็ธถาม “อะไรคือใครในคอมพิวเตอร์ของฉัน?”

ทิมอธิบายอย่างมุทะลุ “คนที่รับบทเป็นแม่ทัพหญิง”

กาเร็ธงงขึ้นไปอีก เขาจำไม่ได้ว่าในคอมพิวเตอร์ของเขาใครคือคนที่รับบทแม่ทัพหญิง

คนเดียวที่เล่นเป็นแม่ทัพหญิงคือเจเน็ต

ทิมรู้จักเจเน็ตแล้ว ทำไมถึงยังโทรมาถามเขาอีก?

ความคิดของกาเร็ธว่างเปล่าไปชั่วขณะจนกระทั่งความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา ด้วยความคิดบางอย่าง เขาจึงถามอย่างเร่งรีบว่า “คุณดูวิดีโอออดิชั่นใช่ไหม?”

ทิมตอบอย่างรวดเร็ว “ใช่ คนนั้นแหละ! ใครคือคนที่เล่นเป็นแม่ทัพหญิง? ฉันต้องการเจอเธอ”

การแสดงออกของกาเร็ธเผยให้เห็นว่าเขาไม่สามารถหาคำพูดใดมาตอบทิมได้

หลังจากเวลาผ่านไปไม่นานเขากล้ำกลืนและตอบอย่างกระอักกระอ่วน “โอ้ คูมสเตอร์ พูดตรง ๆ เลยนะ ฉันคิดว่ามันจะดีกับคุณถ้าคุณจะยอมแพ้หากได้สบตากับเธอ มันเป็นไปไม่ได้”

ผงะ ทิมขมวดคิ้วและถามด้วยความสับสน “ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้? ฉันไม่เคยเจอเธอมาก่อนในธุรกิจวงการบันเทิง เธอต้องเป็นมือใหม่ใช่ไหม? ไม่ต้องกังวล ฉันรับรองได้เลยว่าเธอโด่งดังถ้าฉันมีเธอ เธอเหมาะกับบทนี้อย่างแท้จริง เธอเกิดมาเพื่อเป็นนักแสดง”

เสียงตื่นเต้นที่อีกด้านหนึ่งของปลายสายทำให้กาเร็ธหัวเราะเยาะ

“คุณเห็นแค่วิดีโอ คุณยังไม่เคยเจอเธอเลย! อย่าอวดดีให้มันเร็วนัก คุณไม่กลัวว่าคุณจะจบลงด้วยการกลืนคำพูดของคุณเหรอ?”

ต้องบอกตามความจริง กาเร็ธรู้สึกอิจฉาอยู่ข้างในขณะที่เขาพูดคำเหล่านั้น

เมื่อคิดว่าครั้งหนึ่งเขาเคยตามหาเนลล์เพื่อมาแสดงในภาพยนตร์ของเขา แต่ถูกปฏิเสธอย่างไร้ความปราณี แล้วดูสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้สิ

ดาวก็คือดาวอยู่เสมอ ส่องสว่างไปทุกที่ที่เธอไป

กับแววตาของเขา เขาถูกโจมตีด้วยความคิดชั่วร้าย เขาหัวเราะในใจ

“โอ้ คูมสเตอร์ คุณสนใจเธอมากขนาดนั้นเลยเหรอ? โอเค ฉันจะบอกคุณให้นะ เธอคือเนลล์ เจนนิงส์ ปัจจุบันเป็นผู้อำนวยการฝ่ายประชาสัมพันธ์ของอันนิงอินเตอร์เนชั่นเเนล เธอไม่ใช่นักแสดง แต่ถ้าคุณสามารถชวนให้เธอมาเล่นบทนี้ได้ ฉันจะคุกเข่าและเรียกคุณว่าพ่อ!"

“อย่างไรก็ตาม ถ้าคุณไม่สามารถทำได้ คุณจะต้องทำตามความต้องการของฉัน ฉันจะเป็นคนตัดสินว่าใครจะเป็นผู้มีส่วนร่วม คุณคิดอย่างไร? คุณกล้าพนันกับฉันไหม?”

มันไม่ใช่ว่าทิมกำลังจะนั่งลงและใช้น้ำเสียงยั่วยุแบบนั้น

เขาเย้ยหยัน “คุณคิดว่าฉันไม่กล้าเหรอ? มาเริ่มกันเลย!”

เมื่อเห็นว่าทิมติดกับ กาเร็ธหัวเราะด้วยความดีใจ “ตกลง จากนี้ต้องตัดสิน ห้ามกลับคำพูดตอนนี้เด็ดขาด!”

ทิมพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ไม่มีการตอบกลับ เขายุติการโทร

วันรุ่งขึ้น เนลล์เพิ่งจะมาถึงที่ออฟฟิศเมื่อผู้ช่วยของเธอบอกว่ามีคนมาที่นี่เพื่อพบเธอ

เธอรู้สึกประหลาดใจ มันเพิ่งจะแปดโมงครึ่งในตอนเช้าเท่านั้นและผู้ที่อยู่ในแวดวงบันเทิงส่วนใหญ่มักจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ออกหากินในตอนกลางคืน โดยปกติจะไม่มีใครมาหาเธอในช่วงเวลานี้

เธอสงสัยว่าใครจะมาถึงตอนเช้าขนาดนี้

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเธอจึงก้าวไปที่แผนกต้อนรับแขก

ทันทีที่เธอเข้ามาภายในห้องชายวัยกลางคนร่างท้วมสวมสูทลายตารางสีเทานั่งอยู่ตรงนั้นเมื่อมองไป ชายรูปร่างผอมและหลังของเขางอเล็กน้อย

สิ่งนี้ทำให้เนลล์สร้างสมมุติฐานถึงอายุของพวกเขาทันทีที่เห็นแว๊บแรก เมื่อเผชิญหน้ากับพวกเขาเท่านั้นเธอก็รู้ว่าชายคนนี้อายุสามสิบต้น ๆ

เนลล์โดนจับได้โดยไม่รู้ตัว เมื่อไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับบุคคลนี้ เธอจึงเพิ่มความตื่นตัวขณะที่เธอถาม “สวัสดีค่ะ ฉันเนลล์ เจนนิงส์ ฉันได้ยินว่าคุณมาหาฉันเหรอคะ?”

ก่อนที่จะมา ทิมร่างรูปแบบงานเอาไว้ในใจของเขาเรียบร้อยแล้ว อย่างไรก็ตามเขาก็ยังคงพูดไม่ออกไม่ว่าจะเตรียมมามากแค่ไหนก็ตาม เขาเตรียมใจเมื่อสบตากับตัวจริง

เหมือนกัน!

เหมือนกันมากเกินไป!

เธอเหมือนกับภาพที่เขามีอยู่ในหัวทุกประการ นั่นคือความสุภาพท่ามกลางความไม่แยแส แต่แฝงไปด้วยความเอาแต่ใจในมารยาท

โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นราวกับงานศิลปะ เป็นหน้าต่างสู่จิตวิญญาณ แม้ว่าจะไม่มีการแสดง เพียงแค่แสดงยืนอยู่ตรงนั้นก็มีภาพมายาของอารมณ์นับไม่ถ้วนที่ไหลผ่านดวงตาของเธอ

ทิมลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและด้วยความเขินอายเขาถูมือของเขาเข้าด้วยกัน เขาจ้องมองไปที่เนลล์อย่างเฉียบคมราวกับเขาจะไม่สามารถถอยห่างออกไปได้

การจ้องมองที่เปิดเผยทำให้เนลล์ตกเป็นเป้า จนรู้สึกว่าเป็นเป้าที่น่ารังเกียจ

เนลล์หันไปสั่งให้ผู้ช่วยออกไปจากห้องก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ เธอถาม “เข้าประเด็นเลยดีกว่าค่ะ ฉันมีประชุมหลังจากนี้ ดังนั้นคุณมีเวลา 20 นาที”

เธอทำให้มันเป็นประเด็นด้วยการมองไปที่นาฬิกาของเธอ

ไม่ใช่ว่าเนลล์ต้องการให้ดูเหมือนไม่มีเหตุผล แต่แววตาของคนเหล่านี้ก็กระตือรือร้นเกินไปและบ้าคลั่งเช่นกัน เธอรู้สึกค่อนข้างอึดอัด

ทิมพยักหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความหลงใหลซึ่งไม่เหมาะกับเขาเลย ในขณะที่เขาเอื้อมมือออกไปหาเนลล์

“สวัสดีครับ ผมทิม คูมบส์ เป็นผู้กำกับ”

เนลล์ตกตะลึง

ทิม คูมบส์

ทำไมถึงคุ้นกับชื่อนี้? เธอได้ยินมาจากที่ไหน?

จู่ ๆ เธอก็นึกออก โอ้! ใช่แล้ว! บท!

เนลล์เห็นชื่อเมื่อคืน ทิม คูมบส์ เป็นผู้กำกับหลักและเป็นนักเขียนบทของ ‘การนำทางของคนไร้ค่า’

เธอกำลังคิดว่าคนแบบไหนที่สามารถเขียนบทที่แปลกประหลาด แต่น่าสนใจได้ขนาดนี้!

เนลล์ยื่นแขนออกไปจับมือกับเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจ

ท่ามกลางการจ้องมองอย่างงุนงงของเธอ ทิมลูบมือของเขาอย่างเร่งรีบและตอบว่า “มันเป็นแบบนี้ ผมหวังว่าคุณจะไม่รังเกียจที่ผมมากะทันหัน ผมเห็นวิดีโอการแสดงของคุณในคอมพิวเตอร์ของเพื่อนโดยบังเอิญและคิดว่าคุณเหมาะกับบทบาทนักแสดงนำหญิงในซีรี่ส์เรื่องใหม่ของผมจริง ๆ ฉันจึงมาที่นี่เพื่อขอความคิดเห็นของคุณ”

“ผมสงสัยว่าถ้าคุณสนใจก้าวหน้าในเส้นทางนักแสดงอาชีพหรือไม่?”

เขาดูจริงจังโดยไม่มีเจตนาจะล้อเล่น น้ำเสียงของเขาจริงใจเป็นพิเศษ

เนลล์งงกับคำถามของเขา เมื่อย้อนกลับไปสู่ความจริงในช่วงเวลาสั้น ๆ ต่อมา เธอถูกจับได้ในระหว่างการเปรียบเทียบของอารมณ์

“เพื่อนที่คุณหมายถึง คือผู้กำกับลีย์ใช่ไหมคะ?”

ทิมพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

เขาไม่ลืมที่จะเอ่ยถึงกาเร็ธออกไป “ฉันเห็นมันในคอมพิวเตอร์ของเขาโดยบังเอิญเท่านั้น เขาไม่ได้เผยแพร่วิดีโอโดยไม่ได้เจตนา”

เนลล์โบกแขนของเธออย่างไม่ใส่ใจและยิ้ม “เนื่องจากคุณเป็นเพื่อนของผู้กำกับลีย์ ฉันจะตรงเข้าประเด็นเลยนะคะ ฉันได้เห็นบทของคุณแล้วค่ะ ต้องบอกว่ามันน่าหลงใหลจริง ๆ ฉันรักมันเลยค่ะ ถ้าคุณไม่มาพบฉันในวันนี้ ฉันคงต้องหาเวลาไปพบกับคุณ”