ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 165

หลังจากนั้นเธอก็สวมหน้ากากลิงและแสยะยิ้มใส่เขา คำพูดของเนลล์ทำให้หัวใจของกิดเดียน

อบอุ่น หลังจากคิดบางอย่างเขาก็พยักหน้า

"คุณพูดถูก เป็นเรื่องดีที่สามารถซื้อพรได้” เนลล์ถอดหน้ากากและยิ้มให้เขาอย่างสดใส เธอหยิกแก้มของเขาแล้วพูดว่า

"แบบนั้นมากกว่า!" ใบหน้าของกิดเดียนแข็งกร้าว นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนหยิกใบหน้าของเขาทำให้รู้สึกแปลก ๆ เนลล์ไม่ได้กังวลมากเกินไป เธอใส่หน้ากากลิงและสวมหน้ากากหมู เธอหันกลับไปหากิดเดียนและพูดว่า

“เฮ้ เทพธิดาเพื่อนหมูหน้าตาเป็นยังไงบ้าง?” กิดเดียนหัวเราะเมื่อเนลล์แกล้งเขา เขาพูดด้วยใบหน้าที่กระตุก

“น่าเกลียด!”

“เทพธิดาที่สวยงามของฉันโปรดตามฉันกลับไปที่คฤหาสน์เกา!” เนลล์ขึ้นไปจับมือ กิดเดียนเคาะหัวแล้วโพล่งว่า

“เธอเรียกใครว่าเทพธิดาที่สวยงาม”

“คุณแน่นอน! มองเข้าไปในกระจก คุณไม่สวยเหมือนเทพธิดาเหรอ?”

“คุณควรจะอธิบายผู้หญิงด้วยสิ่งนั้น!”

“แทบไม่มีผู้หญิงคนไหนในโลกนี้ที่สวยกว่าคุณ” กิดเดียนพูดไม่ออก เขาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ จะยังคงเป็นที่น่ายกย่องหรือไม่ถ้าเธอยกย่องผู้ชายว่าสวยกว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ที่นั่น? เนลล์ถอดหน้ากากหมูและถามเจ้าของร้าน

"นี่ราคาเท่าไหร่? ฉันจะซื้อมัน”

“คุณซื้อสินค้านี้เพื่ออะไร”

"เพื่อความสนุก!" เนลล์ยิ้มและจ่ายค่าหน้ากาก เธอได้รับหน้ากากหมูที่ห่อหุ้มไว้อีกชิ้นหนึ่งจากเจ้าของหยิบมันออกมาและสวมทับอีกครั้งเหมือนเด็ก ๆ

กิดเดียนตามหลังเธออย่างแนบแน่น เขาเชื่อว่าผู้หญิงที่อยู่ต่อหน้าต่อตาของเขาไม่เคยมีชีวิตชีวาเท่านี้มาก่อนและมีชีวิตชีวากว่าผู้หญิงที่จินเฉิงด้วยซ้ำ

เขาเคยเตรียมสิ่งที่ดีที่สุดทั้งหมดให้เธอ ผู้หญิงชอบเครื่องประดับเครื่องสำอางเสื้อผ้าและกระเป๋า สินค้าทุกชิ้นที่เขามอบให้เธอเป็นของที่ออกแบบโดยดีไซเนอร์ชื่อดัง แต่เธอก็ไม่เคยมีความสุขขนาดนี้มาก่อน เธอซื้อแหวนเงินที่ทำมาไม่ดีคู่หนึ่งจากแผงขายของในตลาดกลางคืนและดูเหมือนว่าเธอจะพบสมบัติ

เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่ารักกว่าที่เขาคิดไว้ด้วยซ้ำ มันทำให้เขาอยากปกป้องรักและทะนุถนอมเธอมากขึ้น ไม่ใช่เพื่อเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่หรูหรา แต่สำหรับคนรักเท่านั้น ทั้งสองคนเดินเล่นตลาดกลางคืนมาพอสมควร ในที่สุดเนลล์ก็เหนื่อยแล้วทั้งสองคนก็กลับบ้าน

ความแตกต่างของอุณหภูมิระหว่างกลางวันและกลางคืนในเมืองเล็ก ๆ นั้นมีมาก เมื่อพวกเขากำลังเดินทางกลับเนลล์รู้สึกหนาว กิดเดียนถอดเสื้อคลุมออกวางบนไหล่

พวกเขาเดินผ่านร้านอาหารซึ่งพวกเขาทานอาหารกลางวันก่อนหน้านี้และเนื่องจากทั้งคู่หิวจึงตัดสินใจทานอาหารมื้อเย็นก่อนจะกลับบ้าน อย่างไรก็ตามเมื่อมาถึงทางเข้าก็เห็นเจ้าของและภรรยากำลังทำความสะอาดโต๊ะและเก้าอี้ ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังเตรียมที่จะปิด

"ฮะ? พวกคุณเดินเสร็จแล้วเหรอ?” ซูซานวางไม้กวาดไว้ข้างๆแล้วเดินไปหาพวกเขา เนลล์พยักหน้าด้วยความอายเล็กน้อย

"ใช่ พวกคุณกำลังปิดร้านเหรอ?”

“ใช่ตอนนี้เกือบ 23.00 น. เราจะปิดแล้ว คุณสองคนกำลังมองหาอะไรกินอยู่หรือเปล่า?” เนลล์พยักหน้า

"เข้าใจแล้ว ฉันทำอะไรไม่ได้เลยเพราะเราไม่มีส่วนผสมของวันนี้และเราจะเติมส่วนผสมใหม่ในเช้าวันพรุ่งนี้ ฉันมีขนมปังและโยเกิร์ตอยู่ที่นี่ ฉันซื้อมันเมื่อบ่ายนี้ ถ้าคุณไม่รังเกียจรับมัน!” ซูซานไปที่ตู้เย็นเพื่อรับขนมปังและโยเกิร์ต แต่เนลล์จับมือเธอไว้