ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 164

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันแล้วทั้งสองก็แยกทางกับเจ้าของและภรรยาของเขาและเดินออกไปด้วยกัน เป็นเวลา 16:00 น. แล้วและภรรยาของเจ้าของร้านบอกพวกเขาว่าข้างหน้ามีตลาดกลางคืนซึ่งจะเปิดเวลา 17.00 น. มันจะเป็นฉากที่มีชีวิตชีวาและสนุกสนานทั้งสองคนจึงตัดสินใจเดินเล่น

กิดเดียนไม่เคยไปเที่ยวตลาดกลางคืนมาก่อนในชีวิตเขาจึงค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น นอกจากนี้เมื่อเขาเห็นท่าทางตื่นเต้นของเนลล์มันทำให้เขาสนใจมากขึ้นดังนั้นพวกเขาจึงเดินเคียงข้างกันไปที่ตลาดกลางคืน ผู้สัญจรบางคนขี่จักรยานตีคู่ผ่านพวกเขาไประหว่างทางเนลล์เห็นแล้วเธอก็ร้องไห้เพราะลองดู

กิดเดียนต้องเดินไปเช่าจักรยานตามถนนเพื่อเช่าคันหนึ่ง อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาผลักจักรยานออกไปเขาก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจว่าเขาไม่รู้ว่าจะขี่ได้อย่างไร เนลล์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหลุดเสียงหัวเราะ ใครจะคิดว่าท่านประธานขี่จักรยานไม่เป็น?

กิดเดียนดูค่อนข้างไม่พอใจ เขาเติบโตมาในภูมิหลังที่ร่ำรวยและแน่นอนว่าเขามีรถระดับสูงสุดขับไปรอบ ๆ ทำไมเขาถึงต้องเรียนรู้ที่จะขี่จักรยานด้วย? เนลล์เห็นท่าทางไม่พอใจของเขาเธอจึงรีบกลั้นเสียงหัวเราะ เธอบอกให้เขานั่งด้านหลังในขณะที่เธอขับรถไปด้านหน้า สิ่งที่กิดเดียนต้องทำคือเหยียบพร้อมกับการเคลื่อนไหว

กิดเดียนขึ้นเบาะหลังอย่างไม่เต็มใจและเนลล์ก็เหยียบคันเหยียบหลังจากพูดว่า

“ไปกันเถอะ!”

ทั้งสองคนขี่จักรยานไปบนถนนและเมื่อลมพัดผมของหญิงสาวก็โบกสะบัดไปมาต่อหน้าเด็กชาย กลิ่นหอมจากเส้นผมของเธอช่างหอมหวานและทำให้มึนเมา กิดเดียนได้รับผลกระทบอย่างมากจากความบริสุทธิ์ของเนลล์และเขารู้สึกไร้กังวล

นับตั้งแต่ที่เนลล์เรียนจบชั้นมัธยมต้นเธอไม่เคยขี่จักรยานมาก่อน โชคดีที่หลังจากไม่ได้สัมผัสจักรยานมาหลายปีเธอยังคงรักษาความสามารถในการปั่นจักรยานและเธอก็มีความสุขกับมัน

ขณะที่เธอขี่จักรยานเธอเริ่มฮัมเพลงที่เธอเคยเรียนรู้ในสมัยเรียน เสียงฮัมเพลงของเธอดังและเบา ๆ ในบางครั้งเพราะเธอแบกใครบางคนขึ้นไปบนจักรยานและมันเรียกร้องความแข็งแรงจากเธอมากขึ้น ดังนั้นเมื่อเทียบกับการฮัมเพลงหรือร้องเพลงตามปกติแล้วเธอก็ทำได้ไม่ดีเลย

โชคดีที่เสียงของเนลล์นั้นไพเราะและน่าฟังอยู่แล้วดังนั้นแม้จะสะอึก แต่ก็ฟังดูดีกิดเดียนฟังสักพักก่อนจะถามว่า

“คุณกำลังฮัมเพลงอะไร?”

“บัลลาด ปูร์ อาเดอแลงคุณไม่เคยได้ยินมาก่อนหรือ" เนลล์ถาม

'อะไร? คุณฮัมเพลง บัลลาด ปูร์ อาเดอแลงแบบนั้นและคุณกล้าพูดว่าคุณเคยได้ยินมาก่อนหรือไม่? ' กิดเดียนพูดไม่ออก

เนื่องจากกิดเดียนยังคงเงียบเนลล์จึงใช้โอกาสนี้และอธิบายว่า

“เดิมทีเครื่องดนตรีนี้มีชื่อว่าเพลงสำหรับ เอเดลลีและแต่งโดย ริชาร์ด เคลย์เดอร์มองนักดนตรีชื่อดัง เขายังได้รับรางวัล รางวัลเปียโนทองคำสำหรับเรื่องนี้…” กิดเดียนดูไม่พอใจเล็กน้อย เขาหยุดชะงัก

"ผมรู้" เนลล์อุทานและยักไหล่

“ฉันลืมไปแล้วว่าคุณเล่นเปียโนได้ดีทีเดียว” ทั้งสองคนขี่จักรยานไปที่ตลาดกลางคืนที่พี่เรอเน่เจ้าของผู้หญิงพูดถึง

ตลาดกลางคืนเพิ่งเปิดให้บริการดังนั้นแผงลอยจำนวนมากจึงไม่ได้แสดงสินค้าของพวกเขา เนลล์ลากกิดเดียนไปที่ร้านขนมหวานที่ได้รับคะแนนสูงสำหรับไอศกรีมในขณะที่รอให้ตลาดกลางคืนเปิดเต็มรูปแบบ ร้านค้ากำลังเล่นดนตรีที่สงบและสบาย ๆ และเจ้าของชาวตุรกีกำลังล้อเลียนผู้มาเยือนที่ทางเข้าด้วยไอศกรีมตุรกีที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา

เนลล์รู้สึกเบื่ออย่างรวดเร็วหลังจากที่เธอทำไอศกรีมเสร็จ แต่เธอก็ไม่อยากเดินตลาดกลางคืนในขณะที่มันยังอยู่ในขั้นเตรียมการเธอจึงเดินไปที่ทางเข้าและดูการเล่นของเจ้าของชาวตุรกี เจ้าของชาวตุรกีเห็นเธอและถามเธอว่าอยากลองดูไหม เนลล์ลังเล แต่เจ้าของก็สนับสนุนให้เธอลอง เธอหยิบไม้และกรวยและเริ่มเรียนรู้วิธีทำไอศกรีมตุรกี

เธอรู้วิธีแต่งหน้าเค้กด้วยครีมและเรียนรู้วิธีทำไอศกรีมตุรกีให้ความรู้สึกเหมือนกันไม่มากก็น้อย เจ้าของยังอดทนกับการสอนดังนั้นเธอจึงสามารถเชี่ยวชาญได้ในเวลาสั้น ๆ

เนลล์ซื้อไอศกรีมที่เธอทำและวิ่งกลับไปที่กิดเดียน เธอกล่าวว่า

"อ่ะ นี่สำหรับคุณ" กิดเดียนเลิกคิ้ว เขามองไปที่ไอศกรีมหน้าตาน่าเกลียดอย่างสงสัย เขาอาจจะจับมันด้วยมือของเขา แต่เขาไม่ได้ระงับความคิดเห็นของเขาเลย

“นี่ดู…ไม่น่ากินเลย คุณแน่ใจหรือไม่ว่าคุณทำสิ่งนี้” เนลล์พยักหน้า