ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 164

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันแล้วทั้งสองก็แยกทางกับเจ้าของและภรรยาของเขาและเดินออกไปด้วยกัน เป็นเวลา 16:00 น. แล้วและภรรยาของเจ้าของร้านบอกพวกเขาว่าข้างหน้ามีตลาดกลางคืนซึ่งจะเปิดเวลา 17.00 น. มันจะเป็นฉากที่มีชีวิตชีวาและสนุกสนานทั้งสองคนจึงตัดสินใจเดินเล่น

กิดเดียนไม่เคยไปเที่ยวตลาดกลางคืนมาก่อนในชีวิตเขาจึงค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น นอกจากนี้เมื่อเขาเห็นท่าทางตื่นเต้นของเนลล์มันทำให้เขาสนใจมากขึ้นดังนั้นพวกเขาจึงเดินเคียงข้างกันไปที่ตลาดกลางคืน ผู้สัญจรบางคนขี่จักรยานตีคู่ผ่านพวกเขาไประหว่างทางเนลล์เห็นแล้วเธอก็ร้องไห้เพราะลองดู

กิดเดียนต้องเดินไปเช่าจักรยานตามถนนเพื่อเช่าคันหนึ่ง อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาผลักจักรยานออกไปเขาก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจว่าเขาไม่รู้ว่าจะขี่ได้อย่างไร เนลล์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหลุดเสียงหัวเราะ ใครจะคิดว่าท่านประธานขี่จักรยานไม่เป็น?

กิดเดียนดูค่อนข้างไม่พอใจ เขาเติบโตมาในภูมิหลังที่ร่ำรวยและแน่นอนว่าเขามีรถระดับสูงสุดขับไปรอบ ๆ ทำไมเขาถึงต้องเรียนรู้ที่จะขี่จักรยานด้วย? เนลล์เห็นท่าทางไม่พอใจของเขาเธอจึงรีบกลั้นเสียงหัวเราะ เธอบอกให้เขานั่งด้านหลังในขณะที่เธอขับรถไปด้านหน้า สิ่งที่กิดเดียนต้องทำคือเหยียบพร้อมกับการเคลื่อนไหว

กิดเดียนขึ้นเบาะหลังอย่างไม่เต็มใจและเนลล์ก็เหยียบคันเหยียบหลังจากพูดว่า

“ไปกันเถอะ!”

ทั้งสองคนขี่จักรยานไปบนถนนและเมื่อลมพัดผมของหญิงสาวก็โบกสะบัดไปมาต่อหน้าเด็กชาย กลิ่นหอมจากเส้นผมของเธอช่างหอมหวานและทำให้มึนเมา กิดเดียนได้รับผลกระทบอย่างมากจากความบริสุทธิ์ของเนลล์และเขารู้สึกไร้กังวล

นับตั้งแต่ที่เนลล์เรียนจบชั้นมัธยมต้นเธอไม่เคยขี่จักรยานมาก่อน โชคดีที่หลังจากไม่ได้สัมผัสจักรยานมาหลายปีเธอยังคงรักษาความสามารถในการปั่นจักรยานและเธอก็มีความสุขกับมัน

ขณะที่เธอขี่จักรยานเธอเริ่มฮัมเพลงที่เธอเคยเรียนรู้ในสมัยเรียน เสียงฮัมเพลงของเธอดังและเบา ๆ ในบางครั้งเพราะเธอแบกใครบางคนขึ้นไปบนจักรยานและมันเรียกร้องความแข็งแรงจากเธอมากขึ้น ดังนั้นเมื่อเทียบกับการฮัมเพลงหรือร้องเพลงตามปกติแล้วเธอก็ทำได้ไม่ดีเลย

โชคดีที่เสียงของเนลล์นั้นไพเราะและน่าฟังอยู่แล้วดังนั้นแม้จะสะอึก แต่ก็ฟังดูดีกิดเดียนฟังสักพักก่อนจะถามว่า

“คุณกำลังฮัมเพลงอะไร?”

“บัลลาด ปูร์ อาเดอแลงคุณไม่เคยได้ยินมาก่อนหรือ" เนลล์ถาม

'อะไร? คุณฮัมเพลง บัลลาด ปูร์ อาเดอแลงแบบนั้นและคุณกล้าพูดว่าคุณเคยได้ยินมาก่อนหรือไม่? ' กิดเดียนพูดไม่ออก

เนื่องจากกิดเดียนยังคงเงียบเนลล์จึงใช้โอกาสนี้และอธิบายว่า

“เดิมทีเครื่องดนตรีนี้มีชื่อว่าเพลงสำหรับ เอเดลลีและแต่งโดย ริชาร์ด เคลย์เดอร์มองนักดนตรีชื่อดัง เขายังได้รับรางวัล รางวัลเปียโนทองคำสำหรับเรื่องนี้…” กิดเดียนดูไม่พอใจเล็กน้อย เขาหยุดชะงัก

"ผมรู้" เนลล์อุทานและยักไหล่

“ฉันลืมไปแล้วว่าคุณเล่นเปียโนได้ดีทีเดียว” ทั้งสองคนขี่จักรยานไปที่ตลาดกลางคืนที่พี่เรอเน่เจ้าของผู้หญิงพูดถึง

ตลาดกลางคืนเพิ่งเปิดให้บริการดังนั้นแผงลอยจำนวนมากจึงไม่ได้แสดงสินค้าของพวกเขา เนลล์ลากกิดเดียนไปที่ร้านขนมหวานที่ได้รับคะแนนสูงสำหรับไอศกรีมในขณะที่รอให้ตลาดกลางคืนเปิดเต็มรูปแบบ ร้านค้ากำลังเล่นดนตรีที่สงบและสบาย ๆ และเจ้าของชาวตุรกีกำลังล้อเลียนผู้มาเยือนที่ทางเข้าด้วยไอศกรีมตุรกีที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา

เนลล์รู้สึกเบื่ออย่างรวดเร็วหลังจากที่เธอทำไอศกรีมเสร็จ แต่เธอก็ไม่อยากเดินตลาดกลางคืนในขณะที่มันยังอยู่ในขั้นเตรียมการเธอจึงเดินไปที่ทางเข้าและดูการเล่นของเจ้าของชาวตุรกี เจ้าของชาวตุรกีเห็นเธอและถามเธอว่าอยากลองดูไหม เนลล์ลังเล แต่เจ้าของก็สนับสนุนให้เธอลอง เธอหยิบไม้และกรวยและเริ่มเรียนรู้วิธีทำไอศกรีมตุรกี

เธอรู้วิธีแต่งหน้าเค้กด้วยครีมและเรียนรู้วิธีทำไอศกรีมตุรกีให้ความรู้สึกเหมือนกันไม่มากก็น้อย เจ้าของยังอดทนกับการสอนดังนั้นเธอจึงสามารถเชี่ยวชาญได้ในเวลาสั้น ๆ

เนลล์ซื้อไอศกรีมที่เธอทำและวิ่งกลับไปที่กิดเดียน เธอกล่าวว่า

"อ่ะ นี่สำหรับคุณ" กิดเดียนเลิกคิ้ว เขามองไปที่ไอศกรีมหน้าตาน่าเกลียดอย่างสงสัย เขาอาจจะจับมันด้วยมือของเขา แต่เขาไม่ได้ระงับความคิดเห็นของเขาเลย

“นี่ดู…ไม่น่ากินเลย คุณแน่ใจหรือไม่ว่าคุณทำสิ่งนี้” เนลล์พยักหน้า

"แน่นอน! ถ้าคุณไม่ชอบก็คืนมา” เธออยากจะเอาไอศกรีมคืน แต่ผู้ชายคนนั้นไม่ยอมปล่อยเธอ เขาโยนไอศกรีมครึ่งหนึ่งออกไปอย่างรวดเร็วและฮึดฮัดอย่างเย็นชา

“ตอนนี้เป็นของผมแล้ว ไม่มีทางที่ผมจะคืนให้คุณ” เนลล์หัวเราะคิกคักเมื่อเห็นกิดเดียนกินไอศกรีมทั้ง ๆ ที่บอกว่าน่าเกลียด

จากนั้นเธอก็เดินไปที่ทางเข้าโดยไม่ได้รอเขา ไฟตามถนนสว่างแล้วและตลาดกลางคืนก็เปิดเต็มที่

เป็นไปตามที่พี่เรอเน่พูดจริงๆ ตลาดกลางคืนมีชีวิตชีวาและร่าเริง ไม่เพียง แต่นักท่องเที่ยวเท่านั้น แต่ยังมีชาวบ้านอีกหลายคนที่มาที่นี่ด้วยเช่นกัน เนลล์ลากกิดเดียนออกจากร้านเพื่อเที่ยวชม ชายคนนั้นเป็นเหมือนผู้ติดตามของเธอติดตามเธอทุกที่ที่เธอไปด้วยคิ้วขมวดแน่น

เธอสังเกตเห็นความรังเกียจของเขาในสภาพแวดล้อมที่สกปรกดังนั้นเธอจึงทิ้งเขาและวิ่งไปข้างหน้าคนเดียว กิดเดียนเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของเธอเขาจึงทนกับความรังเกียจและติดตามเธอไป

"นี่ราคาเท่าไหร่?" เมื่อกิดเดียนไล่ตามมาหาเธอเขาก็เห็นเนลล์นั่งยอง ๆ อยู่หน้าคอกใส่แหวนเงินที่นิ้วของเธอ

"อันนี้? 200”

“200?! มันแพง!"

“มันไม่แพงขนาดนั้นจริงๆ นี่ไม่ใช่แค่ชุบเงิน แต่เต็มไปด้วยเงิน คุณเห็นผมเปียสีแดงรอบ ๆ ไหม? ฉันสร้างพวกเขาด้วยตัวเองและอวยพรให้พวกเขาที่วัดมาซู จะอวยพรให้คุณมีอายุยืนยาว” เนลล์ยิ้ม

“ถ้าสิ่งที่คุณพูดเป็นความจริงฉันจะเอาอีกครั้ง ขอซื้อสองอัน 200 ได้ไหม? ถ้าตกลง ฉันจะซื้อ”

“200 สำหรับสองคน? ไม่มีทางฉันเสียเงินที่นี่!”

“ฉันจะเพิ่มอีก 20 เอาไว้หรือปล่อยไว้”

“หญิงสาวของฉันที่นี่รู้วิธีการต่อรอง ฉันจะไม่ได้อะไรเลยถ้าฉันขายคุณอันละ 120”

“มาเลย คุณเป็นเจ้าของแผงลอยที่ดีที่สุดที่นี่ ขายให้ฉัน” เนลล์จึงหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าของเธอและมอบให้กับเจ้าของ เจ้าของถอนหายใจและรับเงิน

“โอเค ฉันขายคุณในราคานี้เพราะคุณสวย”

จากนั้นเจ้าของก็หยิบแหวนอีกวงซึ่งเป็นแหวนคู่ของผู้ชายที่เนลล์หยิบออกมาจากกระเป๋าของเขาที่อยู่ข้างหลังและมอบให้เธอ เนลล์ยิ้มราวกับว่าเธอโดนแจ๊คพอต เธอขอบคุณเจ้าของและต้องการจากไปพร้อมกับแหวน เจ้าของสังเกตเห็นว่าเธอเป็นคนใจกว้างในการจ่ายเงินเขาจึงรั้งเธอไว้และพยายามทำข้อตกลงอื่น

“นางสาวคุณสนใจต่างหูบ้างไหม? ดูคู่นี้เลยครับ พวกเขายังได้รับพรจากมาซู” เนลล์ส่ายหัวเพราะต่างหูดูเชย

“ไม่ ขอบคุณฉันจะเอาแหวนพวกนี้ไป”

จากนั้นเธอก็กลับไปหากิดเดียนและสวมแหวนผู้ชายไว้ที่นิ้วกลางของเขา กิดเดียนขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจเล็กน้อย เขาอยากจะถอดมันออก แต่เนลล์หยุดเขาไว้

“อย่าถอดมาซูอวยพรให้แหวนวงนี้มีอายุยืนยาว” กิดเดียนดูหมิ่นกลยุทธ์สกปรกของเจ้าของและสติปัญญาเรียบง่ายของเนลล์

“แล้วคุณเชื่อเขาไหม?”

"แน่นอน ทำไมจะไม่ล่ะ?" จากนั้นเนลล์ก็เดินไปที่แผงขายของอีกร้านและมองไปที่หน้ากากที่ทำด้วยมือ เธอพูดอย่างสบาย ๆ ว่า

“ถ้ามันดีทำไมล่ะ? แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องจริง แต่อย่างน้อยฉันก็สามารถซื้อพรให้กับตัวเองได้ ฉันพูดถูกไหม?"