ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 177

ไม่มีทางที่กิดเดียนจะปล่อยไป

เขารู้ว่าวันนี้เธอถูกยั่วยุให้โกรธ ถ้าเคลื่อนไหวผิดพลาดเพียงครั้งเดียวและมันอาจจะมีผลต่อความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่

ดังนั้นเขากลืนความทะนงตนและอ้อนวอนเธอ “คุณภรรยาครับ ผมผิดไปแล้วจริง ๆ เหตุการณ์ครั้งนี้เป็นความผิดครั้งแรกของผม คุณยกโทษให้ผมได้ไหม?”

เนลล์หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

กิดเดียนเต็มไปด้วยความคับข้องใจ

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมปล่อยผ่านไป สักพักหนึ่งเนลล์ก็ตอบอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันสามารถมองข้ามที่ท่านผู้หญิงและลิซซี่โกหกฉัน ฉันสามารถเข้าใจเรื่องที่ท่านผู้หญิงจัดฉากสองสามฉากขึ้นเพื่อตัดสินตัวตนที่แท้จริงของฉัน ฉันไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าเธอใช้ความมีน้ำใจของฉันและเหยียบย้ำศักดิ์ศรีของฉัน แต่!”

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และเผชิญหน้ากับกิดเดียนอย่างจริงจัง ก่อนจะคำรามออกมา “ฉันไม่ต้องการให้คุณทำแบบนั้น! คุณเป็นคนที่ต้องการจะแต่งงานในครั้งนี้และคุณคือคนที่บอกว่าคุณอยากจะอยู่ด้วยกัน ถึงอย่างนั้นคุณไม่เพียงแต่ไม่ห้ามเธอ คุณกลับช่วยเธอปกปิดมันจากฉัน ฉันไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไรแต่ฉันยอมรับมันไม่ได้!"

“ฉันยกโทษให้เธอ เพราะว่าเธอเป็นคุณย่าของคุณ เท่าที่ฉันกังวล มันไม่สำคัญจริง ๆ เพราะความสัมพันธ์ยังไม่ได้ถูกสร้างขึ้นและมันเกิดขึ้นตอนที่คุณยังไม่อยู่”

“นี่คือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงไม่สนใจว่าเธอจะมองฉันอย่างไร แต่คุณต่างออกไป! ฉันคิดว่าเราอยู่ด้วยกันมานาน คุณมีความเข้าใจในตัวฉันและอะไรไม่ควรล้ำเส้น อย่างน้อยคุณก็ไม่ควรจะพยายามทำอะไรไม่สมเหตุสมผล แต่ฉันคิดผิด!"

“คนอย่างคุณมีนิสัยไม่คิดถึงคนอื่นเหรอคะ? คุณคิดว่าคุณทำได้เหมือนยืนอยู่เหนือคนอื่นอย่างนั้นเหรอ?”

ด้วยเหตุนี้ บรรยากาศจึงเต็มไปด้วยความเงียบงัน

แม้ว่าเนลล์จะลดเสียงลง แต่บทสนทนาก็ทำให้คนข้างหลังตกใจ การไหลเวียนของอากาศในห้องโดยสารอาจทำให้เสียงของเธออู้อี้ แต่พวกเขายังบอกได้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติโดยความรุนแรงที่เพิ่มขึ้นในอากาศ

แอร์โฮสเตสคนหนึ่งเดินเข้ามาและถามด้วยความอ่อนน้อม “คุณผู้หญิง มีอะไรให้ฉันช่วยไหมคะ?”

ขณะที่พูด เธอก็จ้องมองไปที่ชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เนลล์อย่างไม่ไว้ใจ

กิดเดียน “...”

เมื่อเธอตระหนักได้ว่าเธอสร้างความรำคาญให้กับคนอื่น เธอส่ายศีรษะปฏิเสธเพื่อป้องกันการเข้าใจผิด

“ไม่ค่ะ ฉันขอโทษนะคะ พวกเราเป็นสามีภรรยากันค่ะ พวกเรามีความคิดเห็นไม่ตรงกัน ฉันขอโทษจริง ๆ นะคะ ที่รบกวนคุณ”

แอร์โฮสเตสรับรู้ถึงสถานการณ์ เมื่อพูดเช่นนั้นเธอก็สบายใจและยิ้ม

“เข้าใจแล้วค่ะ กรุณาเรียกฉันนะคะถ้าคุณต้องการฉัน”

เธอพยักหน้าและแสดงความขอบคุณต่อเธอขณะที่ผู้เห็นเหตุการณ์หันไปสนใจที่อื่น เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี บรรยากาศกลับมาสงบอีกครั้ง

กิดเดียนเงียบ

ใบหน้าของเขาบึ้งตึงและกล้ามเนื้อของใบหน้าที่เกร็งทำให้เนลล์รู้สึกว่าภายใต้ความกดดันเขาต่อต้านความฉุนเฉียวของเธอ อย่างไรก็ตามการจับแขนเสื้อที่คลายออกทำให้เธอโกรธมากยิ่งขึ้น กิดเดียนเป็นคนที่ต้องถูกตำหนิ เธอจะเสแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อย่างไร?

ดังนั้นเธอจึงหันไปอย่างโกรธเคือง และไม่สนใจเขาตลอดทาง

เขาอยากจะโกรธก็ได้! ใครสน?

แม้จะมีเหตุผลในหัวของเธอ แต่ความรู้สึกหนักอึ้งในใจของเธอคืออะไร?

เนลล์หลับตาของเธอลง พยายามปัดความเศร้าและความทุกข์ที่รบกวนอยู่ในใจออกไป

ทั้งคู่ไม่ได้พูดแลกเปลี่ยนอะไรต่อกันแม้เครื่องบินจะลงจอดแล้ว

หลังจากที่พวกเขาลงจากเครื่องบิน เนลล์ก็ไปขึ้นรถในขณะที่กิดเดียนเดินตามหลังไปอย่างเงียบ ๆ รู้สึกได้ถึงความไม่ลงรอยระหว่างพวกเขา คนขับรถจึงถามอย่างระมัดระวัง “ท่านประธาน กลับไปที่สวนลีย์ใช่ไหมครับ?”

กิดเดียนพยักหน้า

เมื่อพวกเขากลับมาถึงแล้ว เนลล์ก็มุ่งตรงไปที่ห้องของเธอโดยไม่พูดอะไรกับเขาเลย

ป้าจอยซ์รู้ว่าพวกเขาจะกลับบ้านในวันนี้ เธอต้อนรับพวกเขาอย่างมีความสุข แต่ได้การต้อนรับกลับจากใบหน้าน่ากลัวของเนลล์ที่เดินตรงไปยังห้องนอนของเธอโดยไม่มีคำพูดใด ๆ

ในขณะนั้น ป้าจอยซ์ก็รู้สึกงง

จากนั้นเธอก็เหลือบไปเห็นกิดเดียนที่กำลังเดินเข้ามาจากด้านหลัง หัวใจของเธอเริ่มเต้นรัวเมื่อเห็นผิวที่ขาวซีดของเขา

ทั้งคู่ทะเลาะกัน?

เกิดอะไรขึ้น?

พวกเขาไม่ได้อยู่ในช่วงวันหยุดเหรอ? พวกเขาควรจะมีช่วงเวลาที่มีความสุข!

ป้าจอยซ์รู้สึกกระสับกระส่าย และถามด้วยความเป็นห่วง “คุณผู้ชาย คุณกับคุณผู้หญิง... โอเคไหม?”

กิดเดียนส่ายหัวของเขาและหยุดชั่วขณะก่อนที่จะตอบ “เตรียมของพวกนี้ให้ฉันด้วย”

กิดเดียนจดรายการสิ่งของที่จำเป็นและเมื่อเขาอ่านแต่ละรายการออกมา ดวงตาของป้าจอยซ์ก็เบิกกว้างขึ้นเป็นนิ้ว

สุดท้ายแล้ว เขาก็เดินจากไปท่ามกลางสายตาแปลก ๆ

กิดเดียนเดินขึ้นไปชั้นบนที่เป็นห้องนอน

ด้วยความตกใจ เขาหมุนลูกบิดประตูห้องนอนและพบว่าประตูถูกล็อกไม่ให้เขาเข้าไป

เมื่อเข้าใจถึงความรุนแรงของเรื่องที่เกิดขึ้นเกินกว่าจะควบคุม ใบหน้าของเขาก็หม่นลง

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ร้องออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “คุณภรรยาครับ ช่วยเปิดประตูให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?”

ไม่มีใครตอบเขากลับออกมาจากด้านใน

เขาถอนหายใจ “คุณภรรยาครับ ผมผิดไปแล้ว คุณสามารถตีผม และตะโกนใส่ผมได้เลย แต่อย่าเมินผมแบบนี้ โอเคไหม?”

เนลล์ยังคงไม่ตอบกลับ

กิดเดียนอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากจริง ๆ เขาคิดก่อนจะหันหลังกลับไป

ในห้องนอน

เนลล์นั่งอยู่หน้าหน้าต่างด้วยอารมณ์คุกครุ่น

เธอตัดสินใจที่จะไม่ให้ผู้ชายคนนั้นดูถูกเธอในวันนี้ ดังนั้น ให้พยายามอย่างที่เขาอยากทำ แต่เธอจะไม่เปิดประตูให้กับเขา

มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอที่ว่าเสียงข้างนอกดังขึ้นเพียงชั่วครู่ ในไม่ช้าก็ค่อย ๆ แผ่วเบาไปไกล

ด้วยความคิดนั้น ใบหน้าของเธอซีดเผือด

ไอ้บ้า!

เขากล้าหลอกเธอได้อย่าไร เธอโง่ ปิดบังความลับกับเธอ!

แม้แต่คำขอโทษเขาก็ไม่ได้แสดงออกมาด้วยความจริงใจ!

โอ้ เธออยากจะเป็นบ้า!

ขณะที่ความโกรธเกรี้ยวภายในของเนลล์เดือดไปจนถึงจุดเปลี่ยน เธอรู้สึกไม่ดี พวกเขาพาเธอไปเพื่ออะไร?

เธอไม่ใช่คนที่ต้องการการแต่งงานครั้งนี้ตั้งแต่แรก ทำไมถึงไม่ถมเธอบ้าง?

มันไม่เป็นไรที่ท่านผู้หญิงจะไม่ไว้วางใจในตัวเธอ พวกเขาไม่ได้รู้จักกันมาก่อนและพวกเขาไม่ได้ใช้เวลาร่วมกัน หลังจากนั้น

อย่างไรก็ตาม กิดเดียนเก็บเรื่องทั้งหมดเงียบโดยไม่พูดอะไรออกมาเมื่อมีโอกาส นี่คือสิ่งที่ทำให้เธอเสียใจและไม่มีความสุขที่สุด

เนลล์นั่งอยู่ตรงนั้นสักครู่ ปล่อยให้ความอ่อนแอและความทุกข์ทรมานซึมผ่านเหมือนสายน้ำที่ไม่มีสิ้นสุด เธอกำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่เล็กน้อย

ทันใดนั้นแสงสีเงินก็พุ่งเข้ามาจากนอกหน้าต่าง

เนลล์ผงะ ในไม่ช้าก็มีแขนยื่นออกมาจากด้านข้างและเคาะหน้าต่าง

นี่มันอะไรกันเนี่ย!

เธอวางแขนลงที่ขอบหน้าต่างและมองออกไปข้างนอก เธอเห็นใครบางคนยกกระดานดำเล็ก ๆ ขึ้น

กระดานดำเขียนด้วยด้วยอักษรสีชมพู

“คุณภรรยาครับ ผมผิดไปแล้ว!”

มีการวาดรูปไว้ที่ด้านข้างของคำ เป็นรูปคุกเข่าลงเป็นท่าทางหมอบลง

เธอปิดปากของเธอไม่ให้ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาให้ได้ยิน

อย่างไรก็ตามเธอควบคุมริมฝีปากโค้งของเธอและเกร็งกล้ามเนื้อใบหน้าของเธอให้ใบหน้าเรียบนิ่งเมื่อมองออกไปข้างนอก

อย่างที่คาดเอาไว้ กิดเดียนยืนอยู่ข้างนอกหน้าต่างกับใบหน้าออดอ้อนกับรอยยิ้มที่ระมัดระวัง เขาวางกระดานดำลงก่อนจะยกทุเรียนด้วยมือซ้ายและถือคีย์บอร์ดไว้ในมือขวา และยกทั้งสองอย่างขึ้นต่อหน้าเธอ