ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 179

เหมือนกับคลื่นที่กำลังมา ผู้สื่อข่าวก้าวไปหาเซลีน

“คุณเซลีน คุณปฏิเสธที่จะตอบคำถามของพวกเรา ตอนนี้คุณรู้สึกผิดบ้างหรือเปล่า?”

“ฉันได้ยินมาว่าคุณมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับพี่สาวของคุณ แต่คุณทั้งคู่จะร่วมในงานแสดงเดียวกัน นี่เป็นการตัดสินใจของบริษัทหรือเป็นการตัดสินใจของคุณเอง?”

“ในช่วงห้าปีที่ผ่านมาคุณได้รับความสนใจมากมายและรับบทนักแสดงนำเสมอมา อย่างไรก็ตามตอนนี้ คุณเป็นแค่นักแสดงสมทบนักแสดงใหม่ คุณคิดอย่างไรกับเรื่องนี้?”

ผู้สื่อข่าวระดมยิงคำถามที่พวกเขากล่าวหาใส่เซลีน

รอยยิ้มของเซลีนหยุดลงชั่วขณะจากนั้นเธอก็กลับมายิ้มใหม่

เธอยิ้ม “คุณทุกคนมีคำถามมากมาย ต้องการให้ฉันตอบข้อไหนก่อน?”

ผู้คนเงียบเสียงลง ทุกคนมองหน้ากันและก่อนที่พวกเขาจะตอบสนอง พวกเขาก็ได้ยินเสียงที่นุ่มนวลของเธออีกครั้ง

“ก่อนอื่นเลยนะคะ ฉันอยากจะขอโทษทุกคนสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ แต่ฉันไม่สะดวกที่จะชี้แจงเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว ดังนั้นฉันจึงขอความเข้าใจจากคุณ”

ขณะที่เธอพูด กล้องจำนวนมากจ่อไปที่ใบหน้าของเธอและแสงเฟลชก็ปรากฏขึ้นที่นี่และที่นั่น

มันเงียบและไม่มีใครพูดคุย ด้วยทุกคนมุ่งจุดสนใจไปที่เซลีน

เนลล์ที่เห็นภาพนี้แล้วถอนหายใจเงียบ ๆ

เซลีนกล่าวต่อ “คนนอกอาจจะเข้าถึงปัญหาส่วนตัวของผู้อื่นได้ยาก ฉันจะไม่ลงรายละเอียดของเหตุการณ์นั้น ทำไมฉันถึงมาปรากฏตัวในงานแสดงนี้ นักแสดงไม่ตัดสินงานแสดงด้วยบท แต่เป็นความนิยมเหรอคะ? หากทุกคนคิดเช่นนั้น ฉันขอโทษ แต่ฉันไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้”

“ฉันเชื่อว่าในฐานะนักแสดงควรพิจารณาว่าเธอชอบตัวละครนั้น ๆ หรือไม่ และบทจะเลือกการแสดงให้กับนักแสดงเอง ส่วนที่เหลือสิ่งนี้เป็นเรื่องสำคัญของทีมและผู้รับชม”

“ยิ่งไปกว่านั้น ฉันไม่เคยคิดเลยว่าการเป็นนักแสดงนำหญิงคนที่สองในงานแสดงนี้จะสร้างความเสียหายให้กับฉัน เมื่อมองข้ามความจริงที่ว่าฉันชอบตัวละครและบท ฉันก็ยังคงจะเลือกที่จะแสดงในงานแสดงนี้แม้ว่านักแสดงนำหญิงจะเป็นพี่สาวของฉันก็ตาม”

“คุณอาจจะมีมุมมองที่อคติกับความสัมพันธ์ของฉันและพี่สาวของฉันหลังจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ในความเป็นจริง ปัญหาระหว่างสมาชิกในครอบครัวเป็นเรื่องส่วนตัวมาก เช่นเดียวกับเวลาที่คุณดื่มน้ำคุณเป็นคนเดียวที่จะรู้ว่าน้ำอุ่นหรือเย็นมากแค่ไหน”

“ฉันรู้สึกว่าพวกเราไม่ได้ติดค้างคำอธิบายอะไรกับโลกนี้ พวกเรามีความผูกพันกันมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และมันไม่ใช่สิ่งที่สามารถทำลายได้ด้วยเหตุการณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ หนึ่งหรือสองเหตุการณ์”

“ดังนั้น เมื่อเห็นว่าพี่สาวของฉันสนใจที่จะเป็นนักแสดงฉันจึงควรให้การสนับสนุนเธออย่างเต็มที่ในฐานะน้องสาว ฉันเชื่อว่าถ้าคุณอยู่ในสถานการณ์เดียวกับฉัน คุณก็จะตัดสินใจแบบเดียวกัน”

“สำหรับสาเหตุที่ว่า ทำไมฉันถึงปฏิเสธที่จะตอบคำถามมาตลอด ฉันคิดมาตลอดว่ามีแค่พวกเราเท่านั้นที่ตระหนักถึงความผูกพันของพวกเราได้ดีที่สุด ไม่สำคัญที่ฉันจะต้องอธิบายมากแค่ไหนสำหรับที่คนปฏิเสธจะเชื่อ ฉันไม่มีวันทำแบบนั้น ขณะที่ก็มีคนที่ไม่ได้สงสัยฉันตั้งแต่ต้น”

“เอาล่ะ ฉันไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว ฉันหวังว่าทุกคนจะติดตามผลงานของพวกเรานะ! ฉันหวังว่าจะตั้งตารอผลงานการร่วมงานครั้งแรกของพวกเราพี่สาวและน้องสาวนะคะ ฉันมั่นใจว่าประกายไฟจะโบยบิน ขอบคุณมากค่ะ!”

คำพูดของ เซลีน เจนนิงส์ ชัดเจนอย่างสวยงาม เธออ่อนโยน สุภาพและสง่างาม!

ผู้สื่อข่าวที่ถือไมโครโฟนและกล้องถ่ายรูปต่างอยู่ในอาการตกตะลึง พวกเขาคาดไม่ถึงเล็กน้อยว่านี่คือคำตอบที่พวกเขาจะได้รับ

เช่นนั้นไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ตราบใดที่เธอพูดออกมาบ้าง มันย่อมขายได้

ดังนั้นพวกเขาจึงรีบกดกล้องถ่ายรูปอย่างกระตือรือร้น ผู้สื่อข่าวคนหนึ่งหันกล้องของเขาไปที่ เนลล์ เจนนิงส์ ที่ยืนอยู่ข้างหลังของผู้กำกับเงียบ ๆ แสงเฟลชทำให้มองไม่เห็นเธอ

ทิม คูมบส์ ขมวดคิ้ว

เขาสั่งกับทีมงานที่อยู่ข้าง ๆ เขา หลังจากนั้นก็มีคนมาปรากฏตัวและประกาศยุติการให้สัมภาษณ์ นักแสดงต้องไปเริ่มการถ่ายทำ

ในที่สุดผู้สื่อข่าวก็กลับไป

เมื่องานแถลงข่าวเงียบลงสักที ทิมสั่งให้ทีมงานพานักแสดงไปยังที่พัก หลังจากนั่งลงแล้ว พวกเขามารวมตัวกันเพื่อทานอาหารเย็น และหลังจากนั้นการถ่ายทำก็จะเริ่มขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้น

ที่พักของพวกเขาเป็นโรงแรมระดับ 3 ดาว โดยรอบนั้นดูธรรมดา เนื่องจากตั้งอยู่ใกล้กับบริเวณสตูดิโอที่คึกคัก มันไม่ใช่สถานที่ที่ดีอย่างแน่นอน

เนื่องจากทีมงานมีงบจำกัด มันจึงเป็นสิ่งที่ดีสุดเท่าที่พวกเขาจะหาได้เพื่อความสะดวก ที่ชั้นสองของโรงแรมถูกจองเต็มหมดแล้ว เนื่องจากเป็นความปลอดภัยของพวกเขาด้วย

เนลล์เป็นนักแสดงนำหญิงและห้องพักของเธอก็ไม่ได้แย่

เธอไม่ได้มากับผู้ช่วยของเธอ แนนซี่ยุ่งอยู่กับเรื่องบางอย่างในช่วงสองวันที่ผ่านมาและจะมาถึงที่นี่หลังจากนั้นไม่กี่วันดังนั้นเนลล์จึงต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง

เริ่มแรก เธอเอาข้าวของของเธอออกมาและตอบกลับข้อความของกิดเดียน บอกเขาว่าทุกอย่างที่อยู่ข้าง ๆ เธอเรียบร้อยดี หลังจากทำทั้งหมดนั้นแล้วเธอก็หยิบกระเป๋าถือและเดินออกจากห้องของเธอ

เมื่อเธอออกจากห้องของเธอ ตอนนั้นก็เป็นเวลา 17:30 น. แล้ว

อาหารเย็นจะเริ่มเวลาและจะจัดขึ้นที่ร้านอาหารสไตล์หลิงหนานข้างสตูดิโอ

เนลล์เพิ่งกดเรียกลิฟต์เมื่อมีเสียงเรียกขึ้นด้านหลังเธอ “พี่เนลลี่”

เธอหันกลับมามองและเห็นจอร์จ แคปวิ่งเข้ามาหาเธออย่างร่าเริง

ชายหนุ่มสวมชุดลำลองสีขาวและผมของเขาถูกหวีอย่างเรียบร้อย เขาดูร่าเริง หล่อเหลาและเต็มไปด้วยความสนุกสนาน

เนลล์มีความประทับใจที่ดีต่อเขา เธอยิ้ม “กำลังจะไปที่ร้านอาหารเหรอ?”

“ใช่ มันใกล้จะถึงเวลาแล้ว คงจะดีถ้าไปถึงก่อนหน้านี้ ฉันกังวลว่าผู้กำกับและทีมงานจะรอถ้าพวกเขามาถึงเร็ว”

ขณะที่เขาพูดเขาส่ายหัวอย่างเขินอาย

เนลล์หัวเราะเบา ๆ “ฉันไม่รู้เลยว่าคุณมีมารยาทขนาดนี้!”

จอร์จอายุน้อยกว่าเธอสองปีและมีความประพฤติที่ดี โดยปกติแล้วเธอปฏิบัติกับเขาเหมือนกับเขาเป็นน้องชายของเธอ

เธอเตือนเขา “ผู้กำกับคูมบส์ไม่ได้จู้จี้กับเรื่องนั้นหรอก แต่เขาจะเข้มงวดกว่านี้เมื่อเริ่มการถ่ายทำ”

จอร์จพยักหน้าขณะที่เขาฟัง

“ฉันได้ยินว่ามีนักแสดงมิวสิควิดีโอคนหนึ่งร้องไห้เมื่อเขาถูกผู้กำกับคูมบส์ดุ จริง ๆ แล้วฉันค่อนข้างกังวล ฉันไม่เคยแสดงภาพยนตร์มาก่อนและขาดประสบการณ์ ฉันไม่ค่อยแน่ใจด้วยซ้ำว่าฉันจะทำงานได้ดีหรือไม่”

เนลล์ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่และจากนั้นก็ให้กำลังใจเขา “มันไม่เป็นไร ตราบใดที่คุณทุ่มเทฉันมั่นใจว่าคุณจะทำงานได้ดี ยิ่งไปกว่านั้นสมมุติว่าคุณยังทำได้ไม่ดีพอ ฉันแย่กว่าอีก อย่างน้อยคุณก็ได้รับการฝึกอย่างเป็นทางการ ฉันไม่ได้รับการฝึกอะไรเลย แต่ฉันก็ไม่กลัวหรอก และคุณล่ะ?”

จอร์จรู้สึกขบขันกับคำพูดของเธอและรู้สึกดีขึ้นมาก

“คุณมีเหตุผล คุณก็ไม่ต้องกังวลเช่นกัน ถึงตอนนั้นถ้ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้นฉันจะช่วยคุณเอง มาสนับสนุนกันและกันและพวกเราจะทำงานได้อย่างยอดเยี่ยมแน่นอน!”

เนลล์ยิ้มและพยักหน้า

ทั้งคู่คุยกันเมื่อประตูลิฟต์เลื่อนเปิดออกพร้อมกับเสียง “ติ๊ง”

จอร์จผายมือไปที่ประตูด้วยความเป็นสุภาพบุรุษและให้เนลล์เข้าไปในลิฟต์ก่อนที่จะเดินตามเข้าไป

ขณะที่ประตูกำลังจะปิดลงมีเสียงร้องดังจากข้างนอก

“รอก่อน!”

ตามด้วยหญิงสาวที่มีลักษณะเหมือนเด็กที่กั้นประตูไว้ไม่ให้ปิด

เธอดูเหมือนว่าวิ่งมาไกลและหอบหายใจเอาอากาศเข้าไป เธอยิ้มให้เนลล์และจอร์จด้วยความเขินอาย “ขอโทษค่ะ โปรดรอสักครู่ จะมีคนมาเพิ่มค่ะ”

จอร์จตอบด้วยการพยักหน้าอย่างเป็นมิตรและเปิดประตูให้เธออย่างครุ่นคิด

ในทางกลับกัน เนลล์เลิกคิ้วขึ้น สีหน้าของเธอแสดงความเป็นทุกข์ออกมา