ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 180

เนลล์รู้จักหญิงสาวคนนี้

เธอคือหนึ่งในผู้ช่วยของเซลีน รู้จักกันในชื่อไคลี่

หญิงสาวคนนั้นยังเด็กมากและดูเหมือนจะอายุสิบเจ็ดหรือสิบแปดปี เวลาส่วนใหญ่ เธอจะเดินตามหลังของเซลีนและรับคำสั่งอย่างเชื่อฟัง ดังนั้นเธอจึงไม่เป็นที่สนใจ

เนลล์สังเกตเห็นเธอเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต ย้อนกลับไปตอนนั้น เมื่อเธอไปที่กองถ่ายภาพยนตร์เพื่อไปหาเพื่อนศิลปินของเธอ เธอเห็นเซลีนกำลังทุบตีหญิงสาวคนนั้น

หญิงสาวคนนี้คงจะทำน้ำหกใส่ชุดของเซลีนเป็นอุบัติเหตุขณะที่เสิร์ฟเครื่องดื่ม จากนั้นเซลีนก็ตบเธอ

ที่จริงแล้วหญิงสาวรู้สึกไม่พอใจ เธอกลั้นน้ำตาของเธอเอาไว้และปิดหน้าของเธอไม่ยอมพูดอะไรสักคำ

ครั้งนั้น เนลล์รู้สึกสงสารหญิงสาว อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่เรื่องของเธอและเธอก็ไม่ใช่นักบุญ มากไปกว่านั้นเธอไม่ได้มีนิสัยชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น ดังนั้นเธอจึงไม่เข้าไปยุ่ง

อย่างไรก็ตาม ด้วยเหตุการณ์นั้นสร้างความทรงจำของเนลล์ต่อหญิงสาว

เนลล์ยังคงเงียบและพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการทักทาย ไคลี่ที่ทราบถึงความสัมพันธ์ในอดีตกับเซลีน ดังนั้นเธอจึงลำบากใจเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าเธอดูใจดีและเจตนาดี เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ผ่านไปครึ่งนาทีก่อนที่เซลีนจะเดินมาที่ลิฟต์

เมื่อเธอเห็นคนทั้งสองอยู่ในลิฟต์ ตอนแรกเธอแปลกใจและถึงกับผงะ ต่อจากนั้นเธอก็ส่งยิ้มอบอุ่นออกมา

“พี่สาวคือคุณนี่เอง คุณกำลังจะไปที่ร้านอาหารใช่ไหม?”

เนลล์มองไปที่เธอโดยไม่ได้ตอบกลับ

มันเห็นได้ชัดว่าเธอเมินเฉยต่อเธอ

จอร์จไม่รู้ว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้นระหว่างพวกเขาและเขาไม่กล้าถาม เพื่อเป็นการแสดงมารยาทต่อรุ่นพี่เขาจึงรับกล่าวทักทายเซลีน

เซลีนพยักหน้าให้เขา ไคลี่และเธอก้าวเข้าไปในลิฟต์พร้อมกัน ไคลี่ยืนอยู่ด้านหลังของเธอและบรรยากาศก็เงียบลง

ทีมงานของกองถ่ายได้จองชั้นสิบสองและชั้นสิบสามเอาไว้ ในระหว่างนั้น ลิฟต์หยุดที่ชั้นสอง หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็ถึงล็อบบี้

เมื่อพวกเขามาถึงที่ล็อบบี้ พวกเขาพบกับนักแสดงชายอีกสองคนจากที่เห็นทีมงานอยู่ที่นั่น บางทีอาจเป็นเพราะบรรยากาศที่น่าอึดอัดก่อนหน้านี้ จอร์จบอกลาพวกผู้หญิงและเดินไปหานักแสดงชาย

ด้วยเหตุนี้ นอกจากไคลี่ผู้เชื่อฟังและเงียบขรึม ก็มีเพียงเนลล์และเซลีน เท่านั้นที่อยู่ในกลุ่ม

ร้านอาหารไม่ไกลจากโรงแรมนัก มันอยู่ห่างออกไปเจ็ดถึงแปดร้อยเมตรและใช้เวลาประมาณสิบนาทีในการเดินไปที่นั่น

เนลล์เดินอย่างใจเย็น เซลีนมองไปที่เธอทันใดนั้นเองเธอก็พูดขึ้น “พี่รู้ไหมว่าทำไมเมื่อตอนบ่ายนักข่าวถึงสัมภาษณ์ฉันแทนที่จะเป็นคุณ?”

เธอเงียบในขณะที่เซลีนล้อเลียนเธอ

“เพราะทุกคนรู้ว่า ฉันคือดาราตัวจริงของงานแสดงนี้ แม้ว่าคุณจะแสดงนำ แล้วยังไงคุณคิดว่าจะเป็นจุดสนใจแทนฉันอย่างนั้นหรอ?”

“คนพวกนั้นจะปฏิบัติต่อคุณเหมือนพวกมือใหม่ที่ไม่มีความสำคัญ มันเป็นเพราะชื่อเสียงของฉัน พวกเขาถึงสนใจในตัวคุณและพูดคุยกับคุณ”

“ถ้าไม่ใช่เพื่อฉัน มันก็ไม่มีอะไรสำคัญถ้าคุณเป็นนักแสดงนำ ไม่มีใครสนใจคุณ คุณก็ไม่ต่างอะไรจากนักแสดงตัวประกอบต่ำต้อย”

เนลล์หมดความอดทน

เธอมองเซลีนจากด้านข้าง การแสดงออกของเธอไม่อาจคาดเดาได้

“โอ้ จริงเหรอ?”

“แน่นอน ความจริงอยู่ตรงหน้าคุณ”

เนลล์หัวเราะ

มันเป็นเสียงหัวเราะช้า ๆ แสดงความเย็นชาและเย้ยหยัน

“เมื่อนานมาแล้ว ฉันได้ยินมาว่ามีคนบางประเภทที่สามารถแสวงหาชื่อเสียงและโอกาสต่าง ๆ อย่างไม่ลดละและมีความสุขที่ทำแบบนั้น เหมือนแมลงวันที่ตอมสิ่งสกปรก ฉันคิดมาตลอดว่ามีเพียงแมลงวันที่ทำสิ่งสกปรกน่ารังเกียจแบบนั้น แต่ฉันคิดไม่ถึงว่าคนฉวยโอกาสเห็นแก่ตัวจะเป็นแบบนั้นด้วย เป็นการเปิดหูเปิดจริง ๆ”

เซลีนตะลึง เมื่อเธอเข้าใจว่าพี่สาวของเธอหมายถึงอะไร เธอก็โกรธขึ้นมา

“คุณ!”

“อย่างไรก็ตาม ฉันขอเสนอคำแนะนำให้กับคุณ การได้รับบางสิ่งบางอย่างไม่ใช่เรื่องที่จะมาโอ้อวด แต่การที่ไม่สามารถเชื่อถือบางสิ่งบางอย่างมันน่าอาย!”

“ฉันหวังว่าคุณจะเห็นค่าสิ่งที่คุณมีในตอนนี้ เพราะในไม่นานสิ่งเหล่านั้นจะไม่ได้เป็นของคุณอีกต่อไป!”

“เมื่อวันนั้นมาถึง ฉันหวังว่าคุณจะยังคงเชิดหน้าขึ้นอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้”

“คุณพยายามจะบอกอะไรฉัน?”

“คุณรู้ดีว่าฉันหมายถึงอะไร เซลีน เจนนิงส์ ฉันเป็นนักแสดงนำหญิงในงานแสดงนำนี้มันเป็นเพียงจุดเริ่มต้น ต่อจากนี้ฉันจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่เคยเป็นของคุณตั้งแต่แรก กลับมาทีละชิ้น! เตรียมรับมือกับพายุที่กำลังจะมาให้ดีเถอะ!”

“เนลล์! คุณกล้าดียังไง!”

“เหอะ!”

เนลล์หัวเราะอย่างเย็นชา ราวกับว่าเธอกำลังเยาะเย้ยน้องสาวของเธอที่มั่นใจมากเกินไป หลังจากนั้นเธอก็ไม่สนใจและเดินจากไป

เซลีนเต็มไปด้วยความโกรธ เธอจ้องมองไปที่ด้านหลังของเนลล์ แต่ไม่สามารถปริปากออกมาได้แม้แต่คำเดียว

เธอกำหมัดแน่น มันใช้เวลาสักพักก่อนที่เธอจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และระงับความโกรธภายในตัวเอง จากนั้นเธอก็เดินออกไปข้างนอก

มื้อเย็นดำเนินไปอย่างราบรื่น เป็นเวลาหลายปีที่ทักษะของทิมไม่ได้รับการยอมรับ คราวนี้ ในที่สุดเขาก็สามารถรวบรวมทรัพยากรมารวมกันเพื่อสร้างทีมงานภาพยนตร์ของเขาเอง เขามีความสุขอย่างเห็นได้ชัด

ในขณะที่บรรยากาศเป็นไปด้วยความสนุกสนานเหล้าถูกดื่มจนหมด เนลล์ที่เป็นนักแสดงนำหญิงและดื่มหมดไปหลายแก้วด้วยเช่นกัน

เธอถือแก้วเหล้าเอาไว้ในมือ ถ้าเป็นกับกิดเดียน เธอสามารถดื่มได้เพราะกิดเดียนนำเหล้าชนิดอื่นมาให้

ทิมใบหน้าแดงก่ำหลังจากที่งานเลี้ยงดำเนินไปได้ครึ่งทางและเขาก็เมา

เนลล์ไปห้องน้ำ ในระหว่างทางเธอชนเข้ากับเขา

ทิม คูมบส์ ขี้เมาดูร่าเริงมากและเข้าถึงได้ง่ายไร้ซึ่งความทะนงตัวตามปกติของเขา

เนลล์พูดคุยและเดินไปพร้อมกับเขาเพื่อไปที่ห้องอาหารส่วนตัว

“ขอแสดงความยินดีกับผู้กำกับคูมบส์ ถ้าพวกเราถ่ายทำงานแสดงนี้เสร็จสิ้น คุณก็จะบรรลุความปรารถนาของคุณ”

ทิมพยักหน้าและหัวเราะเบา ๆ “ขอบคุณพวกคุณทุกคน ถ้าฉันไม่พบพวกคุณ ฉันคงไม่ตัดสินใจเร็วขนาดนี้”

เนลล์เลิกคิ้วและเม้มริมฝีปากของเธอ “พูดตามตรงว่าฉันประหลาดใจจริง ๆ ที่คุณเลือกฉัน ฉันเป็นมือใหม่ที่ไม่เคยแสดงละครมาก่อน เนื่องจากงานแสดงนี้มันสำคัญกับคุณมาก คุณไม่กังวลว่าฉันจะทำลายชื่อเสียงของคุณเหรอ?”

ไม่คาดคิดการแสดงออกของทิมแข็งกร้าวขึ้นและเขาส่ายหัวของเขาอย่างจริงจัง

“เป็นไปไม่ได้ ฉันเชื่อในสิ่งที่ฉันเห็น คุณเกิดมาเพื่องานนี้และจะไม่มีอะไรผิดพลาด”

เนลล์ประหลาดใจและนิ่งไป

นับเป็นครั้งที่สองของเธอที่ได้ยินคำพูดนี้ คนแรกที่พูดคือกาเร็ธ

ในไม่ช้าเธอก็ได้สติและยิ้ม

“ผู้กำกับคูมบส์ คุณใจดีเกินไปแล้ว”

“ไม่ ฉันหมายความแบบนั้น”

ขณะที่ทิมกำลังพูด จู่ ๆ เขาก็สะดุดตัวเองและล้มลงไปข้างหน้า

เนลล์ตกใจและคว้าตัวเขาไว้อย่างรวดเร็ว

ทิมจัดการพยุงตัวเขาด้วยการเท้ามือไว้กับกำแพง ดังนั้นเขาจึงไม่ล้มลง

เขายิ้มอย่างเขินอาย “ฉันมีความสุขและดื่มมากเกินไปหน่อย ขอโทษที่ทำให้ตัวเองอับอาย”

เนลล์ถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอถอนมือของเธอออกและส่ายหัวกับท่าทางตลกนั้น

“ไม่ต้องกังวล แต่พรุ่งนี้พวกเราต้องไปทำงาน ดูแลตัวเองด้วยผู้กำกับคูมบส์”

ทิมพยักหน้า หลังจากนั้นพวกเขาก็กลับไปที่ห้องอาหารส่วนตัวโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก