ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 209

ดวงตาของเซลีนเบิกกว้าง

เธอมองเนลล์ด้วยความสับสนและหวาดกลัว

“อะไร แกพยายามจะทำอะไรอยู่? แกสัญญา...”

“ฉันสัญญากับคุณลุงมอร์ตันแล้วว่าจะไม่เปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างเราสามคน โดยมีเงื่อนไขว่าเธอจะไม่โจมตีฉัน อย่างไรก็ตามหากเธอยืนยันที่จะทำเช่นนั้น...”

เนลล์หัวเราะด้วยความเย็นชาและมีแววตาที่อันตรายในดวงตาของเธอ

“ฉันจะไม่มีความเมตตา ถึงตอนนั้นมาดูกันว่าเธอยังจะสามารถนั่งบนบัลลังก์ที่ถูกขโมยไปได้หรือไม่?”

“แก!”

เนลล์ไม่สนใจเซลีนอีกต่อไป เธอลุกขึ้นและเดินจากไป

บทสนทนาของพวกเขาไม่ได้ฟังหูไว้หูของแองเจิ้ล เธอแทบคลั่งเมื่อเนลล์ออกไป

“พี่เซลีน เราควรโทรแจ้งตำรวจหรือนายน้อยมอร์ตัน! เธอกล้าทำร้ายคุณด้วยวิธีนี้ เราต้องไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไป!”

เซลีนกำหมัดแน่นด้วยความโกรธจนเล็บของเธอใกล้จะหัก

ถึงอย่างนั้นเมื่อเธอได้ยินสิ่งที่แองเจิ้ลพูด เธอก็จ้องมองทั้งกัดฟันพูด

“โทรหาตำรวจทำไม?”

แองเจิ้ลไม่เข้าใจว่าทำไมเซลีนถึงทำตัวแบบนี้ เช่นนั้นเธอจึงพยักหน้า

“ค่ะ”

โชคร้าย เซลีนโกรธแค้นและผลักแองเจิ้ลออกไป “หลีกทางไป!”

แองเจิ้ลตกตะลึง

เธอไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรผิด แต่เธอรู้สึกได้ถึงความโกรธเกรี้ยวของเซลีนและคิดว่าเธอยังโกรธเนลล์อยู่ ดังนั้นเธอจึงไปช่วยเซลีน

“พี่เซลีน ได้โปรด”

เซลีนสูดหายใจเข้าลึก ๆ และระงับไฟแห่งความโกรธแค้นภายในตัวของเธอ

“พาฉันกลับไปที่โรงแรม และบอกทิมว่าวันนี้ฉันไม่สบายจะไม่ถ่ายทำ”

แองเจิ้ลตะลึงไป

“ห๊ะ?”

เซลีนจ้องมองไปที่เธอ “ห๊ะ บ้าอะไร? ไป!”

“แต่...คุณลืมเรื่องเนลล์ไปหรือเปล่า”

เซลีนมองไปยังทางที่เนลล์เพิ่งออกไปและกำหมัดของเธอ

“รอก่อน ฉันจะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ ไม่ว่ามันจะทำอะไรกับฉันในวันนี้ ฉันมั่นใจว่าจะทำให้มันต้องชดใช้อย่างสาสมในสักวัน!”

สุดท้ายแองเจิ้ลเชื่อฟังเซลีนและไปขอลางานในนามของเธอกับทิม

ทิมรับรู้ถึงความวุ่นวายในกองถ่าย แต่เขาไม่ได้พูดอะไรต่อหน้าแองเจิ้ล

เขาแสร้งทำเป็นไม่รู้และโบกมือ “แค่ไม่มีเธอ เอาล่ะ แค่วันเดียว แต่เธอต้องกลับมาทำงานต่อในวันพรุ่งนี้”

แม้ว่าแอลเจิ้ลจะไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นและกลับไปทำงานต่อ

ในขณะเดียวกัน เนลล์นั่งอยู่หน้ากระจกและให้แนนซี่ลบเครื่องสำอางให้เธอ

โชคดีที่เนลล์ผิวดีและลงรองพื้นน้อย เธอจึงจำเป็นต้องลบแป้งออกจากแก้มของเธอและทาใหม่หลังจากที่ทายาแล้ว

แนนซี่ลูบครีมที่แก้มของเธออย่างระมัดระวังและบ่นออกมา “เซลีนเป็นผู้หญิงบ้า! เธอรุนแรงเกินไป ดูสิ! ใบหน้าของคุณกำลังบวม”

เนลล์สังเกตเห็นความโกรธบนใบหน้าของแนนซี่จึงหัวเราะออกมา “ไม่เป็นไร เธออยู่ในสภาพที่แย่กว่าฉัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ต้องทนทุกข์ทรมานจากการเตะของคุณ นี่ คุณไม่ได้ออกแรงเต็มที่ใช่ไหม?”

แนนซี่แปล่งเสียง “ฮึ้ม”

“ถ้าฉันออกแรงเต็มที่ ตอนนี้เธอคงถูกหามส่งโรงพยาบาลไปแล้ว แทนที่จะเดินไปที่นั่นด้วยตัวเอง”

ท้ายที่สุดแนนซี่รู้ว่าเธอไมสามารถรุนแรงเกินไปในตอนนั้นได้ ด้วยเกรงว่าเธอจะทำให้เรื่องแย่ลง

เนลล์พยักหน้าและเริ่มผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

ครู่ต่อมา เธอนึกอะไรบางอย่างได้และหัวเราะออกมาอีกครั้ง