ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 231

“คุณยังไม่ได้คืนเงินที่ผมเสียไปกลับคืนมาทำไมผมต้องโง่หย่ากับคุณ? เด็กโง่”

เสียงของเขาฟังดูไม่ได้เอาจริงเอาจัง ทว่ากลับทำให้เซลีนรู้สึกหนาวสั่น

ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตามคำพูดของเขาฟังดูรู้สึกเหมือนอสรพิษที่กำลังคืบคลานขึ้นมาบนหลังและลำคอของเธออย่างเชื่องช้า ในช่วงเวลาต่อมาราวกับว่ามันจะฉกเธอ

เธอตกใจมาก เธอรู้สึกได้ว่านิ้วของเขาเลื่อนลงมาตามใบหน้าของเธอ และเคลื่อนเข้าหาริมฝีปาก เธอจึงยกมือขึ้นผลักมันออกไป

“ไอ้สารเลว!” เธอด่า

“ฮ่าฮ่า!” เจสันหัวเราะเบา ๆ

“ถ้าผมเป็นไอ้สารเลว คุณก็เป็นเมียของไอ้สารเลว รู้สึกยังไงบ้างล่ะที่อยู่กับไอ้สารเลว กลัวไหม?”

เซลีพยายามเป็นอย่างมากที่จะสงบสติอารมณ์ เช่นนั้นเธอจึงยิ้มเยาะให้เขาแทน “ฉันสามารถเล่นเป็นสามีภรรยากับคุณได้ แต่ฉันขอเตือนคุณให้อยู่ให้ห่างจากฉัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป อย่าได้มาแตะต้องฉันอีก”

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้น และมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำ

เจสันลุกขึ้นยืนพร้อมกับยกยิ้ม เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กออกมา และเช็ดที่นิ้วที่สัมผัสกับเซลีนก่อนหน้านี้ก่อนที่เขาจะโยนมันทิ้งลงในถังขยะ

“แม่บ้าน! จัดห้องคุณผู้หญิงให้เป็นระเบียบ และซื้ออะไรก็ตามที่เธอต้องการ”

หลังจากนั้นเขาก็ออกจากห้องของเซลีน

ห้องน้ำไม่สามารถใช้งานได้หลังจากเมื่อคืน เซลีนแค่ล้างมือของเธอ และมุ่งหน้าไปยังห้องพักแขก

แม่บ้านต้องจัดห้องของเธอให้เป็นระเบียบเรียบร้อย และซื้อที่นอนใหม่ให้เธอรวมถึงสิ่งของที่จำเป็นทั้งหมด

เมื่อถึงเวลาที่ทุกอย่างเรียบร้อย ก็เป็นเวลากลางคืนเสียแล้ว และในที่สุดเซลีนก็สามารถกลับไปยังห้องของเธอได้

ในระหว่างช่วงเวลาอาหารค่ำ หนึ่งในผู้ช่วยของเจสันโทรหาเซลีน เขาบอกกับเธอว่าเจสันจะอาศัยอยู่ในวิลล่าอีกหลังหนึ่งในขณะนี้และจะยังไม่กลับมา

คนรับใช้สองคนอยู่ใกล้ ๆ เซลีน เมื่อเธอรับโทรศัพท์และพวกเขาก็อดที่จะสงสารคุณนายไม่ได้

พวกเขาแต่งงานกันเพียงไม่กี่วัน แต่พวกเขาก็เริ่มแยกกันอยู่แล้ว

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมพวกเขาไม่สามารถพูดคุยกันในฐานะสามีภรรยากันได้?

อย่างไรก็ตามเซลีนฮึดฮัดไม่พอใจ และวางสายโทรศัพท์เพื่อทานอาหารค่ำ

เธอดูสงบมากจนดูเหมือนไม่ใช่เธอเลย

คนรับใช้ต่างเป็นห่วงเธอ แต่เมื่อเฝ้าสังเกตเธอมาตลอดทั้งคืน นอกจากพูดน้อยกว่าปกติแล้ว นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับเธอ

ด้วยเหตุนี้คนรับใช้จึงค่อย ๆ คลายความกังวลลง

ในตอนกลางคืน เซลีนนั่งอยู่ตรงระเบียงเพื่อรับลมยามค่ำคืนหลังรับประทานอาหารค่ำ

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นและหลังจากที่เหลือบไปเห็นเบอร์โทรศัพท์ของผู้โทร เธอก็รับสายอย่างรวดเร็ว

“ในที่สุดคุณก็โทรหาฉัน”

เสียงจากปลายสายเป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง มีเสียงไอน้อย ๆ และพูดอย่างแผ่วเบา “ฉันขอโทษ เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันรูสึกไม่ค่อยสบาย ดังนั้นฉันจึงไม่มีเวลาให้คุณ”

เซลีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใด ๆ บนใบหน้าของเธอ “ตอนนี้คุณพอจะมีเวลาช่วยเหลือฉันไหม?”

เจ้าของเสียงนั้นประหลาดใจเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า “แน่นอน คุณต้องการให้ฉันทำอะไรให้คุณ แค่บอกฉัน”

“ฉันต้องการให้คุณฆ่าใครบ้างคนให้กับฉัน”

ในตอนนั้นเจ้าของเสียงนั้นตกใจเพราะเธอไม่คาดคิดว่าเซลีนจะขอร้องอะไรที่ผิดปกติเช่นนี้

“ใคร?”

“นังเนลล์ เจนนิงส์”

...

กิดเดียนต้องไปทำธุระในอีกไม่กี่วันข้างหน้าเนื่องจากมีบางอย่างเกิดขึ้นกับธุรกิจในต่างประเทศ

เกิดความขัดแย้งขึ้นระหว่างบริษัทของเขากับนักลงทุนในพื้นที่ และผู้ที่รับผิดชอบในเรื่องนี้เกิดล้มป่วยขึ้นมากะทันหันในเวลานั้น เป็นเพราะไม่มีใครสามารถควบคุมสถานการณ์นั้นได้ กิดเดียนจึงถูกบังคับให้ต้องบินไปที่นั่นด้วยตัวเอง

ยิ่งไปกว่านั้นเนื่องจากเนลล์เสร็จสิ้นจากการทัวร์โปรโมตภาพยนตร์กับทิม เธอจึงมีเวลาว่างมากขึ้น