ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 232

กลิ่นหอมแปลก ๆ อบอวลไปทั่วอากาศ เมื่อเข้าไปเธอไม่ได้ใส่ใจกับกลิ่นนั้นนัก เพราะในตอนนั้นมันยังไม่แรงเท่าไร อย่างไรก็ตามเมื่อเวลาผ่านไปมันก็ชัดเจนและฉุนมากขึ้น

เธอบังคับให้ตัวเองเอื้อมมือไปหาประตูแต่ก็ไม่สามารถรวบรวมแรงมากพอที่จะเปิดประตูออกไปได้ เธอพยายามกรีดร้องแต่เธอรู้สึกเหมือนคำพูดของเธอจะติดอยู่ที่ลำคอ

อย่างช้า ๆ เธอเริ่มรู้สึกเวียนหัวและดวงตาของเธอหนักขึ้นเรื่อย ๆ

ในช่วงเวลาสุดท้าย ก่อนที่เธอจะสลบไป เธอเห็นคนขับถอดหน้ากากของเขาออกและมองกลับมาหาเธอด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว

“คุณ... คุณคือ...”

...

เนลล์ไม่รู้ว่าเธอสลบไปนานแค่ไหน

อย่างไรก็ตามเธอตื่นขึ้นมาด้วยอาการหนาวสั่นทั่วทั้งร่างของเธอ

เธอลืมตาที่พร่ามัวและสิ่งที่แรกที่เธอเห็นคือห้องผ่าตัดที่สร้างขึ้นด้วยปูนอย่างหยาบ ผนังสีเทาทึบและเย็น ที่เหนือศีรษะของเธอคือโคมไฟสีขาวที่แสงของมันสว่างจ้ามากจนทำให้ดวงตาของเธอระคายเคือง

“ฉันอยู่ที่ไหน?”

เมื่อเธอฟื้นคืนสติเธอจำได้ว่าเธอเรียกรถและนั่งไปที่ร้านเครื่องปั้นดินเผาและได้กลิ่นบางอย่างบนรถ หลังจากนั้นเธอก็สลบไปและจำอะไรไม่ได้เลย

เธอถูกขังเอาไว้ เมื่อมองไปรอบ ๆ เธอเห็นเสาแก้วสองแถวที่เต็มไปด้วยของเหลวบางอย่าง นอกจากนั้นยังมีซากสัตว์บางชนิดที่แช่อยู่ในของเหลวโดยมีของแปลก ๆ แขวนอยู่บนผนัง

ได้กลิ่นเลือดและฟอร์มาลีนในอากาศ

เธอพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงผ่าตัดโดยถูกรัดแขนขาแน่นราวกับว่าเธอเป็นแกะที่รอการถูกเชือด

“ฉะ-ฉันอยู่ที่ไหน?”

เนลล์รู้สึกกลัว เธอพยายามดิ้นหนีแต่เธอตระหนักว่าร่างกายของเธออ่อนแรงจนไม่สามารถรวบรวมแรงเพียงพอที่จะหลุดออกมาได้ ราวกับว่ามีบางอย่างถูกฉีดเข้าไปในร่างกายของเธอทำให้เธอหมดเรี่ยวแรงอย่างช่วยไม่ได้

ห้องนั้นเงียบสนิทและเธอเป็นคนเดียวที่นั่น

ความเงียบก็เหมือนกับความเงียบก่อนเกิดพายุน่ากลัวจนหายใจไม่ออก

‘เกิดอะไรขึ้น? ฉันคิดว่าฉันอยู่ในรถ? ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่? สถานที่นี้คืออะไร? ใครลักพาตัวฉันมา?’

ภายในใจของเนลล์ยุ่งเหยิง แต่หลังจากนั้นมันมีเสียงฝีเท้าดังขึ้นหลายครั้ง

เธอรู้สึกลนลาน กล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกายของเธอเกร็งแน่น

‘นี่เป็นการถูกลักพาตัวเหรอ?’

เมื่อฝีเท้าเข้ามาใกล้ ใบหน้าที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นเหนือเธอ

“เนลล์ เราพบกันอีกแล้ว”

เนลล์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“เซลีน?!”

ผู้ชายร่างสูงและกำยำสี่คนเข้ามาพร้อมกันเธอด้วย

เซลีนยังคงมีรอยยิ้มที่นุ่มนวล และอ่อนโยนกับเธอ แต่มันไม่เข้ากับสภาพแวดล้อมที่น่าขนลุกรอบ ๆ ตัวของเธอ

“แปลกใจไหมที่เห็นฉันที่นี่?”

เนลล์ขมวดคิ้วและรับรู้บางสิ่งบางอย่างทันที

“สิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร?” เธอร้อง

“แกคิดเองไม่ได้เหรอ? เนลล์ เจนนิงส์? แกยังจะพยายามจะเล่นตลกกับฉันอยู่อีกหรือเปล่า? เล่นสนุกกับฉันสักหน่อยไหม?”

เซลีนศอกเข้าที่หน้าอกของเนลล์อย่างรุนแรง เนื่องจากเนลล์ไม่สามารถป้องกันตัวเองได้และไม่เห็นว่ากำลังจะโดนทำร้าย หน้าอกของเธอจึงรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก