ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 235

ความเจ็บปวดแผ่ซ่านออกมาจากฝ่ามือของเธอขณะที่คมของหัวเข็มขัดเหล็กบาดมือ และมันกดลึกลงไปในเนื้อของเธอ

เนลล์ดูซีดลงแต่เธอยังกัดฟันแน่นและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ใส่ใจกับความเจ็บปวดนั้น

หลังจากที่เธอเหวี่ยงตัวไปเกือบ 20 ครั้ง ในที่สุดเท้าของเธอก็สัมผัสหินอีกด้านหนึ่ง เธอใช้โอกาสนี้ขยับร่างกายเข้าใกล้หน้าผามากขึ้นเพื่อที่เธอจะสามารถยืนได้

มันคงจะเป็นการเคลื่อนไหวที่ยากลำบากสำหรับคนปกติ แต่ไม่ใช่สำหรับเธอ

โชคดีที่เธอใช้เวลาที่ต่างประเทศเป็นเวลานานเพื่อฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นแม้ว่าความแข็งแกร่งของเธอจะไม่ดีเหมือนเดิม แต่ทักษะและเทคนิคของเธอยังคงที่ ซึ่งทำให้เธอผ่านการแสดงที่ยากลำบากนั้นมาได้

หลังจากที่เธอพบพื้นแล้ว เธอก็กะระยะภูมิประเทศดูและตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างที่โชคดี หน้าผาอาจจะสูงชันแต่มีหินปูดออกมาจำนวนมากและมีหญ้าอยู่เต็มพื้นผิว ในกรณีแบบนี้การปีนขึ้นไปก็ไม่ใช่เรื่องยาก

คำถามเดียวที่เหลืออยู่คืออะไรกำลังรอเธออยู่ที่นั่น?

เธอไม่ต้องการใช้แรงทั้งหมดในการปีนหน้าผาขึ้นไปเพียงเพื่อไปเจอกับเซลีนและคนของเธอ พวกมันต้องพาเธอกลับไปที่ห้องใต้ดินอย่างแน่นอน

ถ้ามันเกิดขึ้นจริง ความพยายามทั้งหมดของเธอก็จะสูญเปล่า

เมื่อคิดในใจเช่นนั้น เธอจึงมองมือที่มีเลือดออก การเสียเลือดทำให้ร่างกายของเธอเริ่มเย็นและข้อมือของเธอก็ชาจากความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทั้งหมด

โชคดีอาจจะเป็นเพราะว่าเธอรู้ว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย เธอยังคงมีสติและตึงเครียดมาก เลือดออกจึงทำให้ไม่รู้สึกเวียนหัวหรืออย่างน้อยก็ยังไม่ถึงจุดนั้น

เช่นนั้น เธอจึงกัดฟันแน่นขณะที่ฉีกผ้าออกจากชุดของเธอแล้วพันมันรอบ ๆ มือของเธอ

อย่างไรก็ตามอาจจะเป็นเพราะบาดแผลลึกและมือที่ยังมีเลือดออก จึงเริ่มมีอาการวิงเวียนศีรษะ

เนลล์รู้ว่ามันเป็นสัญญาณของการเสียเลือดมากเกินไป ดังนั้นเธอจึงหายใจเข้าลึก ๆ และกัดลิ้นตัวเองให้ตื่น

จากนั้นเธอก็เริ่มปีนขึ้นไปบนหน้าผา

แม้ว่าเซลีนและคนของเธอจะรอเธออยู่ที่นั่น เธอก็ตัดสินใจที่จะลองเสี่ยง

ถ้าเธอโชคดี เธอก็คงจะรอด แต่ถ้าโชคร้ายสิ่งที่ทำได้คือยอมรับชะตากรรมของเธอ

ด้วยความคิดนี้ทำให้ความลังเลของเธอหายไป และเธอก็เริ่มปีนขึ้นไป

เพราะมือของเธอได้รับบาดเจ็บสาหัส เธอจึงไม่น่าจะปีนหน้าผาสูงชันนี้ได้

แต่เธอไม่มีทางเลือก ถ้าอยู่ต่อไปก็เท่ากับอยู่รอความตาย

โชคดีที่หน้าผามีความสูงไม่กี่สิบเมตร เธอสามารถทำได้ถ้าเธออดทนได้นานพอ

เนลล์พยายามปีนหน้าผาขึ้นไปอย่างเต็มที่ แต่หลังจากนั้นไม่นานหน้าผากของเธอก็เต็มไปด้วยเหงื่อ ไม่ใช่เพราะความร้อนแต่เป็นความเจ็บปวด

มือของเธอกำลังเจ็บปวดมาก!

แม้ว่าจะรู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหนเธอก็ไม่อาจหยุด

เธอรู้ว่าถ้าเธอหยุด ความกล้าของเธออาจจะหมดไปและหมดสิ้นเรี่ยวแรงที่จะปีนต่อไป

ในตอนนี้เธอต้องใจเย็นและมีเหตุผล ทว่าสติของเธอก็เลือนลางเต็มทน

แม้ว่าจะพันมือของเธอด้วยเศษผ้าจากชุดของเธอ แต่การปีนผาก็ทำให้บาดแผลของเธอมีเลือดออกอีกครั้ง

หลังจากนั้นไม่นานเลือดก็ย้อมผ้าเป็นสีแดงและเริ่มไหลลงมาตามเรียวแขนของเธอ

ชั่วขณะนั้นสายตาของเธอก็เริ่มพร่าเลือน ราวกับว่าเธอได้ตายลงไปแล้วในชั่วขณะนั้น แต่เธอกัดลิ้นตัวเองอีกครั้งและบังคับให้ตัวเองตื่น

‘อดทนไว้! ฉันเกือบจะถึงแล้ว! ฉันจะทำให้ได้!’

เธอส่งเสียงให้กำลังใจตัวเองในใจ จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านบน

“คุณลีย์ ที่นี่มีร้องรอยอยู่แถว ๆ ริมผาและดูเหมือนใหม่”

“ไปหามา!”

“ครับท่าน!”

ประกายแห่งความหวังถูกจุดขึ้นในดวงตาของเนลล์ขณะที่เธอมองขึ้นไปด้วยความตื่นเต้น

‘เขาคือกิดเดียน เขามาที่นี่เพื่อตามหาฉัน!’

เสียงของเขาชัดเจน และเธอจำจดเสียงของเขาเอาไว้ในใจของเธอ เธอจะไม่มีวันจำผิด!