ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 240

สกายลาร์พยักหน้า “ได้ ฉันจะจัดการเรื่องนี้เป็นอันดับแรก คุณควรจะระมัดระวังตัวเอง หยุดสร้างปัญหาโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากสิ่งที่เกิดขึ้น อยู่บ้านไป ห้ามออกไปข้างนอก รอฟังข่าวจากฉัน”

เซลีนถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังจากที่สกายลาร์ตกลงที่จะช่วยเธอ เธอพยักหน้าซ้ำ ๆ “ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณพี่สกายลาร์”

ไม่นานหลังจากที่สกายลาร์ออกไป เซลีนก็ได้รับโทรศัพท์จากเจสัน

ดวงตาของเซลีนเย็นชาเมื่อเธอจับจ้องไปที่หมายเลขผู้โทรบนหน้าจอ

เธอรู้ว่าไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว แต่ความรักยังคงอยู่ในหัวใจมีมากแค่ไหน? ถือว่าเป็นโชคที่พวกเขาไม่เรียกกันและกันว่าศัตรูหลังจากความสัมพันธ์ของพวกเขาประสบความล้มเหลว

เธอจ้องไปที่ชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์ของเธอและมองมันแบบนั้นอยู่สองสามวินาที หัวใจของเธอรู้สึกเจ็บปวดราวกับมีบางอย่างถูกขุดเข้าไปในใจ

เธอหายใจเข้าลึก ๆ และรับโทรศัพท์

เสียงของเจสันที่ปลายอีกสายฟังดูน่าหดหู่ “คุณทำมันจริงเหรอ?”

เซลีนฝืนยิ้มและพูดขึ้น “ฉันคิดว่าตอนนี้คุณน่าจะรู้ แล้วทำไมคุณต้องถามด้วยล่ะ? เมื่อฉันส่งคนไปรับไซยาไนต์ ผู้ช่วยคนหนึ่งของคุณนำมันมาให้ฉัน อย่าบอกนะว่าเขาไม่ได้ขออนุญาตจากคุณ”

เจสันพูดอย่างเย็นชา “คุณซื้อผู้ช่วยของผมไปกี่คนโดยที่ผมไม่รู้ คุณไม่เคยนับเหรอ? ผมแค่กำลังปล่อยให้คุณมีทางของคุณ ผมไม่ต้องการจะใจร้ายกับคุณ แต่คุณใช้มันเป็นข้ออ้างในการหลีกเลี่ยงความผิด?”

เซลีนตะลึงไปชั่วขณะ เธอหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ตอนนี้คุณกำลังถามฉันอยู่เหรอ?”

“ผมไม่ควรทำเหรอ? ผมมั่นใจว่าคุณรู้ว่าเฟิงฮัวลงทุนกับคุณไปเท่าไร คุณไม่ต้องคิดเกี่ยวกับสัญญาภาพยนตร์ และการเซ็นสัญญากับคาแรงจี้อยู่ใกล้แค่เอื้อม คุณไม่เคยทำแบบนี้เหรอ? คุณจะบอกกับตัวแทนของคาแรงจี้ว่าอะไร?”

เซลีนตะลึงไปอีกครั้ง เธอหรี่ตาและยกริมฝีปากขึ้น “ฉันกำลังคิดหาวิธีแก้ปัญหาอยู่ ทำไมคุณต้องกังวลแบบนี้? คุณเป็นห่วงเรื่องสัญญาใช่ไหม? หรือคุณกำลังคิดถึงแฟนเก่าของคุณที่คุณทิ้งไปอยู่ แต่ตอนนี้ก็ดูสวยอยู่นะใช่ไหม?”

“เซลีน!”

“อย่ามาตะคอกฉัน! มันทำให้ฉันคิดว่าฉันคิดถูก!”

เธอไม่แสดงสีหน้า ดวงตาของเธอนิ่งสนิทและรู้สึกได้ถึงความเย็นชา

บางสิ่งในใจของเธอเหี่ยวเฉาและแตกเป็นล้าน ๆ ชิ้น ราวกับกระจกโดยที่เธอไม่สามารถมองเห็นได้ ที่ที่เธอไม่สามารถมองเห็นได้ว่าเธอเป็นใคร

จากนั้นเธอก็วางโทรศัพท์อย่างใจเย็น เธอหายใจเข้าลึก ๆ และออกไปหานอาหารเย็น

ในทางกลับกัน เนลล์รู้ว่าสกายลาร์ต้องการพบเธอ

แม้ว่าเธอรู้ว่าเนลล์คงจะอยู่ที่คฤหาสน์ลีย์ถ้าเธอกลับมา แต่สกายลาร์ก็ไม่กล้าไปที่คฤหาสน์โดยตรง

คฤหาสน์ลีย์ไม่ใช่สถานที่สาธารณะที่ เจน โดว สามารถเข้าถึงได้

หากเธอไปที่คฤหาสน์ และถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าก็จะไม่เป็นผลดีกับเรื่องนี้ ดังนั้นเธอจึงไปที่ซิงฮุยและโทรหาเนลล์ผ่านฮันนาว่าเธอต้องการจะพบเธอข้างนอก

แม้ว่าฮันนาจะคิดว่ามันไม่น่าเป็นไปได้ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอโกรธสกายลาร์

“ใคร ๆ ก็รู้ว่าเจ้านายของเราถูกลักพาตัวไป และคุณมาที่นี่เพื่อตามหาเธอ? นี่เรื่องตลกใช่ไหม? ไม่ใช่แค่คุณเท่านั้น แต่แม้แต่ฉันยังอยากรู้ว่าเจ้านายของฉันอยู่ที่ไหน! ถ้ารู้ว่าเจ้านายของฉันอยู่ที่ไหน พวกเราก็คงจะไม่ต้องกังวลขนาดนี้!”

สกายลาร์รู้สึกอึดอัดหลังจากที่ฮันนาทะเลาะกับเธอ แต่เธอมาขอความช่วยเหลือกับเนลล์ ดังนั้นไม่ว่าเธอจะมีความสุขหรือไม่ หรือไม่สบายใจแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถแสดงความโกรธออกไปได้

เธอพูดอย่างอดทน “ฉันขอให้คุณโทรหาเธอหรือจะให้เบอร์โทรศัพท์ของเธอมาก็ได้ ฉันจะโทรหาเธอด้วยตัวเอง”

ฮันนายิ้มเยาะ “และทำไมฉันต้องให้เบอร์โทรศัพท์กับคุณด้วยล่ะ? เพียงเพราะคุณพูดอย่างนั้น?”

สกายลาร์มองไปที่ฮันนาอย่างเคร่งเครียด “คุณรู้ไหมว่าเจ้านายของคุณอยู่ที่ไหน?”