ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 245

เนลล์พยักหน้า

“ฟังดูไม่ถูกต้อง” ท่านผู้หญิงขมวดคิ้ว “ที่จริงแล้ว เธอคาดการณ์ว่าอาจจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอด้วยผู้หญิงอีกคน และลูกสาวที่เป็นดาราของเธอก็ย้ายเข้ามา ไม่มีทางที่เธอจะทิ้งสร้อยคอไว้ให้ลูกสาว”

“คุณย่า สิ่งที่คุณพยายามจะพูดคือ...”

“คิดดูสิ ถ้าฉันเป็นแม่ของคุณฉันจะรู้ว่าพวกเขาไม่ได้มาเพราะพ่อของคุณเท่านั้น แต่เพราะมรดกของครอบครัวด้วย”

“ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันจะโอนมรดกบางส่วนเป็นชื่อของคุณ ด้วยวิธีนี้ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับฉันคุณจะไม่ตกอยู่ในจุดที่เสี่ยง คุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?”

เนลล์อยู่ในความงุนงง

ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยสงสัยเลย มันไม่คุ้มที่จะติดตามเรื่องนี้โดยที่แม่ของเธอตายไปแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นทรัพย์สินหลายอย่างของมอร์ริสัน คอร์ปอเรชั่น ถูกยึดไปโดยฌอร์นและซิลเวียก่อนที่แม่ของเธอจะเสียชีวิต

แม่ของเธอแคธี่ เป็นผู้หญิงไม่โลภและไม่สู้กับใคร

แม้ว่าแม่และลูกชายจะมีความกระหายมากขึ้นในช่วงหลายปีที่ผ่านมาและเปลี่ยนมอร์ริสัน คอร์ปอเรชั่น เป็นเจนนิงส์ คอร์ปอเรชั่น เธอก็ไม่เคยพูดอะไร

อาจจะเป็นความเข้าใจผิดของเธอเอง เนลล์คิดมาตลอดว่าแม่ของเธอมีบางอย่างในใจ

บางครั้ง แคธี่จะมองไปที่ฌอร์นโดยไม่รู้ตัว ราวกับว่าเธอทำผิดต่อเขา

นี่คือเหตุผลว่าทำไมพฤติกรรมของฌอร์นจึงไม่อยู่ในกรอบ

เนลล์ขมวดคิ้วขณะที่จมดิ่งลงในความคิดของเธอ

เพราะกิดเดียนไม่อยากอยู่กับอดีตมากเกินไป เขาจึงขัดจังหวะสนทนา

“เอาล่ะ ตอนนี้ได้เวลารับประทานอาหาร อย่าพูดเรื่องนี้อีก มาเถอะเนลลี่ มาลองกินปูขนของที่นี่”

เขาแกะปูแล้วใส่ลงในชามของเนลล์

เมื่อรวบรวมความคิดของเธอแล้ว เนลล์ก็พยักหน้ารับ

ในทางตรงกันข้าม ลิซซี่อุทาน “คุณพ่อขา หนูก็อยากกินปูเหมือนกัน”

กิดเดียนเหลือบมองมาที่เธอ ก่อนจะตักปูชิ้นเล็ก ๆ ในชามของเขาใส่ลงในชามของเธอ

เด็กน้อยไม่พอใจเมื่อเธอเห็นปูชิ้นเล็ก ๆ ในชามของเธอ

แก้มของเธอพองขึ้น เธอพูดขึ้นด้วยความโกรธ “หนูไม่อยากได้! หนูต้องการให้คุณพ่อแกะปูชิ้นใหญ่ให้หนู ใหญ่เท่าของคุณแม่!”

จากนั้นลิซซี่ก็ชี้ไปที่ชามของเนลล์

เนลล์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

กิดเดียนมองดูน่ากลัว

“หนูไม่ห่วงสุขภาพของหนูเหรอ? คุณหมอบอกว่าหนูไม่สามารถกินอาหารที่มีฤทธิ์เย็นได้มากเกินไป แต่วันนี้หนูได้รับอนุญาตให้กินเยอะได้เพราะพ่ออารมณ์ดีในขณะที่แม่ของหนูอยู่ที่นี่ หนูคืนให้พ่อได้ถ้าหนูไม่ต้องการ”

เขาเอื้อมมือไปที่ชามของเธอ

เจ้าเกี๊ยวน้อยรีบคว้าชามของเธอหนีทันที

ดวงตากลมนั้นคลอหน่วยไปด้วยน้ำตา เธอจึงเม้มริมฝีปากของเธอ เธอดูค่อนข้างเสียใจ

“คุณพ่อไม่ดี จะมาเอาปูของหนูไป หนูไม่อยากนั่งกับคุณพ่อแล้ว”

เธอกระโดดลงจากเก้าอี้แล้วเดินไปหาเนลล์และนั่งลงข้างเธอ

“ลิซซี่อยากนั่งกับคุณแม่ค่ะ”

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วส่งยิ้มให้เนลล์

ขณะที่หัวใจของเธอกำลังละลาย เนลล์ก็ลูบหัวของลิซซี่เพื่อปลอบใจเธอ

เธอวางเนื้อลงในชามของลิซซี่และให้กำลังใจเธอ “ลิซซี่ทานปูเยอะ ๆ ไม่ได้ ทำไมลิซซี่ไม่ลองทานหมูตุ๋นบ้าง? หมูตุ๋นอร่อยมากจริง ๆ “

ลิซซี่พยักหน้าและตักหมูในชามของเธอกิน เธอหรี่ตาลงด้วยความพึงพอใจ

“ขอบคุณค่ะคุณแม่ เนื้อหมูที่คุณแม่ให้อร่อยมาก”