ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 260

คำพูดเหล่านั้นทำให้ทุกคนตกใจ!

กิดเดียเดินขึ้นไปและจับมือเธอ

ในขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนั้นดวงตาที่แข็งกร้าวของเขาก็กวาดมองไปที่ใบหน้าของทุกคน

“เริ่มจากวันนี้ผมขอประกาศอย่างเป็นทางการว่าภรรยาของผม เนลล์ เจนนิงส์ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดของเธอก็ตาม เป็นเรื่องของผมด้วยและการที่ทำให้เธอขุ่นเคืองก็เหมือนทำให้ครอบครัวลีย์ทั้งหมดขุ่นเคือง! สำหรับแม่ภรรยาผู้ล่วงลับของผม ที่ได้รับอันตรายผมจะส่งคนไปสอบสวนเรื่องนี้เป็นการส่วนตัว และหวังว่าตำรวจจะมีความยุติธรรมในการจัดการกับเรื่องนี้เพื่อรักษาความยุติธรรมให้กับวิญญาณที่ดีด้วย!”

เจ้าหน้าที่ตำรวจจากจินเฉิงอยู่กับครอบครัวลีย์

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาก็รีบพูดว่า “แน่นอน! ไม่ต้องห่วงคุณลีย์ ผมจะดูแลเรื่องนี้เป็นการส่วนตัวและไม่ปล่อยให้ฆาตกรหลุดมือไป!”

กิดเดียนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ และเดินเข้าไปพร้อมกับเนลล์

เจนนิงส์ที่มาเพื่อจับคนบนเกาะนี้ เหมือนเรื่องตลกที่เริ่มต้นและจบลงด้วยความวุ่นวาย

ซิลเวียและคนอื่น ๆ ที่เป็นผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรมถูกตำรวจนำตัวออกไป

เนื่องจากเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับกิดเดียนตำรวจจึงไม่กล้าดำเนินการอย่างสะเพร่า

เป็นความตั้งใจของเนลล์ ที่จะปิดบังสถานการณ์ของเธอมันจบลงพร้อมกับจุดเริ่มต้นของคดีนี้

ท้ายที่สุดไม่มีใครรู้ว่าเหตุผลที่เนลล์เลือกฆาตกรที่เป็นคนฆ่าแม่ของเธอ

ในส่วนของตำรวจ แม้ว่าพวกเขาจะช่วยเนลล์เผยแพร่ข่าวปลอมทางออนไลน์ และได้รับการวิพากษ์วิจารณ์จากบางคน แต่มันก็เกี่ยวข้องกับคดีดังกล่าวจึงไม่มีใครกล้าพูดอะไร

อย่างสั้น ๆ ก็คือเรื่องราวนี้ก็ได้จบลงแล้ว

เนลล์และกิดเดียนก็กลับไปที่จินเฉิงเหมือนเดิม

นอกจากนี้เธอยังไม่เร่งรัดคดีเนื่องจากตำรวจต้องใช้เวลาในการสอบสวน

ตรงกันข้ามคือ เจเน็ต แฮนค็อก ที่ไปต่างประเทศก่อนหน้านี้และกลับมาเมื่อสองวันก่อน เนลล์ได้ยินว่าเธออาศัยอยู่คนเดียวที่ สวนเมเปิ้ลสีแดง และรู้สึกกังวลเล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงวางแผนที่จะไปเยี่ยม

วันนี้เนลล์ใช้เวลาพอสมควรในการเลือกซื้อของจากซุปเปอร์มาร์เก็ต และมาถึงที่พักอาศัยของเจเน็ต

แม้ว่าสวนเมเปิ้ลสีแดง จะเป็นหนึ่งในชุมชนระดับไฮเอนด์อันดับต้น ๆ ในจินเฉิง แต่ก็ยังมีความต่างเมื่อเทียบกับชานสันคอร์ทที่ เจเน็ตเคยอาศัยอยู่

เนลล์มาชั้นที่เจเน็ตอาศัยอยู่พบหมายเลขห้องและกดกริ่งประตู

หลังจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดออก

หลังจากไม่ได้เห็นเธอมาระยะหนึ่งแล้วเจเน็ตก็มีน้ำหนักเพิ่มขึ้น เธอแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีอ่อนผมรุงรังเผยให้เห็นใบหน้าที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจ

ดวงตาของเธอร่าเริงขึ้นเมื่อเธอเห็นเนลล์และกอดเธออย่างตื่นเต้น

“ขอบคุณพระเจ้า ที่แกไม่เป็นไรฉันกังวลว่าแกจะป่วย”

เนลล์รู้สึกอบอุ่นในหัวใจขณะที่เธอตบหลังเบา ๆ “ฉันโอเคไม่ต้องกังวล”

เจเน็ตปล่อยเธอหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีต่อมา

จากนั้นพาเธอเข้าไปในบ้าน

“ตามสบายเลย อยากดื่มอะไรไหม? ฉันจะหาให้แก”

เนลล์มองไปรอบ ๆ บ้านและพูดว่า “อะไรก็ได้”

เธอนั่งบนโซฟาและตระหนักว่าถึงแม้ว่าบ้านหลังนี้จะไม่มีใครเทียบได้กับบ้านหลังก่อนของเจเน็ต แต่ของในนั้นก็ยังถือว่าหรูหราเพียงแค่นั้นเธอก็รู้สึกโล่งใจ

เจเน็ตส่งแก้วน้ำให้เธอแล้วนั่งตรงหน้าเธอ

เนลล์จิบและมองไปที่เธอ

จากนั้นก็เงียบไปชั่วครู่

พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดตั้งแต่สมัยมัธยมและทั้งคู่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไร

เป็นเพียงบางครั้งที่ทั้งสองคนไม่ต้องการที่จะพูดก่อนและพวกเขาไม่อยากทำลายบรรยากาศอันเงียบสงบที่ยากที่จะเกิดขึ้นด้วย

สุดท้ายเป็นเนลล์เลือกที่จะทำลายความเงียบ

“กี่เดือนแล้ว?”

เธอเชิดคางขึ้นและชี้ไปที่หน้าท้องของเจเน็ตที่ป่องอยู่

เจเน็ตเม้มริมฝีปากและก้มศีรษะลงเล็กน้อยขณะแตะท้องพูดว่า “หกเดือน”