ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 266

แม้ว่าร้านอาหารนี้จะเป็นร้านอาหารที่หรูหราเป็นพิเศษในจินเฉิง แต่มันก็ยังไม่ดีพอ

ตัดสินจากลักษณะภายนอกของโจเซฟ การ์เร็ตต์ เขาดูไม่เหมือนคนประเภทที่จะทานอาหารที่สถานที่นี้ มีเพียงสองเหตุผลที่เขาอยู่ที่นี่ ไม่ว่าเขาจะมีเวลาน้อยหรือมีเหตุผลพิเศษบางอย่างที่ดึงดูดเขามายังสถานที่แห่งนี้

เนลล์รู้สึกสนใจ แต่เธอไม่รู้จักโจเซฟดีนัก ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าถามเขา

คนทั้งสองก้าวเข้ามาในร้านอาหาร มันเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของลูกค้า และเสียงกรุ๊งกริ๊งของมีดส้อมบนโต๊ะอาหาร

เธอไม่แน่ใช่ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า แต่เธอมีความรู้สึกว่าโจเซฟมองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ

คนที่เป็นเพียงคนรู้จักโดยทั่วไปแล้วไม่ได้แสดงความมีน้ำใจแบบนี้

ความสงสัยของเนลล์ทวีคูณ เธอถามเขา “เอ่อ คุณการ์เร็ตต์คะ คุณมาทำอะไรที่จินเฉิงหรือคะ?”

โจเซฟตอบ “ฉันมาตามหาใครบางคน”

“โอ้? ฉันถามได้ไหมคะว่าคุณกำลังตามหาใคร?”

โจเซฟนิ่งไปชั่วครู่และยิ้ม “ลูกของเพื่อนเก่า”

เขาไม่ได้ให้รายละเอียดเมื่อเขาพูดแบบนั้น เนลล์สังเกตเห็นความอึดอัดใจที่จะอธิบายต่อไป และเก็บคำถามของเธอเอาไว้กับตัวเธอเอง

ดังนั้นเธอเพียงแค่ยิ้มให้เขา

อาหารมาเสิร์ฟ ในฐานะคนท้องถิ่นของจินเฉิง เนลล์จึงแนะนำอาหาร “นี่คือหมูเปรี้ยวหวานเป็นอาหารที่ขึ้นชื่อมากของที่นี่ค่ะ ฉันสงสัยว่าที่เมืองหลวงมีรสชาติอย่างไร ลองชิมดูนะคะคุณการ์เร็ตต์”

โจเซฟมองหมูเปรี้ยวหวานจานนั้นและนิ่งไป เขาเริ่มค่อนข้างสับสน

เนลล์เห็นปฏิกิริยาของเขาและถามเขาด้วยความเป็นห่วง “คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ คุณการ์เร็ตต์?”

โจเซฟได้สติและยิ้มออกมา “ฉันไม่เป็นไร”

อาหารจานโปรดของแอนนี่คือ หมูผัดเปรี้ยวหวานเหมือนกัน

ถ้าเธออยู่ที่นี่...

เฮ้อ!

เนลล์ยังคงตั้งคำถามจากสิ่งที่เธอเห็น แต่เธอพบว่าคุณการ์เร็ตต์เพียงแค่รู้สึกหดหู่

หลังจากนั้นเธอก็จำได้ว่าเขากำลังตามหาใครบางคน เขาอาจจะยังหาคน ๆ นั้นไม่พบ หรือความเศร้าของเขาเกิดจากเหตุผลอื่น

แม้ในขณะนี้ มันจะเป็นครั้งที่สองที่เขาได้พบกันและเป็นการพบกันโดยบังเอิญ ดังนั้นในคงไม่เหมาะสมที่เธอจะถามเขา ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะเงียบ

หลังจากที่พวกเขารับประทานอาหารเสร็จแล้ว มันก็ถึงเวลาที่โจเซฟจะต้องไปขึ้นเครื่องบินที่สนามบิน เขาไม่มีคนไปส่ง ดังนั้นเขาจังขออาศัยติดรถไปกับเนลล์ด้วย

ระหว่างทาง พวกเขาพูดคุยกัน เนลล์มีกาลเทศะและไม่ถามถึงเรื่องส่วนตัวของเขา

อย่างไรก็ตาม เรื่องส่วนตัวของเขาก็ไม่เกี่ยวกับเธอ เธอเป็นเพียงเพื่อนใหม่เท่านั้น

ที่สนามบิน เนลล์ส่งข้อความถึงกิดเดียน เพื่อแจ้งให้เขาทราบว่าเธอมาถึงแล้ว

เที่ยวบอกของโจเซฟคือ 13:50 น. และเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง

เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงหรือเปล่า ว่าเขาไม่ต้องการให้หญิงสาวเช่นเธอรอใครสักคนเพียงลำพัง หรือเขาเพียงแค่อยากพูดคุยกับเธอต่อ แต่โจเซฟก็ยังคงตามเธอและปฏิเสธที่จะไปขึ้นเครื่องบิน

เมื่อเห็นว่าเขาอยากอยู่เป็นเพื่อนเธอ เนลล์จึงไม่อยากปฏิเสธเขา

เวลาผ่านไปได้สักพักก่อนกิดเดียนจะปรากฏตัวขึ้น

เขาสวมสูทสีดำและเขาคลุมทับด้วยเสื้อโค้ดสีเทาเข้ม เหมือนเช่นเคยเขาหล่อ โดดเด่นและมีเสน่ห์!

รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเนลล์ขณะที่เธอวิ่งตรงไปหาเขา

“เนลลี่!”

กิดเดียนไม่สามารถหยุดยิ้มได้ขณะที่เขาสบตากับเธอ เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนและโอบกอดเธอเอาไว้

“คิดถึงผมไหม?”

หัวใจของเนลล์เต้นถี่รัว

เธอซุกใบหน้าของเธอลงบนแผ่นอกแกร่งของเขา และเธอก็สามารถสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงของเขาเช่นกัน

ทันใดนั้นคลื่นความรู้สึกมากมายก็ถาโถมเข้าใส่เธอ และน้ำตาก็เริ่มคลอหน่วยในดวงตาของเธอ

เธอไม่สนใจคนอื่นอีกต่อไปแล้วและกอดรอบเอวของเขาเอาไว้พลางพยักหน้า

กิดเดียนเต็มไปด้วยความสุขและความพอใจ เขาประคองใบหน้าของเธอและมอบจุมพิตที่แสนดูดดื่มให้กับเธอ