ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 267

เนลล์รู้สึกสับสน

เกิดอะไรขึ้น?

กิดเดียนสังเกตเห็นความสับสนของเธอและลูบศีรษะของเธอด้วยความเอ็นดู เขาอธิบาย “นี่คือโจเซฟ การ์เร็ตต์ ลูกชายของตระกูลการ์เร็ตต์ที่เมืองหลวง เช่นเดียวกับผม คุณควรเรียกเขาว่าคุณลุงรอง”

ดวงตาของเนลล์เบิกกว้างด้วยความรู้สึกสับสน

ตระกูลการ์เร็ตต์ที่เมืองหลวงอย่างนั้นหรือ?

ครอบครัวเดียวกับ สเตฟานี่ การ์เร็ตต์ หรือเปล่า?

เธอหันไปมองโจเซฟที่ยิ้มตอบกลับมาด้วยความเป็นมิตร เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่กิดเดียนพูดเป็นความจริง

ทันใดนั้น เนลล์รู้สึกอึดอัด บางครั้งความจริงก็ยิ่งกว่านิยาย

ไม่แปลกใจที่ท่านผู้หญิงโจนส์ และตระกูลมอร์ตันจะให้ความเคารพต่อเขาขณะอยู่ที่หอประชุมเซียนสุ่ย

โจเซฟยิ้ม “เธอจะพาหล่อนกลับไปที่บ้านเมื่อไหร่? ฉันจะได้ไปร่วมสังสรรค์”

กิดเดียนยิ้มออกมาด้วยความนอบน้อม “คุณปู่และคุณย่าเคยพบเธอมาก่อนแล้วครับ พวกเราจะกลับไปทันทีที่ผมจัดการเรื่องต่าง ๆ ในความรับผิดชอบเสร็จแล้ว”

“ดี ดี!” โจเซฟพยักหน้าด้วยความเห็นด้วยและรู้สึกโล่งอก “ดูเหมือนท่านผู้หญิงจะมีปีที่เบิกบานใจนะ”

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาชำเลืองมองไปที่เนลล์อีกครั้งและรู้สึกพอใจมากขึ้น

“คุณผู้หญิง ตระกูลลีย์ และตระกูลการ์เร็ตต์ต่างเป็นเพื่อนกัน ตั้งแต่กิดเดียนเรียกฉันว่าคุณลุงรอง ฉันก็ควรจะดูแลเขา ถ้าเขาแกล้งเธอ แค่มาบอกฉัน ฉันสอนบทเรียนให้กับเขาเอง!”

เนลล์หัวเราะด้วยความเขินอายและพยักหน้า “ตกลงค่ะ ขอบคุณนะคะคุณลุงรอง”

“เฮ้อ!”

วิธีที่เธอพูดทำให้เขารู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก หลังจากนั้นเขาก็ยื่นการ์ดสีดำที่ประทับด้วยตัวอักษรสีทองให้กับเธอ

“ฉันเป็นแค่ผู้ชายธรรมดา และไม่ได้เตรียมของขวัญเอาไว้ ใช้การ์ดใบนี้นะ บางทีเธออาจจะได้ใช้การ์ดใบนี้ในภายหลัง”

เนลล์ตกใจ

เธอนึกไม่ออกเลยว่ามันเป็นการ์ดอะไร แต่เธอรู้ว่ามันแพงและไม่ใช่ทุกคนที่จะถือมันได้

เช่นนั้นเธอจึงโบกมือ “ไม่เป็นไรค่ะคุณลุงรอง ความตั้งใจของคุณ...”

“รับไป!”

กิดเดียนรับการ์ดเอาไว้และยัดลงในอุ้งมือของเนลล์ทันที

“เนลลี่ คุณโชคดีแล้ว วันนี้คุณลุงรองอารมณ์ดี และรู้สึกใจกว้าง ในอดีตพวกเรารู้จักท่านในนามของคุณลุงจอมงก ดังนั้นคุณรับของขวัญของเขาเอาไว้ดีกว่า”

เนลล์ไม่รู้จะพูดอะไรดี

โจเซฟหัวเราะและตำหนิกิดเดียน “เจ้าเด็กหยาบคาย! ไม่ใช่ว่าสมัยเด็ก ๆ เธอได้รับของเล่นจากฉันมากมายหรอกหรือ? และในตอนนี้ เมื่อเธอโตขึ้น เธอกลับพูดจากับฉันไม่ดีแบบนี้เหรอ? ดูเหมือนฉันจะตามใจเธอจนเกินไป!”

กิดเดียนยิ้มและไม่โต้เถียงใด ๆ

เห็นได้ชัดว่าชายทั้งสองคนนี้มีความผูกพันต่อกัน

เนลล์รู้สึกดีเล็กน้อยและเก็บการ์ด

“ขอบคุณนะคะคุณลุงรอง”

กิดเดียนถามขึ้น “แล้วทำไมคุณลุงรองถึงมาอยู่ที่จินเฉิงนี่ได้ครับ?”

การแสดงออกของโจเซฟดูหม่นหมองเมื่อเขาได้ยินคำถาม

“อย่าพูดถึงมันเลย คราวก่อนพวกเขาไม่ได้บอกเหรอว่าพวกเขามาตามหาเด็กที่นี่? ฉันมาที่นี่เป็นการส่วนตัวเพื่อมาดู แต่...เฮ้อ! ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีคนเข้ามาทำให้ตระกูลการ์เร็ตต์วุ่นวายในวันนี้!”

กิดเดียนขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อเขาได้ยินความเกรียวกราดในคำพูดของเขา

“คุณหมายความว่าอย่างไร?”

โจเซฟนิ่งไปชั่วขณะราวกับนึกบางสิ่งขึ้นมาได้ จากนั้นเขาก็โบกมือด้วยความหงุดหงิด

“ลืมมันไปเถอะ มันไม่สำคัญ เป็นช่วงสั้น ๆ ที่เบาะแสนำเราไปสู่ทางตัน ครอบครัวนั้นปฏิบัติต่อตระกูลการ์เร็ตต์ราวกับคนโง่ และใช้สร้อยคอเพื่อหลอกฉัน บอกว่านั่นคือสมบัติของแอนนี่ ฮึ! ตลกดีใช่ไหม? แอนนี่ไม่เคยเป็นเจ้าของสิ่งของแบบนั้น!”