ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 295

กิดเดียนคาดหวังไว้ว่าจีนอาจจะยอมแพ้

เขานัดพบกับเธอ เพื่อไปเจอกันที่บ้านพักของลีย์ตอนกลางคืน

เนลล์จะมุ่งหน้าไปที่นั่นก่อน เพื่อปลอบใจท่านผู้หญิงและให้เวลากิดเดียนกับเนลล์รั้งพวกเขาไว้

คืนนั้นทั้งสามคนมาถึงบ้านพักลีย์

เมื่อท่านผู้หญิงทราบถึงปัญหานี้ เป็นปกติที่เธอจะโกรธ

ก่อนที่จีนจะเข้าไป เธอได้หัวฟัดหัวเหวี่ยงและเขวี้ยงแก้วชาไปสองสามถ้วย

เนลล์ปลอบใจเธอ “โชคดีที่คุณน้าบอกเราทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นมันเลยไม่สายเกินไปที่จะกู้สถานการณ์นี้คืนมา อย่าโกรธเลยนะคะย่า ท้ายที่สุดแล้วปัญหานี้เกิดขึ้นจากความไม่ได้ตั้งใจ เราต้องไม่ทำตัวหุนหันพลันแล่นและทำให้เรื่องมันเลวร้ายลงนะคะ มันจะดีมากถ้าเรายอมถอยหลัง และวิเคราะห์สถานการณ์ก่อน”

ท่านผู้หญิงถอนหายใจ

“ฉันเข้าใจ ไม่ต้องกังวลหรอก อารมณ์ของฉันอาจจะการปะทุขั้นมาเพราะมันเหมือนว่าฉันทำอะไรกับเธอไม่ได้เลย ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ดุ เมื่อเธอมาถึง”

มันเป็นเพียงสัญญาทางวาจา เมื่อจีนมาถึงท่านผู้หญิงก็ไม่สามารถหยุดตัวเองได้ และด่าว่าเธอ

จีนรู้ว่าเธอทำผิด และเงียบในขณะที่ท่านผู้หญิงโกรธ

เมื่อเธอบ่นเสร็จแล้ว ท่านผู้หญิงก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย และเริ่มฟังเรื่องราวของจีน

พูดง่าย ๆ ก็คือมันเป็นเรื่องธรรมดา

คนที่มีสติทุกคนสามารถเห็นได้ว่าจีนถูกจัดฉาก และโดนหลอกลวง

น่าเสียดายที่เธอลืมนึกถึงความจริงนี้ และไม่ได้ทิ้งหลักฐานอะไรไว้ ยิ่งไปกว่านั้นคือ เธอซื้อหินดิบทุกก้อนด้วยตัวเธอเอง

หากไม่มีการใช้กฏหมายให้เป็นประโยชน์ ก็ยากที่จะพิสูจน์ได้ว่าผู้ชายคนนั้นโกงเธอ

ตระกูลลีย์มีชั้นเชิงมากมายในหนทางการแก้ไข แต่ตอนนี้มันเป็นช่วงเวลาที่สิ้นหวัง นอกจากนี้ถ้าพวกเขาทำอะไรที่มันรุนแรง พวกเขาจะอาจจะได้รับความสนใจอย่างมาก

หาก สตีเวน พาลเมอร์ สามารถประสบความสำเร็จด้วยการจัดงานพนันด้วยหินในเมืองหลวงนั่นหมายความว่าเขามีใครบางคนคอยหนุนหลังเขา จากการสืบหาของแมทธิว สตีเวนมีความผูกพันกับครอบครัวเกรแฮม ดังนั้นเกรแฮมน่าจะเป็นคนคอยช่วยเหลือเขา

ไม่มีใครกล้าทำอะไรอย่างผลีผลาม เมื่อมีตระกูลลีย์ และเกรแฮมเข้ามาเกี่ยวข้อง

กิดเดียนคิดและเสนอแนะว่า “ผมสามารถส่งคนไปจัดการปัญหาพวกนี้ได้ และคุณน้าไม่ควรที่จะอยู่ในเมืองหลวง ในกรณีที่เรื่องมันยากที่จะแก้ไข”

จีนไม่เห็นด้วยกับสิ่งนี้

“กิดเดียน แกพยายามจะกำจัดฉันใช่ไหม? ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะอยู่ในเมืองหลวง!”

ท่านผู้หญิงตะโกนว่า “หยุดงอแง! เรากำลังพยายามล้างความยุ่งของแกอยู่! แกคิดว่าจะมีใครที่เต็มใจจะดูแลปัญหานี้ให้แกหรือไง?”

จีนก้มหัวลง เมื่อเธอโดนตะโกนใส่

หลังจากนั้นเธอก็คร่ำครวญ “ได้ งั้นฉันจะไปประเทศ F”

“ไม่!”

ท่านผู้หญิงคำรามและจ้องที่เธอ

“อย่าแม้แต่จะคิด! พรุ่งนี้จองเที่ยวบินไปประเทศ M แล้วไปหาน้าสตาร์คของแก ฉันจะส่งคนไปดูแลแก และถ้าแกอย่ากล้าที่จะไปไหนมาไหนอีก! ตราบใดที่ปัญหานี้ยังไม่ได้รับการแก้ไขจัดการ แกก็จะไม่ได้รับอนุญาตให้ไปไหน”

จีนตะโกนด้วยความโกรธ

“แม่ ฉันอายุสามสิบแล้ว และไม่ใช่เด็กสามขวบอีกต่อไป แม่จะปฏิบัติกับฉันเหมือนเด็กหรือไง?”

ท่านผู้หญิงเย้ยหยัน

“ถ้าตัดสินด้วยไอคิวของแก แกก็ไม่ต่างจากเด็กสามขวบ”

จีนพูดไม่ออก

เนื่องจากท่านผู้หญิงได้ตัดสินใจแล้ว จึงไม่มีใครต่อต้านเธอ