ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 32

กิดเดียนมองเธอด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนไม่ยิ้ม "ตกลง? คุณจะพูดตอนนี้ได้หรือไม่”

เนลล์หัวเราะอย่างเชื่องช้า อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นว่าเขากำลังรอเธอจึงถูกบังคับให้ทำอย่างไม่เต็มใจ ใช้เวลานานก่อนที่เธอจะบังคับออก

"สามี" เสียงของเธอเบามากจนยุงไม่สามารถได้ยินเธอ กิดเดียนเลิกคิ้วและจับหู

“คุณเรียกผมว่าอะไรนะ” เนลล์กัดฟัน เธอขึ้นเสียงเล็กน้อย

"สามี"

“ผมไม่ค่อยได้ยิน”

เนลล์ “ ... ”

'ลืมมันซะ เรามาถึงจุดนี้แล้ว ฉันอายอะไรทั้งหมด?'

เธอกอดคอเขาและโน้มตัวเข้าไปที่หูของเขาทันทีและตะโกนว่า

“สามี!” หลังจากตะโกนสัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดของเธอก็พุ่งเข้ามาและเธอก็รีบปล่อยก่อนจะย่อตัวลงไปด้านข้าง

กิดเดียนตะลึง เขาหันกลับมาและจ้องมองเธออย่างไม่เชื่อสายตา เนลล์มองออกไปและแสร้งทำเป็นสงบ ในความเป็นจริงเธอกำลังตื่นตระหนกอยู่ภายใน จากนั้นเสียงหัวเราะที่น่าพอใจก็ดังขึ้นในหูของเธอ เธอสะดุ้งและคิดกับตัวเองว่า 'ฉันทำอะไรพาดหรือเปล่าตอนที่ฉันตะโกนใส่เขา? ทำไมเขาถึงหัวเราะ!'

เมื่อมองไปอย่างอยากรู้อยากเห็นเธอเห็นกิดเดียนกลั้นยิ้มและพูดว่า

“ผมแค่อยากให้คุณเรียกผมว่าคุณลีย์ ผมไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะกระตือรือร้นเรียกผมว่าสามีจริง ๆ ... ในกรณีนี้ผมจะทำตามคุณและเรียกคุณว่าภรรยา!”

จากนั้นเขาดึงกล่องเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อและเลื่อนแหวนเพชรอันงดงามลงบนนิ้วนางของเธอ เนลล์ตะลึงทันที สมองของเธอดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นขาวโพลน!

'กะ เกิด เกิดอะไรขึ้น?' โดยไม่ต้องรอให้เธอตอบสนองชายคนนั้นก็จับมือของเธอและกดมันลงบนริมฝีปากของเขาเพื่อจูบ

“คุณภรรยาครับ สุขสันต์วันแต่งงาน!” เนลล์

“ ... ” หลังจากนั้นในที่สุดเธอก็กลับมามีสติและรู้ว่าเธอถูกผู้ชายคนนี้เล่นงาน! ใบหน้าสวยของเธอแดงก่ำด้วยความโกรธ! เขาตั้งใจทำ! เธอโกรธมากจนพยายามถอดแหวน แต่เขาจับมือเธอไว้

“คุณภรรยาครับ คุณไม่สามารถถอดสิ่งนี้ออกไปได้ นี่คือเครื่องหมายที่บ่งบอกว่าคุณเป็นของผมตลอดชีวิต ไม่มีการเปลี่ยนใจ!” เนลล์กำลังจะร้องไห้ด้วยความโกรธ

“กิดเดียน ลีย์ ถ้าฉันต้องการจะกลับออกไปตอนนี้ล่ะ”

“หยุดความคิดนั้นซะ!” กิดเดียนกล่าวอย่างชัดเจน เนลล์ร้องไห้ไม่มีน้ำตา

ในขณะนั้นจู่ ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอทำได้เพียงดึงกลับอย่างไม่เต็มใจ เนื่องจากชายคนนี้ที่ช่วยเธอในคืนนี้เธอจะจดเรื่องนี้ไว้

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาและเห็นว่าเป็นข้อความจากวีแชทมาจาก เจเน็ต แฮนค็อก นอกจากนี้ยังมีลิงก์ที่แนบมากับข้อความเป็นวิดีโอที่กิดเดียนส่งคนมาอัพโหลด

[เนลลี่ ฉันเพิ่งทำงานเสร็จและเห็นสิ่งนี้ คุณสบายดีไหม?]

เจเน็ตเคยถ่ายทำฉากกลางคืนในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ยกเว้นวันหยุดเป็นครั้งคราวเธอเริ่มงานในช่วงบ่ายเกือบทุกวันและทำงานเสร็จประมาณตีห้าหรือหกโมงเช้าเท่านั้น เป็นเพราะเหตุนี้เธอจึงไม่ได้ไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของ เซลีน เนลล์ รีบส่งข้อความตอบกลับ

[ฉันสบายดี ไม่ต้องกังวล]

[ขอบคุณพระเจ้า ที่เธอสบายดี ครอบครัวเจนนิงสบ้าเกินไปแล้ว! มันน่าโมโหมาก!]

[พวกเขาจะได้รับบทลงโทษ]

[ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลืออะไรก็โทรมาสิ ฉันจะให้ผู้ช่วยคอยจับตาดูโทรศัพท์ของฉันสองสามวัน] เนลล์ยิ้มขณะที่กระแสน้ำอุ่นไหลเข้ามาในหัวใจของเธอ เธอตอบอย่างรวดเร็วว่า

[โอเค ขอบคุณ แจน ] จากนั้นเธอก็ส่งจูบและหัวใจให้เจเน็ตยังตอบสนองด้วยจูบและหัวใจ เพื่อนสนิทมักใช้สัญลักษณ์ประเภทนี้ในการสนทนา แม้ว่าจะผ่านหน้าจอ แต่พวกเขาก็สัมผัสได้ถึงความห่วงใยและความรักของผู้อื่น ด้านข้างเธอมีใครบางคนเห็นสิ่งนี้และรู้สึกไม่พอใจ

“ตื่นแล้วเหรอ?” หน้าของเนลล์แดงขึ้น เธอกวาดตาดูพื้นที่อย่างระมัดระวังและเห็นคนรับใช้แถวหนึ่งยืนอยู่ที่ประตูโดยมีแมทธิวยืนอยู่ทางขวาสุด ทุกคนมีรอยยิ้มบนใบหน้าอย่างพึงพอใจ เธอปิดหน้าทันทีอยากตาย

“วางฉันลง! ฉันเดินเองได้!” เนลล์กัดฟัน กิดเดียนหัวเราะเบา ๆ แต่ก็เคารพคำขอของเธอและก้มลงเพื่อวางเธอลง

“สวัสดีค่ะคุณผู้ชาย! สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง! ยินดีต้อนรับกลับบ้าน!" เสียงรวมกลุ่มและในเครื่องแบบดังขึ้นจนเนลล์สะดุ้งด้วยความประหลาดใจ

จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงของปาร์ตี้แป๊ะ

“ป๊อป!”

“ป๊อป!”

“ป๊อป!”

“ป๊อป!”

“... “ พวกเขาดังขึ้นเป็นเวลาห้าถึงหกนาทีเต็มก่อนที่จะหยุด เนลล์ตกใจมากจนเกือบล้มลง โชคดีที่กิดเดียนจับตัวเธอไว้เธอจึงรอดจากความลำบากใจนี้ หลังจากการต้อนรับเสร็จสิ้น แมทธิวก็เดินมาด้วยรอยยิ้มที่พอใจ

“คุณผู้หญิงนี่เป็นพิธีต้อนรับที่ผมเตรียมไว้ให้คุณอย่างดี เป็นยังไงบ้าง? คุณชอบมันไหม?" เนลล์ยิ้มอย่างฝืน ๆ และพยักหน้าด้วยความยากลำบาก

“ฮ่าฮ่า…ใช่ฉันชอบมันมาก”

“เยี่ยมเลย” จากนั้นเขาก็ขยิบตาให้กิดเดียนมองเขาด้วยสีหน้าคาดหวัง กิดเดียนอารมณ์ดีโดยธรรมชาติ เขาจะไม่ขี้เหนียว เขาโบกมือ

“รับโบนัสเดือนนี้เป็นสองเท่า!”

“ขอบคุณครับท่านประธานลีย์ !”