ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 327

ทันใดนั้น มาม่าลินด์บลูมก็เดินเข้ามาพร้อมกับกล่องในมือ

“ท่านผู้หญิง พบแล้วค่ะ”

เธอยื่นกล่องให้ท่านผู้หญิงด้วยรอยยิ้ม เธอเหลือบไปเห็นกล่องไม้จันทร์สีน้ำตาลเข้มแกะสลักด้วยลวดลายที่ซับซ้อน เธอมองแว๊บแรกก็สามารถบอกได้เลยว่ามันต้องมีค่ามาก

ท่านผู้หญิงเปิดกล่องซึ่งเผยให้เห็นผ้าไหมสีอำพัน ที่วางอยู่ด้านบนนั้นเป็นสร้อยคอไพลินที่ดูน่าเอ็นดู

เมื่อกะพริบตา ใบหน้าของเนลล์ก็ซีดเผือดลง

นี่เป็นเพราะการออกแบบของสร้อยคอดูคุ้นตาด้วย มันดูเหมือน...

ท่านผู้หญิงหยิบสร้อยขึ้นมาพลางรำพึงรำพัน “นี่ก็เมื่อนานมาแล้ว ฉันยังสาวเมื่อคุณปู่ของคุณได้ซื้อสิ่งนี้มาจากพ่อค้าของเก่า เราไม่ได้รู้จักกันเป็นเวลานานมาก แต่เขาก็ให้สร้อยเส้นนี้กับฉันเป็นของขวัญวันหมั้นของเรา”

“เนลลี่ หนูเป็นเด็กดี ฉันไม่มีอะไรจะให้หนูนอกเสียจากสร้อยคอเส้นนี้ ฉันหวังว่าหนูและกิดเดียนจะเหมือนเรา เพื่อเข้ากันได้ดี สวยงาม และใช้ชีวิตที่สงบสุขอยู่ด้วยกัน”

เพราะการขมวดคิ้วทำให้เนลล์ไม่ได้แสดงความดีใจออกมา ความจริงเธอหลงอยู่ในความคิดของเธอ

เมื่อสังเกตเห็นว่าเธอไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ท่านผู้หญิงแปลกใจและพูดเสียงดังขึ้น “เนลลี่”

เนลล์ได้สติกลับมาอยู่ในความเป็นจริง

เธอตกอยู่ในภวังค์ก่อนที่จะฝืนยิ้ม “คุณย่า พูดว่าอะไรนะคะ?”

ท่านผู้หญิงขมวดคิ้ว

เธอไม่ได้พูดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ เพราะเธอเป็นห่วงเธอแทน “หนูสบายดีหรือเปล่า? หนูรู้สึกอึดอัดตรงไหนไหม?”

เนลล์ส่ายหัวปฏิเสธ

เธอเม้มริมฝีปากและลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับ “หนูไม่เป็นไรค่ะ หนูแค่นึกถึงบางอย่างขึ้นได้เมื่อเห็นสร้อยคอเส้นนี้”

ท่านผู้หญิงแปลกใจ

“โอ้? หนูเคยเห็นมันมาก่อนหรือ?”

ถูกต้อง นี่เป็นไปไม่ได้เลย ท้ายที่สุดแล้วสร้อยคอเส้นนี้นายท่านใหญ่ได้มอบให้กับเธอเมื่อหลายสิบปีก่อน และเธอก็เก็บล็อกกุญแจเอาไว้ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา มันไม่มีทางที่คนนอกจะเห็นมันได้

ตอนนี้เนลล์ก้มศีรษะของเธอลง

เธอเอื้อมมือไปปลดสร้อยคอที่เธอสวมอยู่ที่คอของเธอออกมา

“คุณย่า ดูนี่สิคะ”

สร้อยคอในมือของเนลล์ดูน่าเอ็นดูและมีดีไซน์คล้ายคลึงกับสร้อยที่ท่านผู้หญิงนำออกมา มีเพียงไพลินเท่านั้นที่ถูกแทนที่ด้วยทับทิม

ท่านผู้หญิงอยู่ในอาการตกใจ

ไม่ใช่เพียงแค่เธอ แต่มาม่าลินด์บลูมที่ดูอยู่ข้าง ๆ ตกใจจนพูดไม่ออกเช่นเดียวกัน

“เกิด เกิดอะไรขึ้น...”

คำพูดของมาม่าลินด์บลูมจวนเจียนจะไม่ต่อเนื่องกัน สร้อยคอนี้เป็นสมบัติตกทอดมาจากราชวงศ์ก่อนหน้า มันมีเพียงเส้นเดียว จะมีคู่เหมือนได้อย่างไร?

เนลล์ไม่ทราบที่มาของสร้อย ทว่าตัดสินจากปฏิกิริยาของพวกเขา เธอรู้ได้ว่าสถานการณ์ไม่ง่ายอย่างที่คิด

หลังจากเมื่อกลับมามีสติ ท่านผู้หญิงก็หันมาถามด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “หนูไปได้สร้อยคอเส้นนี้มาจากที่ไหน?”

เนลล์บอกเธอโดยไม่ปิดบังเกี่ยวกับการจากไปของแม่และสมบัติที่ทิ้งเอาไว้ให้

ท่านผู้หญิงยังคงไม่เข้าใจในตอนจบของเรื่องราว

เธอขมวดคิ้วครู่หนึ่งก่อนจะยื่นแขนของเธอออกไป “คุณย่าช่วยดูสร้อยคอให้ละเอียดกว่านี้ได้ไหมคะ?”

เนลล์พยักหน้า