ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 372

“คุณอยากให้ผมใส่มันทุกวันและใส่ไปที่ทำงาน ที่ประชุมทางธุรกิจด้วยไหม?”

รอยยิ้มของเนลล์นิ่งลงทันที

เธอกระแอมในลำคออย่างเชื่องช้าก่อนจะพูดต่อ “คุณสามารถใส่ที่บ้านได้ถ้าต้องการ มันเป็นเพียงเชิงสัญลักษณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ฮิฮิ…"

“เชิงสัญลักษณ์?”

กิดเดียนเลิกคิ้ว เขาหยุดชั่วครู่ก่อนที่จะยื่นมือออกไป

“เอาล่ะเมื่อเห็นว่าเป็นท่าทีที่รอบคอบจากคุณ ผมจะให้คุณใส่มันให้ผม มาดูกันว่าเหมาะไหม?”

เนลล์พยักหน้าลังเลเล็กน้อยก่อนจะดึงมือเขาเข้ามา

กิดเดียนสวมนาฬิกาเพชรที่ข้อมือ เนลล์ค่อย ๆ ถอดนาฬิกาของเขาออกอย่างระมัดระวังก่อนที่เธอจะลองสวมสร้อยข้อมือสีแดง

จากนั้นความอึดอัดก็เริ่มก่อตัวขึ้นในอากาศ

สร้อยข้อมือนั้นเล็กเกินไปทำให้ เนลล์ไม่สามารถผูกมันรอบข้อมือของกิดเดียนได้

เธอหน้าแดงถึงหูทันที

สร้อยข้อมือนี้เป็นสิ่งที่ เนลล์ถักขึ้นมาจากความเบื่อเมื่อเธออยู่ในการถ่ายทำ เธอได้เรียนรู้จากแนนซี่

มันเป็นเพียงสิ่งที่เธอทำเพื่อให้เวลาผ่านไป

ในขณะที่ลูกปัดนำโชคที่คาดว่าจะสามารถปัดเป่าเคราะห์ร้ายได้ตามที่แนนซี่กล่าวไว้นั้น เป็นสิ่งที่แนนซี่เพิ่งซื้อมาและรวมไว้ในสร้อยข้อมืออย่างไม่ไยดี

เป็นผลให้สร้อยข้อมือถูกสร้างขึ้นตามขนาดข้อมือของเนลล์ กิดเดียนเป็นผู้ชายโดยปกติจะมีขนาดข้อมือที่ใหญ่กว่า และไม่สามารถใส่เข้ากับสร้อยข้อมือได้

กิดเดียนมองไปที่เนลล์อย่างเอาจริงเอาจังมาก ขณะที่เธอแข็งทื่อไปแล้วครึ่งทาง เหมือนกับว่าเขากำลังหัวเราะเยาะเธอ กิดเดียนแกล้ง “งั้นนี่คือของขวัญที่คุณเตรียมไว้ให้ผมเหรอ?”

เนลล์ใกล้จะร้องไห้แล้ว

เธอเพิ่งได้ว่าทุกวันนี้เธอทำตัวโง่ออกมาอยู่ตลอดเวลา เนลล์รีบขอโทษกิดเดียนอย่างรู้สึกผิดทันที

“ฉันขอโทษที่รัก ฉันสัญญาว่าฉันจะมอบของขวัญวันครบรอบที่สมบูรณ์แบบให้คุณในวันพรุ่งนี้ ลองแกล้งทำเป็นว่าสิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในวันนี้โอเคไหม?”

กิดเดียนจ้องมองเธอและยิ้มอย่างสบาย ๆ

“เราไม่ต้องรอถึงวันพรุ่งนี้ อันที่จริงวันนี้คุณสามารถให้ของขวัญที่ดีกับผมได้แล้ว”

เนลล์เริ่มสงสัยและถามว่า “มันคืออะไร?”

ภายในไม่กี่วินาที เนลล์รู้สึกถึงแรงบีบที่ข้อมือของเธอขณะที่ร่างของเธอถูกดึงเข้าหาหน้าอกของกิดเดียน

กิดเดียนกอดเธออย่างรักใคร่และวางเธอไว้ที่สะโพกของเขา เขาก้มศีรษะลงและกระซิบเบา ๆ กับเนลล์ “คุณ”

เนลล์พูดไม่ออก

“เนลลี่ขอมีลูกอีกคนได้ไหม?”

เนลล์รู้สึกหมดแรงแล้วเมื่อถึงตอนนั้น เธอไม่ได้สังเกตเห็นคำว่า "อีกคน" ในประโยคของเขาและเธอก็ตอบตกลงอย่างไม่สบอารมณ์

และคืนนั้นก็มาถึงมันกินเวลาจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้น

ในวันที่สองเนลล์มีอาการนอนนานกว่าปกติอย่างไม่น่าแปลกใจ

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาอย่างเต็มที่ก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว

เนลล์จ้องมองออกไปนอกหน้าต่างที่แสงแดดจ้า ก่อนที่เธอจะอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เธอรีบลุกจากเตียงด้วยความตื่นตระหนก

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เธอยืดกล้ามเนื้อเพียงครั้งเดียวเธอก็คิดได้ว่าเธอปวดร้าวไปทั้งร่างกาย

เนลล์ปล่อยเสียงครวญครางเจ็บปวด อย่างช่วยไม่ได้ก่อนที่เธอจะเอนหลังลงบนสะโพกของเธอ

จากนั้นกิดเดียนเข้าไปในห้องพร้อมกับถือจานอาหาร

“คุณตื่นแล้ว”

เนลล์มองไปที่เขาแล้วถามว่า “กี่โมงแล้วคะ?”

กิดเดียนวางจานลงบนโต๊ะเหลือบมองนาฬิกาข้อมือแล้วตอบว่า “บ่ายสองแล้ว ทำไม?"